Ο Κάρλ Ράινερ (20 Μαρτίου 1922 – 29 Ιουνίου 2020) ήταν Αμερικανός ηθοποιός, κωμικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας του οποίου η καριέρα διήρκεσε επτά δεκαετίες.
Κατά την εισαγωγή των κωμικών σειρών στην τηλεόραση από το 1950 έως το 1957, έπαιξε και συνέβαλε στο σκετς υλικό για το Your Show of Shows και το Caesar's Hour, με πρωταγωνιστή τον Sid Caesar, γράφοντας μαζί με τους Μελ Μπρουκς, Νιλ Σάιμον και Γούντι Άλεν. Ο Ράινερ συνεργάστηκε με τον Μπρουκς και μαζί κυκλοφόρησαν πολλά εμβληματικά κωμικά άλμπουμ ξεκινώντας με το 2000 Years με τους Καρλ Ράινερ και Μελ Μπρουκς (1960). Ο Ράινερ ήταν περισσότερο γνωστός ως δημιουργός και παραγωγός και συγγραφέας και ηθοποιός στο The Dick Van Dyke Show (1961–1965).
Ο Ράινερ σχημάτισε ένα κωμικό δίδυμο με τον Μελ Μπρουκς στο The 2000 Year Old Man και έπαιξε σε ταινίες όπως Είναι ένας τρελός... τρελός... τρελός κόσμος (It's a Mad Mad Mad Mad World, 1963), Οι Ρώσοι έρχονται, Οι Ρώσοι έρχονται (1966) και σειρά ταινιών Ocean's (Eleven, Twelve, ...) (2001–2007). Έγραψε και σκηνοθέτησε μερικές από τις πρώτες και πιο επιτυχημένες ταινίες του Στιβ Μάρτιν, όπως Το Χαζόμουτρο (The Jerk, 1979), και επίσης σκηνοθέτησε κωμωδίες όπως το Where's Poppa? (1970), Ω, Θεέ! (1977), και Κανείς δεν είναι τέλειος (1984). Ο Ράινερ εμφανίστηκε σε δεκάδες τηλεοπτικά αφιερώματα από το 1967 έως το 2000 και ήταν έκτακτος συμμετέχων σε τηλεοπτικές σειρές από τη δεκαετία του 1950 μέχρι τον θάνατό του. Έδωσε επίσης τη φωνή του σε ταινίες κινουμένων σχεδίων και τηλεοπτικές σειρές, συμπεριλαμβανομένης της τηλεοπτικής σειράς Father of the Pride (2004–2005), στην οποία εξέφρασε τη φωνή του Sarmoti, και ήταν αναγνώστης ηχογραφημένων βιβλίων. Έγραψε πάνω από δύο δωδεκάδες βιβλία, κυρίως στα τελευταία του χρόνια.
Ήταν αποδέκτης πολλών βραβείων και διακρίσεων, συμπεριλαμβανομένων 11 βραβείων Emmy, ενός βραβείου Grammy, και του βραβείου Mark Twain για το αμερικανικό χιούμορ . Εισήχθη στο Τηλεοπτικό Hall of Fame το 1999. Ήταν πατέρας του ηθοποιού-σκηνοθέτη Rob Reiner, της συγγραφέα Annie Reiner και του καλλιτέχνη Lucas Reiner και παππούς της Tracy Reiner .
Ο Ράινερ γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης στις 20 Μαρτίου 1922 από τον Ίρβινγκ (1886-1966) και την Μπέσυ Ράινερ (1880-1968) (το γένος Mathias). Ήταν Εβραίος . Ο πατέρας του ήταν ωρολογοποιός από την Αυστρία και η μητέρα του από τη Ρουμανία . Ο μεγαλύτερος αδελφός του Τσαρλς υπηρέτησε στην 9η Μεραρχία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. οι στάχτες του αναπαύονται στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλινγκτον .
Όταν ο Ράινερ ήταν 16 ετών, εργαζόταν ως μηχανικός επισκευάζοντας ραπτομηχανές, ο αδερφός του Τσαρλς διάβασε για ένα δωρεάν εργαστήριο θεάτρου που χρηματοδοτείτο από τη Διοίκηση Προόδου του Works και του το ανέφερε. Αργότερα, ο Καρλ απέδειδε στον Τσαρλς την απόφασή του να αλλάξει καριέρα. Ο θείος του Χάρη Ματίας ήταν ο πρώτος επαγγελματίας διασκεδαστής της οικογένειάς του.
Ο Ράινερ επιστρατεύτηκε στις Πολεμικη Αεροπορία του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών στις 27 Οκτωβρίου 1942 και υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του δεκανέα. Αρχικά εκπαιδεύτηκε για να γίνει ασυρματιστής. Αφού πέρασε τρεις μήνες στο νοσοκομείο αναρρώνοντας από πνευμονία, στάλθηκε στο Πανεπιστήμιο Georgetown για δέκα μήνες εκπαίδευσης ως γαλλικός διερμηνέας. Εκεί είχε την πρώτη του εμπειρία ως σκηνοθέτης, ανεβάζοντας ένα έργο του Μολιέρου εξ ολοκλήρου στα γαλλικά. Αφού ολοκλήρωσε τη γλωσσική εκπαίδευση το 1944, στάλθηκε στη Χαβάη για να εργαστεί ως χειριστής τηλέτυπου. Το βράδυ πριν μίας προγραμματισμένης αποστολής, παρακολούθησε μια παραγωγή του Άμλετ από τη μονάδα ψυχαγωγίας των Ειδικών Υπηρεσιών. Μετά από μια επιτυχημένη ακρόαση ενωπίον του ηθοποιού Ταγματάρχη Μορίς 'Εβανς, μετατέθηκε στις Ειδικές Υπηρεσίες. Για τα επόμενα δύο χρόνια, ο Ράινερ εμφανιζόταν σε όλο το μέτωπο του Ειρηνικού, διασκεδάζοντας στρατεύματα στη Χαβάη, το Γκουάμ, το Σαϊπάν, την Τινιάν και την Ίβο Τζίμα μέχρι τημητική απολυσή του το 1946.
Ο Ράινερ εμφανίστηκε σε πολλά μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ (συμπεριλαμβανομένων των Inside USA και Alive and Kicking ) και είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Call Me Mister . Το 1950, επιλέχτηκε από τον Max Leibman ως κωμικό ηθοποιό στο Your Show of Shows του Sid Caesar, εμφανιζόμενος στον αέρα σε σκετς ενώ παράλληλα συνεργάστηκε συνεισφέροντας ιδέες σε συγγραφείς όπως ο Μελ Μπρουκς και ο Νιλ Σάιμον . Δεν έλαβε τα εύσημα για τις ιδέες του, αλλά κέρδισε τα Βραβεία Emmy το 1955 και το 1956 ως υποστηρικτικός ηθοποιός. Ο Ράινερ έγραψε επίσης για την Ώρα του Καίσαρα με τους Μπρουκς, Σάιμον, Γούντι Άλεν, Λάρι Γκέλμπαρτ, Μελ Τόλκιν, Μάικ Στιούαρτ, Άαρον Ρούμπεν, Σέλντον Κέλερ και Γκάρι Μπέλκιν. Ανέλαβε το ρόλο του επικεφαλής συγγραφέα και εμφανιζόταν σε ημι-τακτά διαστήματα στο The Dinah Shore Chevy Show κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν 1959-60.
Ξεκινώντας το 1960, ο Ράινερ συνεργάστηκε με τον Μπρουκς ως κωμικό δίδυμο στο The Steve Allen Show . Οι εμφανίσεις τους στην τηλεόραση και στη θεατρική σκηνή περιελάμβαναν τον Ράινερ να υποδύεται ένα μη-κωμικό ρόλο στο The 2000 Year Old Man . Τελικά η ρουτίνα τους επεκτάθηκε σε μια σειρά πέντε κωμικών άλμπουμ και ενός τηλεοπτικού αφιερώματος κινουμένων σχεδίων του 1975, με το τελευταίο άλμπουμ της σειράς να κερδίζει ένα βραβείο Grammy για το καλύτερο άλμπουμ ηχογραφημένης κωμωδίας . Το σχήμα τους έδωσε στον Μπρουκς «μια ταυτότητα ως κωμικού ερμηνευτή για πρώτη φορά», είπε ο Ράινερ. Ο βιογράφος του Μπρουκς, Γουίλιαμ Χόλτζμαν, χαρακτήρισε την 12λεπτη ρουτίνα τους "έναν έξυπνο τζαζ αυτοσχεδιασμό..." ενώ ο Τζέραλντ Νάχμαν περιέγραψε τον ρόλο του Ράινερ ως καθοδηγητή του σκετς:
Το νουμερό τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό στην καλλιτεχνική ευφυία και την χημεία του διδύμου Ράινερ-Μπρουκς. Θα ήταν σχεδόν προσβλητικό να φανταστεί κανείς τον Μπρούκς να παίζει το σκέτς με την υποστήριξη άλλου ηθοποιού. Ο Ράινερ ήταν καλός σαν 'υπασπιστής' του Σιντ Σίζαρ, αλλά με τον Μπρούκς, η συμβολή του είναι ανεκτίμητη... δίνοντας δομή και κατεύθυνση στο δραστήριο κωμικό μυαλό του παρτενέρ του (του Μπρουκς)
Το 1958, έγραψε τα πρώτα 13 επεισόδια μιας τηλεοπτικής σειράς με τίτλο Head of the Family, βασισμένη στη δική του προσωπική και επαγγελματική ζωή. Ωστόσο, το δίκτυο δεν έδειχνε πρότιμηση στον Ράινερ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1961, η σειρά με αλλαγές στο κάστ ηθοποιών και με νέο τίτλο The Dick Van Dyke Show και έγινε μια εμβληματική σειρά, κάνοντας σταρ τους πρωταγωνιστές Dick Van Dyke και Mary Tyler Moore . Εκτός από τη συγγραφή πολλών από τα επεισόδια, ο Ράινερ εμφανιζόταν περιστασιακά υποδυόμενος ένα παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιού εν ονόματι Άλαν Μπρέιντι. Η σειρά προβαλλόταν από το 1961 έως το 1966 στο κανάλι του δικτύου, και στη συνέχεια άρχισε να διανέμεται και σε άλλα τοπικά και διεθνή δίκτυα. Το 1966, ο Ράινερ συμπρωταγωνίστησε στην ταινία Οι Ρώσοι έρχονται, οι Ρώσοι έρχονται .
Η πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια στο κινηματογράφο ήταν μια διασκευή του έργου του Τζόζεφ Στάιν Enter Laughing (1967), το οποίο, με τη σειρά του, βασιζόταν στο ομώνυμο ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ράινερ του 1958. Μοιραζόμενος τον χρόνο και την ενέργεια του στη σκηνοθεσία, την παραγωγή, την γραφή σεναρίων και την υποκριτική, ο Ράινερ εργάστηκε σε ένα ευρύ φάσμα ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Οι ταινίες από την πρώιμη σκηνοθετική του καριέρα περιλαμβάνουν το Where's Poppa; (1970), Ω, Θεέ! (1977) και The Jerk (1979).
Στο Η ανέκδοτη Ζωή μου : Απομνημονεύματα (2003), γράφει:
Από όλες τις ταινίες που έχω σκηνοθετήσει, μόνο το Where's Poppa; είναι καθολικά αναγνωρισμένο ως μία κλασική κάλτ. Μία κλασική κάλτ ταινία, όπως ίσως γνωρίζετε, είναι μια ταινία που είδαν μια μικρή μειοψηφία κινηματογραφόφιλων στον κόσμο, οι οποίοι επιμένουν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες, πιο τολμηρές και καινοτόμες ταινίες που έγιναν ποτέ. Κάθε φορά που συναντώνται δύο ή περισσότερα μέλη της εν λόγω ομάδας, παραθέτουν μέρη του διαλόγου της ταινίας και συμφωνούν ότι «η ταινία ήταν μπροστά από την εποχή της». Για να χαρακτηριστεί ένα γνήσιο καλτ κλασικό, είναι πρωταρχικής σημασίας η ταινία να αποτύχει να αποσβέσει τα κόστη παραγωγής, μάρκετινγκ και διανομής της. Η Πού είναι η Πόπα; παράχθη το 1969 για λίγο περισσότερο από 1 εκατομμύριο δολάρια. Σύμφωνα με τις τελευταίες αναφορές διανομής που είδα, δεν θα καταφέρει να αποσβέσει τα κόστη της μέχρι να κερδίσει άλλα 650.000 $.
Το 1977, ο Ράινερ σκηνοθέτησε και εμφανίστηκε στο Oh, God! με πρωταγωνιστές τους Τζορτζ Μπερνς, Τζον Ντένβερ και Τέρι Γκαρ . Η ταινία γνώρισε οικονομική επιτυχία, καθιστώντας την την έκτη ταινία με τις υψηλότερες εισπράξεις του 1977 . Η ταινία σημείωσε επίσης κριτική επιτυχία με τον Ρότζερ Έμπερτ να δίνει στην ταινία μια θετική κριτική γράφοντας: "Το Ωχ, Θεέ του Καρλ Ράινερ είναι ένα μικρό διαμάντι : Μια πονηριάρικη αλλά σεμνή, ήσυχα αστεία σπουδή για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο Θεός επιχειρούσε να παρουσιαστεί για άλλη μια φορά με σάρκα και οστά στον αφηρημένο Άνθρωπο».
Η επόμενη ταινία τουμε τίτλο The One and Only (1978) δεν ήταν τόσο επιτυχημένη, καθώς έτυχε ανάμεικτης υποδοχής από τους κριτικούς κινηματογράφου. Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν οι Henry Winkler, Kim Darby και Gene Saks
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ο Reiner εμφανίστηκε σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, συμπεριλαμβανομένης της Night Gallery στο επεισόδιο με τίτλο "Professor Peabody's Last Lecture" το 1971, και υποδυόμενος διάφορους χαρακτήρες στο βαριετέ σκετς σόου The Carol Burnett Show (1974).
Ο Ράινερ επέστρεψε επίσης στο γράψιμο τηλεοπτικών σεναρίων δημιουργώντας το The New Dick Van Dyke Show (1971–1974), το οποίο προβλήθηκε για τρεις σεζόν και στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Dick Van Dyke .
Ο Ράινερ έπαιξε μεγάλο ρόλο στα πρώτα στάδια της καριέρας του Στιβ Μάρτιν, σκηνοθετώντας την πρώτη του ταινία The Jerk (1979) και καθώς επίσης γράφοντας το σενάριο (μαζί με τον Στιβ Μάρτιν) και σκηνοθετώντας τις ταινίες Dead Men Don't Wear Plaid (1982), The Man with Two Brains (1983), and All of Me (1984). Ο Ράινερ εμφανίστηκε επίσης τόσο στο The Jerk, παίζοντας μια εκδοχή του εαυτού του, όσο και στο Dead Men Don't Wear Plaid . Το 1989, σκηνοθέτησε την ταινία Bert Rigby, You're a Fool .
Το 2000, ο Reiner τιμήθηκε με το βραβείο Mark Twain για το αμερικανικό χιούμορ στο Kennedy Center, όπου τιμήθηκε από τους συνάδελφους, φίλους και κωμικούς Mελ Μπρουκς, Ντικ Βαν Ντάικ, Mαίρη Τάιλερ Μουρ, Στιβ Μάρτιν, Rob Reiner, Τζέρυ Σάινφελντ, Ray Romano και Joy Behar . Ένα χρόνο αργότερα, ενσάρκωσε τον Saul Bloom στο Ocean's Eleven (μία διασκευή του Steven Soderbergh της ταινίας των 1960's Ocean's 11 ) και επανέλαβε τον ρόλο του στα Ocean's Twelve (2004) και Ocean's Thirteen (2007). Από το 2004 έως το 2005, ο Ράινερ ερμήνευσε τον χαρακτήρα Σαρμότι στο Father of the Pride . Ισχυρίστηκε ότι ήξερε πώς να παίξει τον ρόλο. σε μια τηλεδιάσκεψη, είπε, «Πέρασα τα νιάτα μου, από τα 6 ως τα 18 μου, ζώντας δίπλα στον ζωολογικό κήπο του Μπρονξ. Γνώριζα τα λιοντάρια από κοντά. Παρατηρούσα τον βηματισμό τους. Μου μιλούσαν και τους μιλούσα. Έμαθα ότι έχουν τη χειρότερη ανάσα από οποιοδήποτε ζώο στον κόσμο. Πήρα το βρυχηθμό μου από τα λιοντάρια αυτοπροσώπως». Και συνέχισε, «Το γράψιμο σε αυτή την εκπομπή είναι εξαιρετικά καλό. Είναι χαρά να έρχεσαι στη δουλειά γιατί ξέρεις ότι θα πεις κάτι αστείο». Σχετικά με τον χαρακτήρα του Σαρμότι, ο Ράινερ δήλωσε ότι «οι μαγκούφηδες παίρνουν πάντα τις καλές ατάκες».
Ο Ράινερ εμφανίστηκε σε δεκάδες τηλεοπτικά αφιερώματα από το 1967 έως το 2000. Συμμετείχε επίσης ως φιλοξενούμενος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές από τη δεκαετία του 1950 μέχρι τον θάνατό του το 2020. Τον Μάιο του 2009, υποδύθηκε ένα ασθενή κλινικής στο επεισοδιο " Both Sides Now ", το φινάλε της πέμπτης σεζόν της τηλεοπτικής σειράς House . Έδωσε επίσης φωνή στον Άγιο Βασίλη στην ταινία Merry Madagascar (2009) και επανέλαβε τον ρόλο του στην ταινία Penguins of Madagascar του 2010. Στην 7η σεζόν (Δεκέμβριος 2009) της σειράς Two and a Half Men, έπαιξε ως τηλεοπτικός παραγωγός Marty Pepper ως guest-star. Το 2010, πρωταγωνίστησε ως φιλοξενούμενος σε τρία από τα επεισόδια της πρώτης σεζόν της σειράς Hot in Cleveland ως ρομαντικός παρτενέρ της Έλκα Οστρόφσκι ( Betty White ) και επανέλαβε τον ρόλο του τον Φεβρουάριο του 2011 Έκανε επίσης εμφανίσεις στο The Cleveland Show ως Murray και έγραψε την πλοκή του επεισοδίου " Your Show of Shows ", που πήρε το τίτλο του από το πρόγραμμα που ξεκίνησε την καριέρα του. Ο Ράινερ επανέλαβε τον ρόλο του στο Two and a Half Men στις σεζόν 8 (Οκτώβριος 2013) και 11 (Ιανουάριος 2014).
Ο Ράινερ δάνεισε τη φωνή του σε πολλές ταινίες και ταινίες κινουμένων σχεδίων. Ηχογράφησε επίσης αφηγήσεις βιβλίων, μεταξύ των οποίων οι μύθοι του Αισώπου και ο Τζακ και η φασολιά (Running Press, 1994), καθώς και τα A Connecticut Yankee in King Arthur's Court, The Prince and the Pauper και Letters from the Earth του Mark Twain (New Millenium, 2001).
Το 2012, εμφανίστηκε ως καλεσμένος στην εκπομπή του Jerry Seinfeld , Comedians in Cars Getting Coffee . Μαγνητοσκοπήσαν την συζητησή τους σε ένα εστιατόριο όπου μιλήσαν για την καριέρα του στην κωμωδία και ο Ράινερ κάλεσε τον Σέινφελντ να έρθει και να δειπνήσει με τον Μελ Μπρουκς και τον ίδιο. Ο Ράινερ ανέφερε ότι κάθε βράδυ, ο Μπρουκς πήγαινε στο σπίτι του για να φάνε, να δουν το τηλεπαιχνίδι Jeopardy (το μαγνητοσκοπούσε) και να δουν ταινίες. Εκμυστηρεύθηκε τον τρόπο με τον οποίο επιλέγαν τις ταινίες : κάθε ταινία έπρεπε να περιέχει τουλάχιστον μία σκήνη όπου "κάποιος λέει: "Ασφαλίστε την περίμετρο!" ή «Ξεκουράσου λίγο». Ο Ράινερ δήλωσε ότι ο Μπρουκς «αποκοιμάται με το στόμα ανοιχτό» κάθε φορά.
Ο τελευταίος ρόλος του Reiner ήταν στο Home Movie: The Princess Bride, ένα έργο που ο σκηνοθέτης Jason Reitman είχε οραματιστεί. Η ιδέα ήταν να ζητήσει από τους διασημότερους φίλους του να πάρουν μέρος για να βοηθήσουν στη συγκέντρωση χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, με τους ηθοποιούς να γυρίζουν τις δικές τους εκδοχές από τις σκηνές της πρωτότυπης ταινίας The Princess Bride στα δικά τους σπίτια. Ο Ράινερ εμφανίστηκε μαζί με τον γίο του Ρομπ Ράινερ (ο οποίος σκηνοθέτησε την αρχική ταινία) στην τελευταία σκηνή ως ο Παππούς και ο Εγγονός ;ο Ρομπ ανέφερε ότι γυρίστηκε τρεις ημέρες πριν από το θάνατο του Ράινερ. Η τελευταία του ατάκα στην κάμερα είναι, «Όπως θέλεις», που στο σενάριο της ταινίας είναι το πως λένε οι χαρακτήρες«Σ' αγαπώ». Με την είδηση του θανάτου του, ο Ράιτμαν ρώτησε την οικογένεια Ράινερ αν έπρεπε να αντικαταστήσουντη σκηνή, αλλά η οικογένεια του έδωσε την ευλογία της να χρησιμοποιηθεί τη σκηνή.
Ο Ράινερ ήταν συγγραφέας περισσότερων από δώδεκα βιβλίων. Το πρώτο του αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, Enter Laughing (1958), οδήγησε στη συνέχεια του το 1995, Continue Laughing . Το 2003 δημοσίευσε τα απομνημονεύματα, My Anecdotal Life: A Memoir Έγραψε επίσης μια χιουμοριστική σειρά απομνημονευμάτων με τους τίτλους I Remember Me (2012), I Just Remembered (2014) και What I Forgot to Remember (2015), μαζί με βιβλία για τον κινηματογράφο και την τέχνη. Άρχισε να γράφει παιδικά βιβλία, βασιζόμενος στις ιστορίες που συνήθιζε να λέει σε ένα συγκεκριμένο εγγόνι που του ζητούσε: «Πες μου μια τρομακτική ιστορία, παππού, αλλά όχι πολύ τρομακτική».
Το 2012, ο Ράινερ άνοιξε λογαριασμό στο Twitter, γράφοντας στο Twitter ότι το έκανε για να διατηρήσει επαφή με τον εγγονό του Τζέικ. Ένιωθε υποχρεωμένος να αναρτεί τουλάχιστον μία φορά την ημέρα, και έτσι ανάρτησε 6.520 tweets και συγκέντρωσε 367.000 ακόλουθους. Τα αγαπημένα του θέματα ήταν οι ταινίες και ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά το τελευταίο του tweet ήταν μια ανάμνηση της παράστασης του Noël Coward στο Λας Βέγκας. Σε ηλικία 98 ετών, ο Ράινερ ήταν η γηραιότερη διασημότητα που χρησιμοποιούσε ενεργά το Twitter.
Η τελευταία του συνέντευξη ήταν ένα διαδικτιακό επεισόδιο της σειράς Dispatches From Quarantine, η οποία αναρτήθηκε στο YouTube από το εβραϊκό ίδρυμα τέχνης Reboot και τον λογαριασμό του ναού Temple Beth Am . Στη συνέντευξη, αναπόλησε τη σύζυγό του και την οικογένειά τους ; «Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε και εγώ ήμουν 20 τότε και εκείνη 28, και οι άνθρωποι έλεγαν ότι δεν είμασταν καλό ταίρι . . . Καταφέραμε να τα βρούμε για 65 χρόνια, και αν δεν είχε φύγει, θα συνεχίζαμε να τα φέρναμε βόλτα."
Ο Ράινερ εξέφρασε τη φιλοσοφία του για τη συγγραφή κωμωδίας σε μια συνέντευξη στο τεύχος Δεκεμβρίου 1981 του περιοδικού American Film :
Πρέπει να φανταστείς τον εαυτό σου όχι ως κάποιον ιδιαίτερο, αλλά ως κάποιον πολύ συνηθισμένο. Αν φαντάζεστε τον εαυτό σας ως κάποιον πραγματικά φυσιολογικό και μπορείτε να παράγετε μια ιδέα που σας κάνει να γελάτε, τότε αυτή η ιδέα θα κάνει τους πάντες να γελάσουν. Εάν θεωρείτε τον εαυτό σας ως κάτι πολύ ιδιαίτερο, θα καταλήξετε φλύαρος και βαρετός. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι τι είναι αστείο, δεν πρόκειται να είσαι αστείος. Είναι σαν να περπατάς. Πώς περπατάς; Αν αρχίσεις να το σκέφτεσαι, θα σκοντάψεις.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1943, ο Ράινερ παντρεύτηκε την τραγουδίστρια Εστέλ Λεμποστ . Απέκτησαν τρία παιδιά: τον σκηνοθέτη Ρομπ (γενν. 1947), την ποιήτρια, θεατρική συγγραφέα και συγγραφέα Άννι (γενν. 1949) και τον ζωγράφο, ηθοποιό και σκηνοθέτη Λούκας (γενν. 1960). Οι δυο τους παρέμειναν παντρεμένοι για 64 χρόνια μέχρι τον θάνατό της τον Οκτώβριο του 2008 . Η Lebost εκφώνησε την διάσημη ατάκα "I'll have what she's having" στη σκηνή της καφετέριας της ταινίας του Rob το 1989 When Harry Met Sally. . . . Ο Ράινερ περιέγραψε τον εαυτό του ως άθεο . Είπε, «Έχω μια πολύ διαφορετική άποψη για το ποιος είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος επινόησε τον Θεό γιατί τον χρειαζόταν. Ο Θεός είμαστε εμείς» Είπε ότι το 2013 ανέπτυξε μια αθεϊστική άποψη κατά την εξέλιξη του Ολοκαυτώματος. Η κατοικία του ήταν στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια .
Ο Ράινερ ήταν Δημοκρατικός . Στις 31 Οκτωβρίου 2018, κατήγγειλε δημόσια την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ και δήλωσε ότι στόχος του (τον οποίο δεν μπόρεσε να επιτύχει) ήταν να είναι ζωντανός την 3η Νοεμβρίου 2020 και να δει τον Τραμπ να αποχωρεί από τον Λευκό Οίκο .
Από το 1974 έως το 2001, ήταν χορηγός του Carl Reiner Charity Celebrity Tennis Tournament στη Λα Κόστα της Καλιφόρνια, υπό τη διεύθυνση του διεθνούς τενίστα Mike Franks ; η ετήσια διοργάνωση διαρκούσε 3 ημέρες, στην οποία συμμετείχαν 400 παίκτες, εκ των οποίων οι 100 ήταν επαγγελματίες.
Στις 29 Ιουνίου 2020, ο Ράινερ πέθανε στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια, παρουσία της οικογένειάς του. Ήταν 98 ετών. Σύμφωνα με τον ανιψιό του, Τζορτζ Σαπίρο, ο Ράινερ έπεσε εξερχόμενος από το δωμάτιο τηλεόρασης του γύρω στις 10:00 το βράδυ και, μετά από περίπου τρία λεπτά, έχασε τις αισθήσεις του. Η αιτία του θανάτου του επιβεβαιώθηκε επίσημα ότι ήταν φυσικά αίτια .
Συνάδελφοι κωμικοί και άλλες προσωπικότητες της βιομηχανίας του θεάματος απέδωσαν φόρο τιμής και μνήμης, όπως οι Mel Brooks, Woody Allen, Alan Alda, Steve Martin, Jerry Seinfeld, Jason Alexander, Dick Van Dyke, Carol Burnett, George Clooney, Bette Midler, Bernadette Peters, Σάρα Σίλβερμαν . Η Cheryl Hines και ο Orlando Jones, δύο από τους συμπρωταγωνιστές του Reiner στο Father of the Pride, εξέφρασαν τα συλλυπητήριά τους στο Twitter. Η Hines δήλωσε ότι «όχι μόνο ήταν ένας καταπληκτικός κωμικός, αλλά επίσης και ένας εξαιρετικός άνθρωπος». Ο Τζόουνς εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την καλοσύνη και τα διδάγματα του Ράινερ.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του Ράινερ στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, κέρδισε πολλά βραβεία. Από τα stand-up κωμικά άλμπουμ του με τον Mel Brooks μέχρι τη συγγραφή σεναρίων για τα Your Show of Shows, Caesar's Hour και The Dick Van Dyke Show, κέρδισε 11 Primetime Emmy Awards και ένα βραβείο Grammy . Το 1960, έλαβε ένα αστέρι στο Hollywood Walk of Fame, που βρίσκεται στη λεωφόρο 6421 λεωφόρος Χόλυγουντ . Το 1999, εισήχθη στο Τηλεοπτικό Hall of Fame . Το 2000, έλαβε το βραβείο Mark Twain για το αμερικανικό χιούμορ στο Kennedy Center . Το 2017, ο Καρλ και ο γιος του Ρομπ Ράινερ έγιναν το πρώτο δίδυμο πατέρα-γιου στους οποίους προστέθηκαν τα ίχνη και τα αποτυπώματα των χεριών τους σε μια τσιμεντένια πλάκα στο Κινέζικο Θέατρο Grauman .
Πεζός λόγος
Μυθιστορήματα
This article uses material from the Wikipedia Ελληνικά article Κάρλ Ράινερ, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο υπό CC BY-SA 4.0 εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Ελληνικά (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.