Πολιτικό Ισλάμ

στην αυθεντική ισλαμική πίστη και πρακτική.

Οι ιδεολογίες που ονομάζονται ισλαμιστικές μπορεί να υποστηρίζουν μια «επαναστατική» στρατηγική εξισλαμισμού της κοινωνίας μέσω άσκησης της κρατικής εξουσίας ή εναλλακτικά μια «μεταρρυθμιστική» στρατηγική για τον επανισλαμισμό της κοινωνίας μέσω του κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού της βάσης. Ο όρος αφορά σε μη κρατικά μεταρρυθμιστικά κινήματα, πολιτικά κόμματα, πολιτοφυλακές και επαναστατικές ομάδες. Οι ισλαμιστές δίνουν έμφαση στην εφαρμογή της σαρία, στην πανισλαμική πολιτική ενότητα, στη δημιουργία ισλαμικών κρατών και στην πλήρη άρση των δυτικών οικονομικών, στρατιωτικών, πολιτικών, κοινωνικών ή πολιτιστικών επιρροών και επιδιώξεων στον μουσουλμανικό κόσμο.

Η έννοια του όρου έχει συζητηθεί εκτενώς και έχει υπάρξει αντικείμενο αντιπαραθέσεων τόσο σε πολιτικά όσο και σε ακαδημαϊκά πλαίσια. Έχει επικριθεί από πολλούς Ισλαμιστές και ακαδημαϊκούς που πιστεύουν ότι τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν μετατρέψει τον όρο σε συνώνυμο της βίας, του εξτρεμισμού και των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οδηγώντας στην ισλαμοφοβία.

Κεντρικές και εξέχουσες προσωπικότητες του πολιτικού Ισλάμ στον 20ο αιώνα θεωρούνται οι Ρασίντ Ρίντα^(D/R) (Sayyid Rhasid Rida), Χασάν αλ-Μπάννα (Hassan al-Banna), Σαγίντ Κουτμπ (Sayyid Qutb), Αμπούλ Αλά Μαουντούντι (Abul A'la Maududi), Χασάν αλ Τουραμπί^(D/R) (Hasan al-Turabi) και άλλοι. Πολλά ισλαμιστικά κινήματα, όπως η «Μουσουλμανική Αδελφότητα», ήταν πρόθυμα να επιδιώξουν τους σκοπούς τους μέσω συμμετοχής στην πολιτική ζωή και όχι με επαναστατικά μέσα. Άλλοι, όπως ο Σαγίντ Κουτμπ ζήτησαν τη χρήση ριζοσπαστικών μέσων, ενώ οι οπαδοί του θεωρούνται από τους δυτικούς μελετητές ως «ισλαμιστές εξτρεμιστές». Μετά την Αραβική Άνοιξη, πολλά ισλαμιστικά κινήματα ενεπλάκησαν έντονα στη πολιτική των χωρών τους, ενώ άλλα όπως το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIL). δημιούργησαν «την επιθετική ισλαμιστική πολιτοφυλακή».

Πάντως τα ισλαμιστικά κινήματα έχουν αναμφισβήτητα αλλάξει τη Μέση Ανατολή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από τότε που τα σύγχρονα κράτη της περιοχής απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική ακόμη και τα σύνορα.

Ο Ισλαμισμός, όπως όλες οι ιδεολογίες μπορεί να χωριστεί σε επιμέρους τύπους, ανάλογα με την πολιτική σκέψη και τα πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα που διαμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι, υπάρχουν,
οι μετριοπαθείς και μεταρρυθμιστές ισλαμιστές που αποδέχονται και εργάζονται στο πλαίσιο της δημοκρατικής διαδικασίας. Αυτή τη θέση ακολουθούν κόμματα όπως το τυνησιακό κίνημα Ennahda, το πακιστανικό Jamaat-e-Islami το Partai Keadilan Sejahtera (PKS) στην Ινδονησία, κ.α.

• Πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία