سبک ادبی خراسانی سبک و شیوهٔ شاعران خراسان و فرارود بود که از اوایل سدهٔ چهارم تا میانههای سدهٔ ششم هجری کاربرد داشت.
نخستین شعرهای زبان فارسی به این سبک سروده شدهاند. این سبک از لحاظ زمانی به دو دورهٔ سامانیان و غزنویان-سلجوقیان تقسیم میشود.
این سبک از لحاظ زمانی به دو دورهٔ اصلی سامانیان و غزنویان-سلجوقیان تقسیم میشود:
از ویژگیهای سبک خراسانی میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
۹. استفاده از زبان فاخر و به نظم کشیدن مضامین گوناگون.
از صاحبان سبک این دوره میتوان به شاعران زیر اشاره کرد: رودکی، شهید بلخی، ابوشکور بلخی، منجیک ترمذی، کسایی مروزی، دقیقی طوسی، فردوسی، عنصری بلخی، فرخی، غضایری، رازی، عسجدی، منوچهری دامغانی، فخرالدین اسعد گرگانی، مسعود سعد سلمان، امیر معزی، ابوالفرج رونی، ناصر خسرو و سنایی.
نمونه:
مرا بسود و فروریخت هرچه دندان بود | نبود دندان، لا، بل چراغ تابان بود | |
سپید سیم رده بود و درو مرجان بود | ستارهٔ سحری بود و قطرهٔ باران بود | |
دلم خزانهٔ پر گنج بود، گنج سخن | نشان نامهٔ ما مهر و شعر عنوان بود | |
همیشه شاد و ندانستمی که غم چه بود | دلم نشاط و طرب را فراخ میدان بود | |
(رودکی) |
This article uses material from the Wikipedia فارسی article سبک خراسانی, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.