Hippolytus Fan Rome

Hippolytus wie sûnt 192 priester te Rome. Neffens Fotius I fan Konstantinopel wie er in learling fan Irenaeus. Hy wurdt yn it Westen as ien fan de wichtichste tsjerkeleararen fan syn tiid beskôge. Hy fersette him iepenlik tsjin de pausen fan syn tiid; op inoar folgjend wienen dat op Sefyrinus, Kalikstus I en Pontianus. Syn krityk gou benammen foar de hillige trije-ienheid. As Kalikstus yn 217 "seksuele sonden" bestraffe litte wol mei in boete lit Hippolytus him troch syn neifolgers ta tsjinpaus útroppe. Neffens him koe sa'n straf net omdat ûntucht in deasûnde wie. Dat protest wie de oanset ta it saneamde skisma fan Hippolytus.
Om it jier 235 hinne waard Hippolytus tegearre mei de nije paus Pontianus yn it ramt fan de kristenferfolging troch de Romeinske keizer Maksiminus Traks nei Sardynje ferband. De twa waarden dêr freonen en fermoedsoenen harren. Beide stoaren dêre, faaks troch de ûnminsklike tastannen yn de Sardynske minen.
Oaren wolle hawwe, dat Hippolytus legeroerste west hat ûnder keizer Fespasianus, dy't in fûl kristenferfolger wie. Doe't de keizer fernaam dat ek Hippolytus ta de 'sekte' hearde, liet er syn lichem troch wylde hynders ferskuorre. Al yn 236 waarden beide pausen as hillige martelders nei Rome oerbrocht en byset yn de katakombe fan Kalikstus.

Hippolytus hat in soad skreaun. Hy skreau ûnder oaren kommintaren op it bibelboek Daniël en de Iepenbiering fan Jehannes, it dogmatyske wurk De Antichristo en bestried de gnostisy yn syn Syntagma. In grut part fan syn wurk is earst ein 19e iuw ûntdekt en allinne yn in Ald-Slavyske oersetting bekend.

Hippolytus syn nammedei is 13 augustus. Hy is de patroanhillige fan de Delft en fan de Eastenrykske stêden: Sankt Pölten en Zell am See.

• Wiidweidige biografy mei boarnen