Batalla De Kosovo Polje

A batalla tivo lugar no Campo dos merlos, a uns 5 km o noroeste da moderna Priština. Os relatos históricos fiábeis sobre a batalla son escasos; os máis críbels obtivéronse a través de comparacións críticas con batallas históricas contemporáneas (como as de Angora ou Nicópolis), que permitiron unha reconstrución fiábel.

A batalla finalizou con vitoria otomán, con grandes perdas en ambos os bandos.

A Batalla de Kosovo ten particular importancia no concepto serbio da historia, a tradición e a identidade nacional.

O exército de Murad comprendía entre 27 000 e 40 000 combatentes. Entre eles estaban incluídos de 2 000 a 5 000 xanízaros, 2 500 membros da garda de cabalería de Murad, 6 000 ispahís, 20 000 azaps e akincis e 8 000 dos seus vasalos de Germiyan, Saruhan, o Imperio bizantino, Bulgaria, os principados do sur de Serbia en Macedonia (as terras de Constantino Dragaš e o príncipe Marko) eAlbania.

O exército de Lazar estaba composto por de 12 000 e 33 000 soldados. Deles, entre 12 000 e 15 000 estaban baixo o mando de Lazar, entre 5 000 e 10 000 correspondían a Vuk Branković, un nobre serbio de Kosovo e xenro de Lazar, e un grupo menor ao nobre bosníaco Vlatko Vuković. O exército mixto de Vuković incluía un continxente de Cabaleiros Hospitalarios, a quen o cabaleiro croata Xoán de Palisna levara desde Vrana, en Dalmacia. Varios miles eran cabaleiros. Como aliados dos cristiáns ía tamén un número indeterminado de cabaleiros polacos e húngaros.

Maldición de Kosovo: "Aquel que sexa serbio e serbio de nacemento, E de sangue e antepasados serbios, E non veña á Batalla de Kosovo, Nunca terá os descendentes que desexe, Nin fillos nin fillas! Nada crecerá onde toquen as súas mans, Nin viño escuro, nin trigo branco! E será maldito polos séculos dos séculos!

A batalla de Kosovo considérase unha vitoria das forzas otománs. Debido á súa derrota, Serbia foi convertida nun Estado vasalo cuxos nobres debían pagar tributo e subministrar soldados aos otománs.

Por outra parte, como consecuencia da presión turca, algúns nobres serbios accederon a casar ás súas fillas con mandatarios turcos, incluída a filla do knez Lazar, que casou cunha filla do sultán Bayezid I.

A raíz destes matrimonios, Stefan Lazarević, o fillo e herdeiro de Lazar, converteuse nun fiel aliado de Beyazid, achegando forzas importantes para moitos dos seus futuros enfrontamientos militares, incluíndo a Batalla de Nicópolis, que marcou a última cruzada a grande escala na Idade Media.

Como compensación por esta alianza, Stefan recibiu do Sultán as posesións de Vuk Branković en Kosovo.

Finalmente, o Despotado de Serbia, único reduto que resistiu aos otománs despois da batalla, foi conquistado definitivamente por estes en 1459.

A batalla de Kosovo chegou a ser vista como un símbolo do patriotismo serbio e o desexo de independencia co auxe do nacionalismo baixo o dominio otomán. A súa importancia para o nacionalismo serbio recobrou prominencia durante a disolución de Iugoslavia e a guerra de Kosovo, sendo invocada por Slobodan Milošević en 1989 nun célebre discurso durante os actos de celebración do 600º aniversario da batalla.