دیوید فاستر والاس: نویسنده و جستارنویس آمریکایی

او همچنین استاد دانشگاه پومونا در کلارمونت، کالیفرنیا و مقاله‌نویس بود. بیشترین شهرت والاس به خاطر رمان شوخی بی‌پایان (۱۹۹۶) بود که در سال ۲۰۰۶ توسط مجلهٔ تایم به عنوان یکی از «۱۰۰ رمان برتر انگلیسی‌زبان از سال ۱۹۲۳ تاکنون» معرفی شد. بسیاری او را جزو خلاق‌ترین نویسندگان معاصر می‌دانستند. وی برنده و نامزد دریافت چندین جایزه از جمله پولیتزر (۲۰۱۲) شد.

دیوید فاستر والاس
نام اصلی	دیوید فاستر والاس
زاده	۲۱ فوریهٔ ۱۹۶۲ ایتاکا، نیویورک
درگذشته	۱۲ سپتامبر ۲۰۰۸ (۴۶ سال) کلرمونت، کالیفرنیا خودکشی حلق آویز
پیشه	نویسنده
ملیت	آمریکایی
دلیل سرشناسی	رمان شوخی بی‌پایان
همسر(ها)	کارن گرین

دیوید فاستر والاس در ۲۱ فوریه ۱۹۶۲ در ایتاکا، نیویورک به دنیا آمد. او فرزند یک استاد فلسفه و یک معلم انگلیسی بود. والاس در سال ۱۹۸۵ مدرک لیسانس خود را از کالج آمهرست دریافت کرد. وی هم‌چنین در دانشگاه آریزونا در رشته نویسندگی خلاق تحصیل کرد و موفق به دریافت مدرک کارشناسی ارشد شد. دیوید فاستر والاس در ۱۲ سپتامبر سال ۲۰۰۸ در حالی که ۴۶ سال داشت، به زندگی اش خاتمه داد.

از آثار او مجموعه‌ داستان «یاد نئون بخیر»، زیرمجموعه‌ای از مجموعه داستان فراموشی، و «این هم مثالی دیگر» ترجمهٔ پنج جستار برگزیده از فاستر والاس با ترجمهٔ معین فرخی توسط نشر اطراف منتشر شده‌است. همچنین ترجمهٔ چند داستان کوتاه از او را می‌توان به صورت پراکنده در کتاب‌های مختلف یافت، از جمله دانته و خرچنگ و همچنین سه نامه و یک قصه و چند داستان دیگر^{[پیوند مرده]} یافت. مهمترین رمان او با نام مزاح بی‌پایان توسط نشر برج با رعایت قوانین حقوق پدیدآورندگان به زبان فارسی منتشر شده‌است.

رمان

• جاروی سیستم (۱۹۸۷)
• شوخی بی‌پایان (۱۹۹۶)
• شاه رنگ‌پریده (۲۰۱۱)

مجموعه داستان

• دختری با موهای عجیب (۱۹۸۹)
• مصاحبه‌های کوتاه با مردان زشت (۱۹۹۹)
• فراموشی (۲۰۰۴)

دیوید فاستر والاس متعلق به نسلی است که جوانی‌شان با هجوم رسانه‌ایِ تلویزیون روبه‌رو شد؛ به همین دلیل در آثارش نگرانیِ مدام از تبدیل هنر به «سرگرمی» و عواقب آن به چشم می‌خورد. او در داستان‌ها و جستارهایش به دنبال راهی است تا تعاملات انسانی را در دنیایی که همه چیز دست به دستِ هم داده تا انسان‌ها منزوی شوند احیا کند. شاید همین پیشنهادِ رهایی‌بخش باشد که او را به‌سرعت به نویسنده‌ای تبدیل کرد با وجودِ نثر پیچیده، فرم‌های رواییِ غریب و زبانِ غنی‌ای که استفاده می‌کند، طرفداران پروپاقرصِ بسیاری دارد. او از خلال چیزی که «ادبیات جدی» می‌نامد، زوایایی از دنیا و انسان را هدف می‌گیرد که پیش از او نادیده مانده بودند، یا این‌گونه حس نشده بودند.