Адмаўленне Халакоста

У сваёй тэорыі змовы адмоўцы Халакоста вылучаюць тэзісы аб масавых падробках, маштабных фальсіфікацыях і ўтойванні фактаў на карысць яўрэяў. Пры гэтым у асноўным аспрэчваюцца наступныя палажэнні:

• масавая гібель яўрэяў была вынікам мэтанакіраванай палітыкі афіцыйных уладаў Трэцяга рэйха;
• для масавага знішчэння яўрэяў былі створаны і выкарыстоўваліся газавыя камеры і лагеры знішчэння;
• колькасць ахвяр сярод яўрэйскага насельніцтва на тэрыторыях, падкантрольных нацыянал-сацыялістам і іх саюзнікам, дасягае ад 5 да 6 мільёнаў чалавек.

Таксама адмоўцы часта сцвярджаюць, што вышэйназваная інфармацыя была свядома сфальсіфікаваная сіяністамі для вымагальніцтва грошай у Германіі і яе саюзнікаў, а таксама для апраўдання стварэння Дзяржавы Ізраіль.

Большасць прафесійных гісторыкаў характарызуе адмаўленне Халакоста як антынавуковую і прапагандысцкую дзейнасць. Яны адзначаюць, што адмоўцы ігнаруюць навуковыя метады даследаванняў, а таксама часта вызнаюць антысеміцкія і неанацысцкія погляды.

Генеральная Асамблея ААН без галасавання ў Рэзалюцыі № 60/7 ад 21 лістапада 2005 года адхіляе любое поўнае або частковае адмаўленне Халакоста як гістарычнай падзеі. А 26 студзеня 2007 года напярэдадні Міжнароднага дня памяці ахвяр Халакоста Генеральная Асамблея ААН прыняла Рэзалюцыю № 61/255 «Адмаўленне Халакоста», якая асуджае адмаўленне Халакоста як гістарычнага факта . У шэрагу краін публічнае адмаўленне Халакоста з'яўляецца супрацьзаконным.