زبان‌های داردی

زبان‌های داردی که به دلیل مجاورت با زبان‌های ایرانی شرقی و نورستانی، پیوندهای مستحکم ساختاری با آن‌ها پیدا کرده‌است. نورستانی زبانیست که در شرق افغانستان بدان سخن گفته می‌شود. در ابتدا زبانشناسان زبان نورستانی را شاخه‌ای از زبان‌های داردی فرض می‌کنند.

بجز زبان کشمیری، دیگر زبانهای خانوادهٔ داردی، زبانهایی با سخنوران کم و مناطق زیر پوشش کوچک هستند و بسیاری از آنها فرهنگ نوشتاری و قدرت تدریس ندارند. در بیشتر موارد سخنوران بدین زبان‌ها در مناطق سخت‌گذر کوهستانی بسر می‌برند. بخش بزرگی از این مناطق بعلاوه مشکل سخت‌گذر بودن بطور مداوم با نیروهای دولتی در ستیز بسر می‌برند.

1. . کشمیری (کشمیری، کشتوری، پوگلی، رمبانی)
2. . زبان شینا (نیریل شینا، لداخ، داماکی، کوندال شاهی، شینا، اشوجو، کلکوتی، پالولا و ساوی است.
3. . زبان چترال (کلشه، خوار)
4. . زبان کنری (دامیلی، گواربتی، نان گالمی، گرنگالی، شمشتی)
5. . پشه ای
6. . زبان کوهستانی: (باتری، چلی سو، گورو، مایا، کوهستانی اندس، تیراهی، توروالی، تاپور، کترقالی)

• زبان پشه‌ای
• زبان داملی
• زبان دوماکی
• زبان شمشتی
• زبان کالامی
• زبان کوهستانی
• زبان کهوار
• زبان گواربتی
• نان گالمی
• گرنگالی