Φασιανός

Υπάρχουν περίπου 25 είδη, με καταγωγή από την Ασία. Σήμερα, με την ανθρώπινη παρέμβαση, το πτηνό έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, αν και οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί έχουν αναπτυχθεί κυρίως στην Ευρώπη και στην Ασία. Εκτρέφεται σε ειδικά εκτροφεία, στα οποία ζει σε ημιάγρια κατάσταση, σε περιφραγμένες περιοχές με θάμνους.

Φασιανός
Φασιανός του Elliot
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia) Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordota) Ομοταξία: Πτηνά (Aves) Τάξη: Ορνιθόμορφα (Galliformes) Οικογένεια: Φασιανίδες (Phasianidae)
Γένη
Ithaginis Catreus Rheinartia Crossoptilon Lophura Argusianus Pucrasia Syrmaticus Chrysolophus Phasianus

Το πτηνό ήταν γνωστό από τα αρχαιότατα χρόνια, καθώς θεωρούνταν εκλεκτό κυνήγι. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, οι Αργοναύτες έφεραν στην Ευρώπη το φασιανό τον κοινό (Phasianus colchicus). Μάλιστα, το όνομά του το οφείλει στον ποταμό Φάσι στην Κολχίδα, όπου φέρονται να τον συνάντησαν για πρώτη φορά.

 

Το μήκος του αρσενικού Φασιανού φθάνει τα 80 εκατοστά περίπου και έχει χαλκόχρωμο φτέρωμα, με μαύρες ραβδώσεις. Ο Φασιανός χαρακτηρίζεται από έντονο φυλετικό διμορφισμό, καθώς ο θηλυκός φασιανός είναι μικρότερος σε μέγεθος από τον αρσενικό και δεν έχει εντυπωσιακά χρώματα. Η ουρά του είναι πολύ μακριά και φθάνει περίπου τα 40 εκατοστά. Τα φτερά σε αυτήν έχουν χρώμα κοκκινωπό και κίτρινο, με μαύρα στίγματα. Στο κεφάλι έχει πράσινα φτερά και στο λαιμό μια λευκή ταινία. Χαρακτηριστική είναι επίσης η βραχνή φωνή του. Ο Φασιανός είναι κυρίως εδαφόβιο ζώο, απαντά σε ανοιχτά δάση, σε άλση, σε συστάδες δέντρων, θαμνώδεις εκτάσεις και αγρούς. Είναι κυρίως σποροφάγος. Ο κοινός Φασιανός πετάει με πολύ ισχυρά φτεροκοπήματα, αλλά σπάνια φτάνει πολύ ψηλά. Ωστόσο, όταν απειλείται προτιμάει να κρυφτεί παρά να πετάξει.

Ο αρσενικός Φασιανός συγκροτεί ένα χαρέμι από τρία θηλυκά. Τα αρσενικά αναπαράγονται μέχρι τον θάνατό τους. Ο θηλυκός φασιανός γεννά περίπου 60 αυγά και η επώαση διαρκεί 24 μέρες. Οι νεοσσοί μπορούν αμέσως να ακολουθήσουν τη μητέρα τους στην αναζήτηση τροφής. Εντός δύο μηνών γίνονται και ικανά να πετάξουν.

Το γνωστότερο είδος φασιανού είναι ο Φασιανός ο κοινός ή κολχικός (Phasianus colchicus). Με την ίδια ονομασία αναφέρονται και άλλα συγγενικά γένη, τα οποία ανήκουν στην ίδια οικογένεια με το φασιανό, όπως ο λόφουρος (Lophura), ο αργουσιανός (Argusianus), ο τραγοπάνας (Tragopan) και άλλα, που ζουν στην Ασία.

• Νέα Εγκυκλοπαιδεία, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, τ. 26, σελ. 200-201.
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τ.59 , σελ. 184-185.
• Beebe, William. 1918-22. A Monograph of the Pheasants. 1st edition in 4 volumes: H. F. Witherby, London. Reprint: 1990, Dover Publications.(4 volumes bound as 2). ISBN 0-486-26579-X and ISBN 0-486-26580-3. Republished as: Pheasants: Their Lives and Homes. 2 vols. 1926. Single volume edition: New York Zoological Society, 1936.)
• Green-Armytage, Stephen. 2002. Extraordinary Pheasants.Harry N. Abrams, Inc., New York. Book ISBN 0-8109-1007-1.
• Madge and McGowan, Pheasants, Partridges and Grouse ISBN 0-7136-3966-0.