Αγία Πετρούπολη Θερινός Κήπος: πάρκο στην Αγία Πετρούπολη

Ο θερινός κήπος (ρωσικά: Ле́тний сад‎‎, Letniy sad) είναι ένας ιστορικός δημόσιος κήπος, που καταλαμβάνει ένα ομώνυμο νησί ανάμεσα στο Νέβα, το Φοντάνκα, τη Μόικα και το Κανάλι των Κύκνων στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης της Ρωσίας και μοιράζεται το όνομά του με το παρακείμενο θερινό παλάτι του Μεγάλου Πέτρου. Η ίδρυσή του χρονολογείται στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η Ρωσία πήρε αυτά τα εδάφη από τη Σουηδία στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο. Όντας ένα μνημείο της αρχιτεκτονικής τοπίου, που διαθέτει πρωτότυπα και αντίγραφα γλυπτά χαρακτήρων της κλασικής μυθολογίας, ένα πρώην βασιλικό παλάτι και ένα μνημείο για τον συγγραφέα μύθων Ιβάν Κρίλοφ, ο κήπος είναι σήμερα ένα τμήμα της συλλογής του Ρωσικού Μουσείου τέχνης με βάση την Αγία Πετρούπολη.

Αρχικό σχέδιο

Το πάρκο σχεδιάστηκε προσωπικά από τον Τσάρο Πέτρο το 1704, υποτίθεται, με τη βοήθεια του Ολλανδού κηπουρού και ιατρού Νικολάου Μπιντλού. Ξεκινώντας από το 1712, η φύτευση του Θερινού Κήπου αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Ολλανδό κηπουρό Γιαν Ρούζεν, ο οποίος ήταν ο κύριος κηπουρός του πάρκου μέχρι το 1726. Ο γνωστός Γάλλος αρχιτέκτονας Ζαν Μπατίστ Λε Μπλοντ, ο οποίος έφτασε στην Αγία Πετρούπολη το 1716, μετέτρεψε το πάρκο σε έναν κήπο à la française. Ο θερινός κήπος ολοκληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό το 1719. Οι περίπατοι ήταν γεμάτοι με εκατό αλληγορικά μαρμάρινα γλυπτά, που έγιναν από τους Φραντσέσκο Πένσο, Πιέτρο Μπαράτα, Μαρίνο Γκροπέλι, Αλβίσε Ταγκλιαπιέτρα, Μπαρτολομέο Μοντούλο και άλλους Βενετούς γλύπτες, που αποκτήθηκαν από τον Σάβα Βλαντισλάβιτς. Στα τέλη του 20ού αιώνα, 90 επιζώντα αγάλματα μεταφέρθηκαν σε εσωτερικούς χώρους, ενώ μοντέρνα αντίγραφα πήραν τη θέση τους στο πάρκο.

Η περιοχή με τα παρτέρια σε διάφορα σχέδια, αρχικά πιο επίσημη από το σημερινό τοπίο, ήταν ο χώρος των αυτοκρατορικών συνελεύσεων ή πολυτελών πάρτι, που συχνά περιελάμβαναν μπάλες, γιορτές και πυροτεχνήματα. Εκτός από το αγάλματα, ένα σημαντικό αξιοθέατο του πάρκου ήταν τα σιντριβάνια, τα παλαιότερα στη Ρωσία, που αντιπροσωπεύουν σκηνές από τους μύθους του Αισώπου. Μερικά από αυτά περιέπεσαν σε αχρηστία και κατεδαφίστηκαν μετά την πλημμύρα του 1777, που κατέστρεψε τα μηχανήματα της βρύσης, που απέκτησε ο Πέτρος ο Μέγας στη Βρετανία.

Αργότερα

 

Ένα λεπτό κιγκλίδωμα από χυτοσίδηρο, που χώριζε το πάρκο από τον δημόσιο περίπατο του Αναχώματος του Παλατιού, εγκαταστάθηκε μεταξύ 1771 και 1784 σε σχέδιο του Γκεόργκ φον Βέλντεν. Η γρίλια είναι αναρτημένη ανάμεσα σε 36 στήλες από γρανίτη, στεφανωμένες με δοχεία και βάζα. Η ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, μεταξύ άλλων, πίστευε ότι η γρίλια είναι ένα αποκορύφωμα της τέχνης της χύτευσης και ένα από τα σύμβολα της Αγίας Πετρούπολης.

 

Τη δεκαετία του 1820, ένα περίπτερο με σπήλαιο, που αποδίδεται στους Αντρέας Σλούτερ και Γέοργκ Γιόχαν Ματαρνόβι, μετατράπηκε σε καφετέρια. Στην όχθη του Carp Pond, ένα υπέροχο βάζο πορφυρίτη, δώρο του Καρόλου ΙΔ΄ της Σουηδίας στον τσάρο, εγκαταστάθηκε το 1839. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ένα διάσημο μνημείο του συγγραφέα Ιβάν Κριλόφ δημιουργήθηκε στο πάρκο. Σημάδι της προόδου του ρομαντισμού στον ρωσικό επίσημο πολιτισμό, ήταν το πρώτο μνημείο για έναν ποιητή, που ανεγέρθηκε στην Ανατολική Ευρώπη.

Στις 4 Απριλίου 1866 ο Ντμίτρι Καρακόζοφ έκανε την πρώτη απόπειρα δολοφονίας του τσάρου, όταν έφυγε από τον Θερινό Κήπο. Καθώς η προσπάθεια αποδείχθηκε αποτυχημένη, το περίεργο αναμνηστικό παρεκκλήσι Summergrille σε ρωσικό στυλ αναγέννησης χτίστηκε πάνω από την πύλη. Αυτή η επανασύνδεση κατεδαφίστηκε από τους Μπολσεβίκους μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Το πάρκο επιλέχθηκε από τον Αλέξανδρο Πούσκιν ως ο χώρος για παιδικούς περιπάτους του φανταστικού χαρακτήρα Ευγένιου Ονέγκιν.

 

 

Πολλά από τα γλυπτά, που κοσμούν τώρα τον Θερινό Κήπο, χρονολογούνται από τις αρχές του 18ου αιώνα. Τον 19ο αιώνα, η επιδιωκόμενη διαρρύθμιση των διακοσμητικών γλυπτών στον Θερινό Κήπο ξεχάστηκε, αρκετά από τα γλυπτά δεν σώζονταν πλέον και αυτά που είχαν απομείνει μετακινήθηκαν από τόπο σε τόπο, καταστρέφοντας έτσι το αρχικό σχέδιο. Στα τέλη του 20ου αιώνα, όλα τα γλυπτά αναδιατάχθηκαν και σήμερα στέκονται σύμφωνα με τις αισθητικές ιδέες, που χαρακτηρίζουν τις αρχές του 18ου αιώνα. Για την προστασία των γλυπτών από τις χειμερινές καιρικές συνθήκες, παραδοσιακά καλύπτονται με ξύλινες θήκες και αποκαλύπτονται ξανά τη ζεστή εποχή και καθαρίζονται. Για να προστατεύσει περαιτέρω τις πολύτιμες αντίκες, προστατεύοντάς τες και από βανδαλισμούς, το Ρωσικό Μουσείο ξεκίνησε την αντιγραφή τους, για να φυλάσσονται στο παρακείμενο Κάστρο του Αγίου Μιχαήλ (ένα άλλο τμήμα του ίδιου Μουσείου), τοποθετώντας αντίγραφα στον ανοιχτό κήπο.