Ουρανός

Από τους αρχαιότατους χρόνους ο ουράνιος θόλος θεωρήθηκε «θεϊκή» έδρα και τόπος απαλλαγμένος από κάθε γήινη βεβαρημένη δραστηριότητα ή αμαρτία. Οι αρχαιότατοι ανατολικοί λαοί παραδέχονταν (πίστευαν) την ύπαρξη επτά επάλληλων ουρανών. Η Καινή Διαθήκη (ως και άλλα «ιερά κείμενα») θεωρούν τον ουρανό ως τόπο της «αιώνιας μακαριότητας» όπου μόνο ο Θεός οι Άγγελοι και οι δίκαιες ψυχές διαμένουν. Επικρατεί πάντοτε σε αυτόν μόνο το θέλημα του Θεού, του οποίου η Βασιλεία καλείται «Βασιλεία των Ουρανών», ενώ ο «Σωτήρ» του κόσμου, Ιησούς Χριστός, κατήλθε από τον ουρανό στη Γη, και στον ουρανό αναλήφθηκε μετά την Ανάστασή Του.

Κατά τους Ιουδαίους θεολόγους και τους Αλεξανδρινούς φιλοσόφους στην Ελληνιστική περίοδο ο ουρανός της Αγίας Γραφής ταυτίσθηκε με τον νοητό κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα. Κατά τον Μεσαίωνα οι περί ουρανού αντιλήψεις εκφράζουν τις ίδιες εβραϊκές και χριστιανικές αντιλήψεις, όπως διατυπώνονται στη Θεία Κωμωδία του Δάντη, από τον οποίο ο Δέκατος ουρανός φέρει το όνομα «Εμπυρείον».

Σήμερα στη θεολογία, ο ουρανός συμβολίζει την ηθική τελείωση του ανθρώπου. Στο άπειρο διάστημα του ουράνιου θόλου οι πιστοί νοούν την «πανταχού παρουσία» του «παντεπόπτη» Θεού και προς Αυτόν στρέφουν την σκέψη τους όταν ατενίζοντας τον ουρανό επικαλούνται τη βοήθεια και την προστασία Του.

Στην ελληνική μυθολογία οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο ουρανός ήταν η προσωποποίηση του θεού Ουρανού

Αυτό το λήμμα σχετικά με την αστρονομία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.