Karl Groos: Niemiecki pedagog i psycholog

10 grudnia 1861 w Heidelbergu, zm. 27 marca 1946 w Tybindze) – niemiecki pedagog i psycholog, przedstawiciel psychologii funkcjonalnej oraz twórca oryginalnej teorii zabawy.

Studiował na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał doktorat z filozofii. Karierę naukową rozpoczął jako wykładowca na Uniwersytecie w Gießen w 1889 roku. W latach 1892–1898 oraz 1901–1911 był profesorem filozofii i pedagogiki na Uniwersytecie w Gießen, a od 1898 do 1901 roku wykładał na Uniwersytecie Bazylejskim. W 1911 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie im. Eberharda Karola w Tybindze, które zajmował do 1929 roku. W 1938 roku został przyjęty w poczet członków Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina (niem. Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina).

Początkowe zainteresowania naukowe Karla Groosa koncentrowały się wokół studiów nad zabawami ludzi oraz zwierząt. Rozległe studia doprowadziły do sformułowania teorii zabawy, zgodnie z którą zabawa spełnia te same funkcje w świecie ludzkim i zwierzęcym oraz przygotowuje we wczesnej młodości do właściwych zachowań w życiu dorosłym. Z czasem Groos zajął się badaniem struktur systemów filozoficznych i rozwoju metafizyki.

• Einleitung in die Ästhetik, Gießen, 1892
• Die Spiele der Tiere, Jena, 1896
• Die Spiele der Menschen, Jena, 1899
• Der ästhetische Genuss, Gießen, 1902
• Das Seelenleben des Kindes, Berlin, 1904
• Die akustischen Phänomene in der Lyrik Schillers, [w:] Zeitschrift für Ästhetik und allgemeine Kunstwissenschaft, 5, 1910, s. 545–570
• Bismarck im eigenen Urteil, Stuttgart, 1920
• Das Spiel, Jena, 1922

Źródło.

• Teoria zabawy według Piageta