Фумарола

Вылучаюць першасныя фумаролы, па якіх уздымаюцца вылучаныя з магмы газы, і другасныя фумаролы, у якіх крыніцай газаў служаць яшчэ не астылыя лававыя патокі і піракластычныя адклады, якія не маюць прамой сувязі з жаралом вулкана.

Выхады вулканічнага газу праз фумаролы з'яўляюцца поствулканічнай з'явай і сведчаць аб пераходзе вулкана ў прамежкавую паміж вывяржэннямі стадыю або яго канчатковым згасанні.

Фумаролы падзяляюцца на сухія высокатэмпературныя, кіслыя, шчолачна-нашатырныя, сярністыя, або серавадародныя (сальфатары), вуглякіслыя (мафеты). Гарачыя (650—1000 °C) сухія фумаролы ўтрымліваюць нязначную колькасць вадзянога пару, а вылучаныя імі газы ўтрымліваюць субліматы шчолачных галагенідаў (NaCl, KCl і іншых).

Фумарольные дымы большасці астатніх фумарол утрымоўваюць вялікую колькасць вадзянога пару. Яго асноўнай крыніцай з’яўляюцца грунтавыя воды, разагрэтыя блізкімі да паверхні пластамі магмы і высокатэмпературнымі фумарольнымі газамі. Акрамя вады, праз фумаролы вылучаецца вуглякіслы газ, разнастайныя аксіды серы, серавадарод, галагенавадароды і іншыя хімічныя злучэнні, што робіць гэтыя выдзяленні небяспечнымі для чалавека. Тым не менш, насычаныя вадой фумарольныя дымы — гэта пажыўнае асяроддзе для некаторых відаў бактэрый.

• A. de Bylandt Palsterkamp: Théorie de Volcans. Band 3. Levrault, Paris 1835 (перадрук. Adamant Media Corporation, Chestnut Hill MA 2001, ISBN 0-543-72498-0.
• Фумарола // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16. — С. 499. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0263-6 (т. 16).