Wilëjô Gòdów

Wilëjô kùńczi cząd adweńtu.

W łacyńsczim kòscele Wilëjô Gòdów przëpôdô na 24 gòdnika, w prawòsławny Cerkwi – 6 stëcznika (co òdpòwiôdô 24 gòdnika wedle julijansczégò kalãdarza).

Wilëjô Gòdów nie je swiãtã, ale w pòlsczi (w tim kaszëbsczi) òbrzãdowòscë je dniã ùroczëstim, wszãdze trzëmanym za nôbarżi rodzynny dzéń w roku.

W wiliowi dzéń Kaszëbczi szëkùją òd rena w chëczach: warzą pòstné wilëjné pòtrawë na wieczerzã, sprzątają, szëkùją swiąteczné môltëchë. Chłopi òpòrządzają przë chëczach, stôwiają i stroją razã z dzecama danowé drzéwkò. Przë wieczerzi òbrzészkòwò czëtô sã Swiãté Pismiona, dzeli òpłatkã i skłôdô żëczbë. Wedle zwëkù na biôłim tôflôkù òstawiô sã talérzëk dlô przëbëcznika.

Wszëtczé wilëjné pòtrawë rëchtowóné na kaszëbsczi swiąteczny stół mùszałë składac sã z zôrnów zbòża, miodu, òrzéchów, grzëbów, grochù, fasolë, bòbù, brzadu i rib. Spòdlim wilëjnégò i swiątecznégò zjestkù bëłë – òsoblëwie kòl rëbôków – solony wãgòrz, slédz, bretlińdżi. Na wilëjnym kaszëbsczim stole nôczãscy gòscëła téż grzëbòwô zupa, czasã zastãpòwónô brzadową. Ni mògło téż zafelowac pòstnégò bigòsu. Jednym z wilëjnëch deserów bëłë klósczi z makã. Nie bëłë òne równak pòdôwóné we wszëtczich dzélach Kaszëbsczi. Na gwës znóné bëłë w òkòlim Wejrowa. Na Hélsczim Półòstrowie na Wileją rëchtowónô krëlczi, to je bùlwë w mùndurkach z solonym wãgòrzã, brzadową zupã z klóskama abò krëpama, chléb z syropã, miodné deserë z grizu z sokã i młodzowi kùch. W jinëch regionach Kaszëb biwałë téż slëwë z klóskama i rozynama, wãgòrz w biôłi pòlewce i bùlwë. W pózniészim czasu doszła jesz pòlewka ze swiéżëch rib.

Na Kaszëbach w Wilejã z darënkama przëchôdôł Gwiôzdór. W wiliowi wieczór znónô je téż tradicjô òdwiédzaniô chëczów przez przezeblôkańców nazéwónëch „gwiôzdką” abò – na nordze Kaszëb – „panëszką”. Pòstacje gwiôzdczi (m. jin. Dżôd z Babą, Kòzeł, Miedwiédz, Bòcón) mają symbòliczné znaczenié, narzesziwającë do òbrzãdów zrzeszonëch z bòkadoscą i płodnoscą.