Net Alan Derinliği

Diyafram açıklığı, objektif türü, odak uzaklığı, konuya uzaklık gibi durumların da içinde bulunduğu bir dizi değişken net alan derinliğini etkilemektedir.

Derin odaklama ya da deep focus net alan derinliğini sahnenin önündeki ve arkasındaki objeleri de kapsayacak kadar geniş tutan fotoğrafik ve sinematografik tekniktir. Böylece derinlemesine düzenlenmiş sahnede odak dışı yer bulunmaz ve görüntü seyirciye eş önemde sunulan ön, orta ve arka plandan oluşur. Kısacası, "derin odaklama" tekniği sayesinde görüntü derinliği daha iyi değerlendirebilir. Bunun karşıtı olan sığ odaklama ya da shallow focus tekniğinde ise, diyalog içinde olan oyuncular veya önemi vurgulanmak istenen nesneler birbirlerine olabildiğince yakın tutularak, arka plandaki diğer oyuncu ve nesneler bulanık bırakılır. ve daha sığ alan derinlikleri elde edilmiş olur.

Sinemada, Orson Welles ile görüntü yönetmeni Gregg Toland "derin odaklama" tekniğin en bilinen temsilcileri olarak görülür. Özellikle bu ikilinin bir eseri olan Citizen Kane (1941) filmi, söz konusu tekniğin kullanımı için gerçek bir ders kitabı niteliğindedir.

Lakin, Welles ile Toland’dan önce de, 1920’li ve 1930’lu yıllarda, Erich von Stroheim ve Jean Renoir gibi, derin odaklama tekniğini filmlerinde uygulayan yönetmenler vardı. Toland ile sık sık çalışan William Wyler da bu yöntemi tercih edenler arasındaydı.

Sinema ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.