به دار آویختن یا دار زدن یکی از معمولترین روشهای اعدام است که در بیشتر کشورهایی از جمله عربستان و ایران حکم اعدام وجود دارد، اجرا میشود.
اعدام کردن در حقیقت یک نوع مجازاتی است که از سوی حاکمان یک نظام یا دولت برای خاطیان در نظر گرفته می شود
دار زدن تاریخچه ای طولانی دارد.این روش را نخستین بار سال ۱۷۷۰ در اعدام فردی به نام ارل فررس به کار بستند. فاصله پرت شدن آن زمان هنوز کم بود، تقریباً سی سانتیمتر. هر چند روش قبلی هم هنوز کاربرد داشت اما انگلیسیها این شیوه را از سال ۱۷۸۳ شیوه رسمی اعدام کردند.
چارلز دیکنز نویسنده معروف که سال ۱۸۴۹ یک بار در بازار شاهد یک مراسم اعدام بود، از دار زدن محکوم به شدت متأثر شد و نامههای خشمآلودی نوشت و در تایمز منتشر کرد. این نامهها دوباره بحث اعدام را در افکار عمومی دامن زد و سبب شد که از سال ۱۸۶۸ دیگر در ملاءعام اعدام صورت نگیرد. در اتریش و بعضی ایالات آلمان نیز تقریباً از همان زمانها اعدام علنی لغو شد.
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز میشود، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد میشود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع میشود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی به دلیل فلج شدن ریهها میشود.
بهطور کلی علل مرگ بهخاطر دار آویختگی را میتوان اینگونه ذکر کرد:
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ دار زدن موجود است. |
This article uses material from the Wikipedia فارسی article دار زدن, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.