پرویز منصوری (زادهٔ ۲۳ اسفند ۱۳۰۳ – درگذشتهٔ ۲۵ آذر ۱۳۹۰) موسیقیدان، مدرس تئوری موسیقی و منتقد موسیقی بود.
کتاب تئوری بنیادی موسیقی مشهورترین اثر اوست که در سال ۱۳۷۱ به عنوان کتاب سال در ایران برگزیده شد.
پرویز منصوری | |
---|---|
زادهٔ | ۲۳ اسفند ۱۳۰۳ همدان، ایران |
درگذشت | ۲۵ آذر ۱۳۹۰ (۸۶ سال) وین، اتریش |
علت مرگ | نارسایی قلبی |
آرامگاه | بهشت زهرا |
محل زندگی | پس از انقلاب ساکن اتریش |
پیشه | مدرس تئوری موسیقی و منتقد موسیقی |
آثار | «تئوری بنیادی موسیقی» |
جایزه(ها) | «کتاب سال» در ایران در سال ۱۳۷۱ |
پرویز منصوری ۲۳ اسفند سال ۱۳۰۳ ه. ش در همدان متولد شد. تحصیلات ابتدایی و نیمی از متوسطه را در تهران گذراند و به دلیل انتقال پدرش به اصفهان، دو سال آخر دبیرستان را در آن شهر سپری کرد. پس از بازگشت به تهران، در سال ۱۳۲۷ در دانشکدهٔ پزشکی و در رشتهٔ شیمی دانشکدهٔ علوم نامنویسی کرد. او که فراگیری موسیقی را نزد موسی نیداوود، برادر نوازندهٔ سرشناس تار مرتضی نیداوود، با ویلن ایرانی آغاز کرده بود، پس از مدتی با راهنمایی روبیک گریگوریان به هنرستان عالی موسیقی راه یافت و تحصیل در دو رشتهٔ دانشگاهی را رها کرد. وی در هنرستان عالی موسیقی از آموزشهای روبیک گریگوریان و حشمت سنجری در ساز ویلن بهره برد. پس از آشنایی با ثمین باغچهبان و حسین ناصحی، رشتهٔ تحصیلی خود را به آهنگسازی تغییر داد و نزد حسین ناصحی به فراگیری آهنگسازی پرداخت.
او در ادامه، نزد هایمو تویبر، موسیقیدان اتریشی که به استخدام هنرستان درآمده بود، بر آموختههای آهنگسازی خود افزود. پس از آن به منظور ادامهٔ تحصیلات موسیقی، با حمایت و کمک پدر خود و همچنین وزارت فرهنگ و هنر، به اتریش سفر کرد و تحصیلات موسیقی خود را در آکادمی موسیقی وین دنبال کرد. پرویز منصوری با انتخاب سازهای کوبهای، به مدت ۱۱ سال در اتریش به تحصیل موسیقی پرداخت. استاد اصلی او در آکادمی موسیقی وین، آهنگساز سرشناسِ اتریشی، هانس یلینک بود. وی نخستین کتاب خود را با عنوان ریمسکی کورساکف در دورهٔ دانشجویی نوشت و در همان سالها با یک دختر اتریشی ازدواج کرد.
پرویز منصوری پس از درگذشت مادرش و به درخواست پدر، در سال ۱۳۴۹ به ایران بازگشت و در خانهٔ شخصی خود در میدان پاستور تهران به تدریس تئوری موسیقی مشغول شد. او همزمان به سردبیری دورهٔ سوم مجلهٔ موسیقی رسید و مقالههای متعددی دربارهٔ موسیقی ایرانی و موسیقیدانانی همچون ابوالحسن صبا و روحالله خالقی در مجلهٔ موسیقی، موزیک ایران و ماهنامهٔ رودکی نوشت.
او چند سال پیش از انقلاب ۱۳۵۷، به تدریس تئوری و فرم موسیقی در هنرستان و در دانشکدهٔ هنرهای زیبای تهران پرداخت و همچنین برخی از کتابهای درسی هنرستان موسیقی را تدوین و منتشر کرد. پرویز منصوری به دلیل تسلط به زبان آلمانی در ترجمهٔ دقیق آثار و کتابهای موسیقی، موفق بود. او در سال ۱۳۶۷، به اتریش مهاجرت کرد و از آن پس، هر چند وقت یکبار برای رسیدگی به تألیفات خود به ایران سفر و با شاگردان و آشنایان خود دیدار میکرد.
پرویز منصوری که در سالهای پایانی زندگی در تنهایی میزیست، ۲۵ آذر سال ۱۳۹۰ بر اثر نارسایی قلبی در وین درگذشت. پیکر او طبق وصیتش از راه فرانکفورت به تهران منتقل شد و ۶ دی ۱۳۹۰ از مقابل تالار وحدت تشییع و در قطعهٔ هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
شناختهشدهترین اثر پرویز منصوری، کتاب تئوری بنیادی موسیقی است که در سال ۱۳۷۰ توسط انتشارات «چاووش» منتشر و در سال ۱۳۷۱ به عنوان «کتاب برگزیده سال» معرفی شد. این کتاب تا پیش از درگذشت پرویز منصوری، به چاپ چهلم و تا سال ۱۴۰۰ به هشتادمین چاپ خود رسید. تئوری بنیادی موسیقی یکی از پرفروشترین کتابهای موسیقی تاریخ ایران است. وی همچنین آثار و قطعاتی را نوشته و آهنگسازی کرد اما هیچگاه خود را آهنگساز ندانست.
This article uses material from the Wikipedia فارسی article پرویز منصوری, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.