Dictatus Papae

У ім Папа прэтэндуе на вярхоўную заканадаўчую і судовую ўладу ў хрысціянскім свеце, а таксама на права скідваць усіх князёў (і мірскіх, і духоўных).

У хуткім часе на сінодзе ён фармальна загадаў адлучыць ад Царквы ўсіх свецкіх уладароў, хто вылучаў кандыдатаў на заняцце царкоўных пасад без згоды з царкоўнымі ўладамі. У выніку ўжо ў часы наступнага папы, Гільдэбранда, выбранага па новых правілах і без згоды тагачаснага імператара Генрыха IV (правіў 1056—1106 гг.), распачалася барацьба за інвестытуру, якая вылілася ў захоп Рыму, яго рабаванне сарацынамі, выбраннем антыцэзара і антыпапы..

Вынікі

Канфлікт выявіў глыбокае супярэчанне паміж свецкімі і духоўнымі ўладамі. «Ён падвяў вызначальную рысу гісторыі наступных стагоддзяў; яму наканавана была пакінуць яшчэ больш даўгавечную спадчыну ў сферах палітычнай думкі і палітычнай традыцыі»..

У выніку супрацьстаяння Піза атрымала прызнанне муніцыпальных правоў, што распачала працэс усталявання незалежнасці гарадскіх абшчын гарадоў.