دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران

سیروس طاهباز آن را مهم‌ترین مرکز علمی ادبی زبان فارسی در ایران می‌دانست.

دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی

بنیانگذاری شده	۱۳۱۳ خورشیدی
رئیس	عبدالرضا سیف
کارمندان مدیریتی	محمود فضیلت(معاون آموزشی) موسی دیباج(معاون پژوهشی)
موقعیت	تهران
وبگاه	http://literature.ut.ac.ir

تاریخ دانشکده ادبیات و علوم انسانی از سال ۱۲۹۶ یعنی سال تأسیس دارالمعلمین مرکزی آغاز می‌شود و در سال ۱۳۰۷ شمسی که دارالمعلمین عالی به دارالمعلمین مرکزی افزوده شد بر طبق اساس‌نامه‌ای که در ۲۱ آذر ماه ۱۳۰۸ به تصویب مجلس شورای ملی رسید دارالمعلمین به دو شعبه ادبی و علمی تقسیم و در ۹ اسفند ۱۳۱۲ به دانشسرای عالی تغییر نام یافت.

 

در سال ۱۳۱۳ بر اساس تصویب شورای عالی فرهنگ، دو دانشکده، یکی ادبیات و دیگری علوم تأسیس شد که چون برنامهٔ تحصیلی آن‌ها با دانشسرای عالی مطابقت داشت این دو دانشکده با دانشسرای عالی تا سال ۱۳۲۱ با هم به همکاری خود ادامه دادند و در آن سال دانشکده ادبیات از دانشکده علوم جدا شد، اما دانشکده ادبیات و دانشسرای عالی تا سال ۱۳۳۴ با یک سازمان اجرایی و آموزشی اداره می‌شد و از آن تاریخ از یکدیگر جدا و سرانجام در سال ۱۳۳۷ به محوطهٔ اصلی دانشگاه تهران منتقل شد. در هشتم خرداد ماه سال ۱۳۱۳ که قانون تأسیس دانشگاه به تصویب مجلس شورای ملی رسید، شش دانشکده برای تشکیل دانشگاه پیش‌بینی و در قانون تصریح شد که یکی از آن دانشکده‌ها ادبیات بود.

زمانی که دارالمعلمین مرکزی و دارالمعلمین عالی هم دایربود، قسمت ادبی آن مشتمل بر دو رشتهٔ «فلسفه و ادبیات» و تاریخ و جغرافیا بود؛ بنابراین سابقه تدریس برنامه عالی ادبیات فارسی به‌طور رسمی و کلاسی به سال ۱۳۰۷ یعنی هشتاد سال پیش بازمی‌گردد.

از سال تحصیلی ۱۳۱۱–۱۳۱۲ رشته‌های تحصیلی فلسفه و ادبیات به دو رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی و فلسفه و علوم تربیتی تجزیه شد و رشتهٔ «زبان خارجه» نیز به شعب تحصیلات دانشکده ادبیات اضافه گردید و از سال تحصیلی ۱۳۱۴–۱۳۱۵ رشتهٔ «باستان‌شناسی» نیز در دانشکده ادبیات افتتاح شد.

• زبان و ادبیات فارسی
• فرهنگ و زبان‌های باستانی
• زبان‌شناسی همگانی
• باستان‌شناسی
• زبان و ادبیات عربی
• فلسفه
• تاریخ

• فلسفه (نشریه)
• پژوهش‌های زبانی