Jerzy Kleer: Polski ekonomista

7 marca 1928 w Bielsku, zm. 27 lipca 2022 w Otwocku) – polski ekonomista, prof. zw. dr hab. nauk ekonomicznych o specjalności teoria ekonomii, globalizacji i regionalizacja, sektor publiczny, ekonomia rozwoju, polityka gospodarcza. Pracownik nieetatowy Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, rektor Wyższej Szkoły Bankowości, Finansów i Zarządzania w Warszawie w latach 1995–2008.

Jerzy Kleer

Data i miejsce urodzenia	7 marca 1928 Bielsko
Data i miejsce śmierci	27 lipca 2022 Otwock
prof. zw. dr hab. nauk ekonomicznych
Specjalność: teoria ekonomii, globalizacji i regionalizacja, sektor publiczny, ekonomia rozwoju, polityka gospodarcza
Alma Mater	Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Rektor
Uczelnia	Wyższa Szkoła Bankowości, Finansów i Zarządzania
Okres spraw.	1995–2008
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

W czasie wojny przebywał w niemieckich obozach koncentracyjnych, m.in.: Gross Rosen, Freiburg, Waldenburg. Od 1948 do 1951 studiował w Wyższej Szkole Handlowej we Wrocławiu (następnie pn. Wyższa Szkoła Ekonomiczna). Jednocześnie, w latach 1949–1951 odbył edukację na I i II roku na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1950 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Został m.in. konsultantem Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego, a także członkiem egzekutywy OOP PZPR Wydziału Finansowego WSE.

W 1951 ukończył pierwszy stopień studiów w WSE, w której pracował jako asystent katedry ekonomii politycznej od 1950 do 1952. Od 1951 do 1952 wykładał także ekonomię polityczną na UWr. W 1953 ukończył ekonomię w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie po uczestnictwie w seminarium prof. dr Maksymiliana Pohorillego, a następnie został na tej uczelni asystentem katedry ekonomii politycznej. Studiował również w Szkole Partyjnej przy KC PZPR. W 1953 został lektorem KC PZPR. Był aspirantem w Instytucie Kształcenia KNaukowych przy KC PZPR. Od 1956 do 1970 był kolejno starszym asystentem, adiunktem, docentem w Zakładzie Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958–1998 w tygodniku „Polityka” był redaktorem oraz członkiem kolegium redakcyjnego.

28 listopada 1958 obronił na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego pracę doktorską Ekonomiczne aspekty spółdzielczości, przygotowaną pod kierunkiem prof. Oskara Langego. W 1962 uzyskał stopień doktora habilitowanego z zakresu nauk ekonomicznych (Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie). W latach 1971–1983 kierownikiem Zakładu Teorii Spółdzielczości, następnie kierownikiem Zakładu Spółdzielczości Zagranicą w Spółdzielczym Instytucie Badawczym (docent, profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny) i jednocześnie kierownikiem Katedry Spółdzielczości, a następnie kierownikiem Katedry Ekonomii Sfery Publicznej na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytety Warszawskiego. W 1975 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego w zakresie nauk ekonomicznych, a w 1983 tytuł naukowy profesora zwyczajnego. W latach 1983–1987 był konsultantem w zakresie problemów ekonomicznych i społecznych krajów Trzeciego Świata oraz państw socjalistycznych na Uniwersytecie ONZ w Tokio.

Od 1993 był członkiem Komitetu Prognoz „Polska 2000 Plus” przy Prezydium PAN. Jako kierujący działalnością naukową Komitetu zapoczątkował m.in. projekt poświęcony wizjom przyszłości Polski Raport „Polska 2050”. Od 1995 do 2008 był rektorem na Wyższej Szkole Bankowości, Finansów i Zarządzania, przekształconej w Wyższą Szkołę „Olympus” im. Romualda Kudlińskiego. W latach 1998–2010 był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych – opracował ponad 100 recenzji dotyczących wniosków w sprawie nadania stopnia doktora habilitowanego oraz profesora z zakresu nauk ekonomicznych. Od 2005 do 2007 był członkiem komisji ds. Rozwoju Unii Europejskiej, a w latach 2008–2012 kierownikiem Katedry Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych w Wyższej Szkole Cła i Logistyki w Warszawie. Od 2012 był profesorem zwyczajnym w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN.

Promotor prac doktorskich oraz recenzent prac doktorskich i habilitacyjnych.

• 2009: Samorząd lokalny – dobro publiczne, Polityka Społeczna
• 2008: Między upadkiem a rozkwitem państwa opiekuńczego, Przyszłość Świat Europa Polska
• 2008: Globalizacja – zjawisko ogólne czy specyficzne, Zeszyty Naukowe Kolegium Gospodarki Światowej
• 2008: Europa od wewnątrz i od zewnątrz, Przyszłość Świat Europa Polska
• 2006: Globalne dobra publiczne – ich geneza i rola we współczesnej gospodarce, Olympus

Był autorem ponad 300 prac naukowych, które zostały opublikowane w Polsce i za granicą, oraz ponad 600 artykułów popularnonaukowych opublikowanych w czasopismach ekonomicznych.

• 1988: Nagroda Międzynarodowego Związku Spółdzielczego za wkład do teorii spółdzielczości, Genewa
• 2009: Nagroda Prezydium PAN za współtworzenie dorobku naukowego Komitetu Prognoz „Polska 2000 Plus”
• 2010: Międzynarodowa nagroda im N.D. Kondratiewa za wkład do nauk społecznych – przyznana przez Międzynarodową Fundację im. N.D. Kondratiewa oraz Prezydium Rosyjskiej Akademii Nauk, Moskwa

• Bibliografia profesora Jerzego Kleera
• Marian Gorynia, Recenzja dorobku Jerzego Kleera
• Stanisław Owsiak, Recenzja dorobku Jerzego Kleera
• Bogusław Fiedor, O dorobku naukowo-badawczym i przebiegu pracy naukowej Jerzego Kleera