Droga Gminna: Kategoria dróg publicznych w Polsce

Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii (tj. dróg powiatowych, dróg wojewódzkich i dróg krajowych), stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych [definicja na podstawie art. 7 ustawy z dnia 20 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1693)]. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie zarządu powiatu, a ustalenie przebiegu dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.

Zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988) oraz rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. z 2003 r. nr 177, poz. 1729), organem zarządzającym ruchem na drogach gminnych jest starosta, a organem sprawującym nadzór nad zarządzaniem ruchem – wojewoda, z wyjątkiem dróg położonych w granicach administracyjnych miast na prawach powiatu, gdzie zarządcą ruchu na wszystkich drogach publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.

Drogom gminnym w Polsce nadaje się jedną z pięciu możliwych klas: GP, G, Z, L, lub D.

Każda droga gminna w Polsce posiada indywidualny numer ewidencyjny, składający się z sześciu cyfr i jednej litery, stanowiącej wyróżnik województwa, na terenie którego przebiega dana droga. Owe wyróżniki województw to:

• B – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podlaskiego
• C – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa kujawsko-pomorskiego
• D – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa dolnośląskiego
• E – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa łódzkiego
• F – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubuskiego
• G – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa pomorskiego
• K – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa małopolskiego
• L – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa lubelskiego
• N – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa warmińsko-mazurskiego
• O – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa opolskiego
• P – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa wielkopolskiego
• R – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa podkarpackiego
• S – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa śląskiego
• T – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa świętokrzyskiego
• W – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa mazowieckiego
• Z – dla dróg gminnych, zlokalizowanych w granicach administracyjnych województwa zachodniopomorskiego

Numery ewidencyjne dróg gminnych nie są nanoszone na drogowskazy oraz mapy i atlasy drogowe.

Według stanu na 31 grudnia 2020 sieć dróg gminnych w Polsce wynosiła 257 203,9 km, z czego 149 813,5 km stanowiły drogi o nawierzchni twardej, a 107 390,4 km – drogi gruntowe.

Do 13 marca 2021, na podstawie ustawy o drogach publicznych, na drogach gminnych dozwolony jest ruch pojazdów o nacisku na pojedynczą oś napędową do 8 ton.

Od 13 marca 2021, na mocy ustawy z 18 grudnia 2020 r., na wszystkich drogach tej kategorii mogą poruszać się pojazdy o nacisku pojedynczej osi do 11,5 tony, z wyłączeniem fragmentów objętych zakazem wjazdu dla samochodów o nacisku na pojedynczą oś przekraczającym 10 lub 8 ton, oznaczonych znakiem zakazu B-19 oraz odcinków o nawierzchni innej niż utwardzona.