Basni Handrija Zejlera

How su někotare kenž su wjelgin wažne za drogu wuwiśa lyrikarja.

Gaśiš rěku wob źeń a tež w nocy,

zdźaržaś njamogu ju žedne mocy,

skoro brjogi pśemožo,

skoro swoj puś poběgnjo.

Dlej tam rěku źaržyš zagaśonu,

z wětšej' mocu pozdźej rozgorjonu

wiźiš, kak kraj spowrośi,

pśedrě wšo a powodni.

To cas-gaśarje daś błazne wuknu,

kak jich gaśenja se jěsno puknu,

kenž wše mocy duchowe

w pytach zdźaržaś mysle se.

Zlosći śamnikow a zagrimanja,

stśělby, spěranja a wobaranja

stajiś, wrośiś njamogu

žednu mysl postupnu.

Cas a duch se njedatej juž' gaśiś,

jeju słowa, kazni deje płaśiś:

Swětło, pšawda, lichotnosć-

dobydnu a budu rosć!

Proca śamnikow a pominanje

nigdy njemějaštej žognowanje:

Maz to maz pśec' wostanjo,

balzam nigdy njebuźo! [1]

Słyńco, woła słynica

w chłodkowatem rogu.

Kak mam rosć a rozkwisßc ja,

kaž to kwěty mogu?

Pšawje maš, ow kwětulka,

sy tež k tomu stworjona!

A ty, ducho cłowjeski,

na com lažy tebje?

Njejsy kwětam k rownosći?

Groń, so žycyš sebje?

Ja śi słyšym zašumiś

a mě z głosom wotgroniś:

Lichotu, mě lichotu

město słyńca dajśo!

Pyta, komot, robotu

zrazom rozłamajśo!

Což jo z boga roźone,

byś dej teke lichotne! [2]

Lubka lelujo,

rědnje zakwitła!

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo.

Gaž śi njewiźim,

ja se potužym.

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo.

Rědnym janźelam,

tebje pśirownam.

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo.

Tešnosć zajšpiwam,

gaž śi wopoškam.

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo.

Mojo bogatstwo

twoja lubosć jo.

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo.

Skerjej wumrěś kśěł,

gaž śi njeby měł.

Źowćo brune, brune wocko, seń se ku mnjo!

Moja lubosć sy a duša we mnjo. [3]

Rědna Łužyca,

spšawna, pśijazna,

mojich serbskich woścow kraj,

mojich glucnych myslow raj,

swěte su mě twoje strony!

Bitwu bijachu,

twardu, zeleznu,

něga wośce serbojske

wojnske spěwy spěwy spěwaj'cy.

Chto mě zbada toś te spěwy?

Tužny syłojik

ma něnt Gromadnik,

sowa suta z Orašice,

ma tam swoje šćerbiny.

Wjele pomnitej wej gorje?

Boga Carnego

stare kralejstwo

wron něnt kradu wobsejźi;

stary mech se zeleni

na skale, kenž wołtaŕ běšo.

Luda dobrośi

njejsu zgodali

tam te stare godaki.

Serbam pśichod wonaki

cas něnt njepšašany wěšći.

Cas, ty pśiducy,

zakwiś radosny,

aby z klina twojogo

wjele mužow stanuło,

godnych nimjer wobspomnjeśa! [4]

[1] Handrij Zejler: Spěwaś njejsom zabył, Ludowe nakładnistwo Domowina Budyšyn, 1974, S.51

[2] Handrij Zejler: Spěwaś njejsom zabył, Ludowe nakładnistwo Domowina Budyšyn, 1974, S.40

[3] Handrij Zejler: Spěwaś njejsom zabył, Ludowe nakładnistwo Domowina Budyšyn, 1974, S.13

[4] Handrij Zejler: Spěwaś njejsom zabył, Ludowe nakładnistwo Domowina Budyšyn, 1974, S.11/12