Villalazán

Llenda al norte col ríu Duero, al sur con Madridanos, al este con Toro, y al oeste con Villaralbo.

El nome podría provenir de la unión de la pallabra Villa y d'árabe Al-az-ar (caballu o yegua de color acoloratáu). O más probablemente del antropónimu árabe Hassan: Villa Al-Hassan.

 

 

 

La zona arqueolóxica de Valcuevo (Los Castros y El Alba) representa les muertes más antigües de poblamientu humanu nel términu de Villalazán. Esti xacimientu tien una gran importancia, correspondiendo parte de los restos al campamentu romanu d'Albocela o Albocella, afayáu en 1992, pero'l gruesu d'ellos, los más importantes de dómina romana esistentes en Zamora, podríen correspondese según dellos estudiosos a l'antigua mansio y civitas de Ocelu Durii.

Sía que non, y darréu, mientres la Edá Media la llocalidá de Villalazán quedó integrada nel Reinu de Llión, siendo repoblada polos sos monarques. Nesti sentíu, la mesma etimoloxía de la llocalidá nun esclaria si tratar de la repoblación cristiana sobre un antiguu pobláu árabe, o bien la repoblación con xentes d'orixe árabe o mozárabe.

Quiera que non, na Edá Moderna, Villalazán formó parte del Partíu del Vinu de la provincia de Zamora, tal que reflexaba en 1773 Tomás López en Mapa de la Provincia de Zamora.

Asina, al reestructurase les provincies y crease les actuales en 1833, el conceyu de Villalazán caltener na provincia zamorana, dientro de la Rexón Lleonesa, integrándose en 1834 nel Partíu Xudicial de Toro, pasando darréu al Partíu Xudicial de Zamora.

El pueblu destaca poles sos alliniaes cais y calidá de les cases, pos sufrió un treslláu hasta'l so actual allugamientu por cuenta de les riaes que sufría antaño provocaes poles crecíes del ríu Duero.

La ilesia parroquial destaca pola so singularidá arquitectónica en comparanza a les del restu de la contorna, pos ta construyida nel s. XIX. Ta so la advocación de San Blas. Los dos columnes asitiaes na entrada de la ilesia proceden del desamortizado monesteriu de los Jerónimos de Zamora. Tamién ye conocida la zona arqueolóxica de Valcuevo (Los Castros y El Alba), que tienen gran importancia y que fueron estudiaos por numberosos espertos n'arqueoloxía de sonadía. Parte de los restos correspuenden al campamentu romanu d'Arboukale, Albocela o Albocella, afayáu en 1992, pero'l gruesu d'ellos, los más importantes de dómina romana esistentes en Zamora, corresponderíen según dellos estudiosos a l'antigua mansio y civitas d'Ocelu Durii (Güeyu del Duero) (según otros ésta taría en realidá en Zamora capital).

Les sos fiestes patronales celébrense los díes 3 y 4 de febreru, nos que se venera al obispu San Blas. Amás celébrense otres fiestes como una selmana cultural que se lleva a cabu mientres la tercer selmana d'agostu.

Eleiciones municipales

Les eleiciones municipales del 2011 refundiaron los siguientes resultaos:

• "L'Alba " (Villalazán) : un importante xacimientu romanu na provincia de Zamora / Ana Mª Martín Arija... [et al.] (1996). En: Nvmantia : arqueoloxía en Castiella y Llión. -- Valladolid : Xunta de Castiella y Lleón, Conseyería de Cultura y Turismu, 1996 (Zamora : Heraldu de Zamora). -- n. 6 (1993-1994) ; p. 61-79.

• Nueva intervención arqueolóxica nel xacimientu "L'Alba", Villalazán (Zamora) / Ana M. Martín Arija... [et al.]. En: Anuariu del Institutu d'Estudios Zamoranos Florián de Ocampo 1994 . -- Zamora : Institutu d'Estudios Zamoranos Florian de Ocampo : Diputación Provincial, D.L. 1988; p. 19-41.

•   Wiki Commons acueye conteníu multimedia sobre Villalazán  .
• Torguvi: Villalazán. Datos d'interés sobre la llocalidá recoyíos pol Grupu d'Aición Llocal de Toro, Guareña y Tierra del Vinu.