อะพอลโล 1

บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

1967 เพื่อทดสอบวงโคจรต่ำของโลก โดยโมดูลคำสั่งและบริการของอพอลโล ในวันที่ 27 มกราคม ปีเดียวกัน ไฟได้ไหม้ห้องโดยสารระหว่างการทดสอบการซ้อมปล่อยที่ ฐานส่งแหลมคะแนเวอรัล คอมเพล็กซ์ 34 คร่าชีวิตลูกเรือทั้งสามคน ได้แก่ โรเจอร์ บี. แชฟฟี เอ็ด ไวต์ และกัส กริซซัม และทำให้โมดูลคำสั่งได้รับความเสียหาย เหล่าลูกเรือได้ตั้งชื่อยานนี้ว่า อพอลโล 1 ก่อนที่จะได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการโดยนาซาเพื่อเป็นเกียรติแก่พวกเขาหลังจากไฟไหม้

อะพอลโล 1
กัส กริซซัม, เอ็ด ไวต์, และ โรเจอร์ บี. แชฟฟี ด้านหน้าของฐานปล่อยที่มียานอวกาศ เอเอส-204 ของพวกเขา
รายชื่อเก่า	เอเอส-204, อะพอลโล 1
ประเภทภารกิจ	การทดสอบการตรวจสอบยานอวกาศของลูกเรือ
ผู้ดำเนินการ	นาซา
ระยะภารกิจ	นานถึง 14 วัน (ตามแผน)
ข้อมูลยานอวกาศ
ยานอวกาศ	ซีเอสเอ็ม-012
ชนิดยานอวกาศ	โมดูลคำสั่งและบริการของอพอลโล, บล็อก 1
ผู้ผลิต	นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน
มวลขณะส่งยาน	20,000 กิโลกรัม (45,000 ปอนด์)
บุคลากร
ผู้โดยสาร	3
รายชื่อผู้โดยสาร	โรเจอร์ บี. แชฟฟี เอ็ด ไวต์ กัส กริซซัม
เริ่มต้นภารกิจ
วันที่ส่งขึ้น	21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1967 (ตามแผน)
จรวดนำส่ง	ซาเทิร์นไอบี เอเอส-204
ฐานส่ง	แหลมคะแนเวอรัล LC-34
สิ้นสุดภารกิจ
ทำลาย	27 มกราคม ค.ศ. 1967 23:31:19 UTC
ลักษณะวงโคจร
ระบบอ้างอิง	วงโคจรรอบโลก
ระบบวงโคจร	วงโคจรต่ำของโลก
ระยะใกล้สุด	220 กิโลเมตร (120 นาโนเมตร) (ตามแผน)
ระยะไกลสุด	300 กิโลเมตร (160 นาโนเมตร) (ตามแผน)
ความเอียง	31 องศา (ตามแผน)
คาบการโคจร	89.7 นาที (ตามแผน)
จากซ้าย: ไวต์ กริซซัม และแชฟฟี โครงการอะพอลโล ← เอเอส-202 อะพอลโล 4 →

ทันทีหลังเกิดเพลิงไหม้ นาซา ได้เรียกประชุมคณะกรรมการตรวจสอบอุบัติเหตุของอากาศยานลำนี้ และรัฐสภาสหรัฐ ทั้งสองสภา ก็ได้ดำเนินการสอบถามต่อสมาชิกสภาเพื่อดูแลการสอบสวนของนาซา โดยแหล่งที่มาของการระเบิด เกิดจากไฟฟ้าลัดวังจร เนื่องจากวัสดุไนลอนที่ติดไฟได้ส่งผลทำให้เกิดไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว รวมถึงภายในยังมีออกซิเจนบริสุทธิ์แรงดันสูง การช่วยเหลือสามารถทำได้ยากเนื่องจากฝาปิดประตูปลั๊กไม่สามารถเปิดได้ เนื่องจากแรงดันภายในห้องโดยสาร เนื่องจากจรวดไม่ได้รับการทดสอบการทดสอบจึงไม่ถือว่าเป็นอันตรายและการเตรียมพร้อมในกรณีฉุกเฉินก็ไม่ดี การทดสอบไม่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นอันตรายและการเตรียมพร้อมในกรณีฉุกเฉินก็ไม่ดี

ในระหว่างการสอบสวนของสมากชิกวุฒิสภาสหรัฐ วอลเตอร์ มอนเดล เปิดเผยต่อสาธารณะถึงเอกสารภายในของ นาซา ที่อ้างถึงปัญหากับผู้รับเหมาสร้างอพอลโล นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน ซึ่งกลายเป็นที่รู้จักในชื่อรายงานฟิลลิปส์ การเปิดเผยนี้สร้างความอับอายให้ เจมส์ อีเวบบ์ ผู้ดูแลระบบของนาซาซึ่งไม่ทราบถึงการมีอยู่ของเอกสารและทำให้เกิดความขัดแย้งให้กับโครงการอพอลโล แม้นาซาจะไม่พอใจกับรัฐสภาที่นาซาถูกเปิดโปงข้อมูล แต่คณะกรรมการของรัฐสภาทั้งสองก็ตัดสินว่าประเด็นที่ยกขึ้นมาในรายงานไม่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุดังกล่าว

เที่ยวบินของลูกเรืออพอลโลถูกระงับเป็นเวลา 20 เดือนในขณะที่มีการแก้ไขความเสียหายของโมดูลคำสั่ง อย่างไรก็ตาม การพัฒนาและการทดสอบโมดูลดวงจันทร์ (LM) และยานส่งซาเทิร์นวี ยังคงดำเนินต่อไป ก่อนที่ ในเดือนพฤศจิกายน ปีเดียวกัน ใช้ยานส่ง ซาเทิร์นไอวี ที่ใช้ปล่อย อะพอลโล 1 ได้ถูกใช้กับเที่ยวบินทดสอบ LM ลำแรกของอะพอลโล 5 ภารกิจ ก่อนที่ ลูกเรือสำรองของ Apollo 1 จะทำภารกิจอะพอลโล 7 สำเร็จในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1968

 

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1966 นาซาประกาศว่าเที่ยวบินจะพกกล้องโทรทัศน์ขนาดเล็กเพื่อถ่ายทอดสดจากโมดูลคำสั่ง นอกจากนี้กล้องยังใช้เพื่อให้ผู้ควบคุมการบินตรวจสอบแผงหน้าปัดของยานอวกาศในระหว่างการบิน กล้องโทรทัศน์ถูกนำติดตัวไปกับภารกิจของทีมอะพอลโลทั้งหมด

การเตรียมยานอวกาศและลูกเรือ

 

โมดูลคำสั่งและบริการของอพอลโลมีขนาดใหญ่และซับซ้อนกว่าการออกแบบยานอวกาศที่เคยใช้มาก่อนหน้านี้มากในเดือน มิถุนายน ค.ศ. 1963 โจเซฟ ฟรานซิส เช ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการสำนักงานโครงการยานอวกาศอพอลโล (ASPO) รับผิดชอบในการจัดการการออกแบบและการสร้างทั้งโมดูลคำสั่งและบริการของอพอลโล (CSM) และยานลงดวงจันทร์ (LM) ในการประชุมทบทวนยานอวกาศที่จัดขึ้นกับ โจเซฟ เช เมื่อวันที่ 19 สิงหาคม ค.ศ. 1966 (หนึ่งสัปดาห์ก่อนส่งมอบ) ลูกเรือแสดงความกังวลเกี่ยวกับปริมาณวัตถุไวไฟ (ส่วนใหญ่เป็นตาข่ายไนลอน และเทปตีนตุ๊กแก) ในห้องโดยสาร ซึ่งทั้งนักบินอวกาศและช่างเทคนิคพบว่าหากมีจะสะดวกสำหรับจับเครื่องมือและอุปกรณ์ให้เข้าที่ แม้ว่า โจเซฟ เชีย จะรับรองว่ายานอวกาศผ่านมาตราฐาน แต่หลังจากการประชุมเหล่าลูกเรือทั้งสาม ได้แก่ กัส กริซซัม เอ็ด ไวต์ และโรเจอร์ บี. แชฟฟี ได้มอบภาพด้วยท่าทางการก้มศีรษะและพนมมืออธิษฐานพร้อมกับคำจารึกแก่ โจเซฟ เช:

ไม่ใช่พวกเราไม่ไว้ใจคุณนะ แต่รอบนี้เราอาจต้องพึ่งพาอะไรที่เหนือกว่าคุณบ้างละ^: 184

โจเซฟ เช สั่งให้พนักงานของเขาบอกให้ นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน นำวัตถุไวไฟออกจากห้องโดยสาร แต่ไม่ได้ดูแลปัญหานี้เป็นการส่วนตัว^: 185

นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน ได้ส่งมอบโมดูลคำสั่งและบริการของอะพอลโล 012 ไปยัง ไปยังศูนย์อวกาศเคเนดี ในวันที่ 26 สิงหาคม ค.ศ. 1966 ภายใต้ใบรับรองความคุ้มค่าของยานตามเงื่อนไขที่ 113 การเปลี่ยนแปลงทางวิศวกรรมที่ถูกวางแผนไว้กลับไม่เสร็จสิ้น ทำให้ต้องมีการแก้ไขหลังจากส่งมอบเสร็จแล้ว อีกทั้ง ยังมีการสั่งการเปลี่ยนแปลงทางวิศวกรรมเพิ่มเติมอีก 623 รายการหลังจากส่งมอบ^: 6–3 กริสซัม รู้สึกผิดหวังอย่างมากที่ วิศวกรจำลองการฝึกอบรมไม่สามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงของยานอวกาศได้ เขาจึงนำมะนาวจากต้นไม้ข้างบ้านมาแขวนไว้บนเครื่องจำลอง

โมดูลคำสั่งและบริการถูกจับคู่ในห้องทดสอบระดับความสูงของ ศูนย์อวกาศเคนเนดี ในเดือนกันยายน และทำการทดสอบระบบแบบรวม การทดสอบระดับความสูงถูกดำเนินการ โดยไม่มีลูกเรือและทีมสำรองตั้งแต่วันที่ 10 ตุลาคมถึง 30 ธันวาคม ในระหว่างการทดสอบนี้หน่วยควบคุมสิ่งแวดล้อมในโมดูลคำสั่งพบว่ามีข้อบกพร่องในการออกแบบและถูกส่งกลับไปยังผู้ผลิต เพื่อเปลี่ยนแปลงชุดควบคุมเครื่องยนต์ จากนั้นน้ำหล่อเย็น และไกลคอล ก็ได้รั่วไหลออกมาและต้องส่งคืนเป็นครั้งที่สอง นอกจากนี้ในช่วงเวลานี้ถังเชื้อเพลิงในโมดูลบริการ 017 ยังได้แตกระหว่างการทดสอบที่ นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน ทำให้มีการแยกโมดูลและนำออกจากห้อง เพื่อนำไปตรวจสอบปัญหาของถัง การทดสอบเหล่านี้แสดงผลในเชิงลบ

เมื่อแก้ไขปัญหาฮาร์ดแวร์โมดูลคำสั่งและบริการของอะพอลโล 012 ทั้งหมดแล้วในที่สุดยานอวกาศที่ประกอบขึ้นใหม่ก็ทำการทดสอบห้องทดสอบระดับความสูงกับ แวลลี ชีร์รา ลูกเรือสำรองได้สำเร็จในวันที่ 30 ธันวาคม ^: 4–2 ตามรายงานสุดท้ายของคณะกรรมการสอบสวนอุบัติเหตุ "ที่ หลังการทดสอบซักถามลูกเรือสำรองแสดงความพึงพอใจต่อสภาพและประสิทธิภาพของยานอวกาศ " สิ่งนี้ดูเหมือนจะขัดแย้งกับที่ระบุไว้ใน Lost Moon: The Perilous Voyage of Apollo 13 หนังสือสารคดีของ เจฟฟรีย์ คลูเกอร์ และ จิม เลิฟเวลล์ ที่ระบุว่า "ตอนที่ทั้งสามคนปีนออกจากยาน ...ชีร์รา แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่พอใจกับสิ่งที่เขาเห็น" และต่อมาเขาได้เตือน กิสซัม และ โจเซฟ เชร์ ว่า "ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรือลำนี้ที่ฉันสามารถชี้ไปให้เห็นได้ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้”

หลังจากการทดสอบระดับความสูงที่ประสบความสำเร็จ ยานอวกาศได้ถูกนำออกจากห้องทดสอบระดับความสูงเมื่อวันที่ 3 มกราคม ค.ศ. 1967 และถูกติดตั้งบนยานปล่อย ซาเทิร์นไอบี ฐานส่งแหลมคะแนเวอรัล คอมเพล็กซ์ 34 ในวันที่ 6 มกราคม

กริสซัม กล่าวในการให้สัมภาษณ์เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1963 ว่านาซาไม่สามารถขจัดความเสี่ยงได้แม้จะมีข้อควรระวัง:

ผู้คนจำนวนมากได้ทุ่มเทความพยายามมากเกินกว่าที่ฉันจะอธิบายได้เพื่อ(สร้าง) โครงการเมร์คูรี่ อย่างปลอดภัยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ของมนุษย์ ... แต่เราก็ตระหนักดีว่ายังมีความเสี่ยงอีกมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดำเนินการครั้งแรกโดยไม่คำนึงถึงการวางแผน คุณไม่สามารถคาดการณ์สิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นหรือว่าจะเกิดขึ้นเมื่อใด

“ ฉันคิดว่าสักวันเราจะต้องประสบความล้มเหลวในโครงการอื่น ๆ และสิ่งเหล่านี้จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว” กริสซัม ตอบคำถามเกี่ยวกับความกลัวของหายนะที่อาจเกิดขึ้นในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1966:

คุณต้องกำจัดสิ่งนั้นออกจากความคิดของคุณ มีความเป็นไปได้เสมอที่คุณจะประสบความล้มเหลวอย่างรุนแรง สิ่งนี้สามารถเกิดขึ้นได้ในทุกเที่ยวบิน มันสามารถเกิดขึ้นในครั้งสุดท้ายและครั้งแรก ดังนั้น คุณแค่วางแผนให้ดีที่สุดเพื่อดูแลเหตุการณ์เหล่านี้ทั้งหมดและคุณจะเป็นลูกเรือที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีและออกเดินทาง

ในวันที่ 27 มกราคม ค.ศ. 1967 ที่ฐานส่งแหลมคะแนเวอรัล คอมเพล็กซ์ 34 ได้มีการทดสอบที่มีชื่อว่า "ปลั๊ก-เอาท์" เพื่อตรวจสอบว่ายานอวกาศจะทำงานตามปกติโดยใช้พลังงานภายใน (จำลอง) ในขณะที่ ถอดออกจากสายเคเบิลและสายสะดือทั้งหมด ได้หรือไม่ การผ่านการทดสอบนี้เป็นสิ่งสำคัญก่อนที่จะเปิดภารกิจในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ การทดสอบนี้ถือว่าไม่เป็นอันตรายเนื่องจากทั้งยานปล่อย และยานอวกาศไม่ได้บรรจุเชื้อเพลิงหรือไครอยีนิคส์ และสกรูดอกไม้ไฟทั้งหมด (สลักเกลียวระเบิด)

เวลา 13:00 น. (เขตเวลาตะวันออก) ของวันที่ 27 มกราคม กริซซัม แชฟฟี และไวต์ ได้เข้าควบคุมโมดูลคำสั่งบนยานอวกาศที่เหมาะกับแรงดันอย่างเต็มที่ และถูกรัดเข้ากับที่นั่งและถูกเกี่ยวเข้ากับตัวให้ออกซิเจนและระบบสื่อสารของยานอวกาศ กริสซัม รู้สึกถึงกลิ่นแปลก ๆ ในอากาศที่ไหลเวียนผ่านชุดของเขาทันทีซึ่งเขาเปรียบว่าเหมือนกับ "บัตเตอร์มิลค์รสเปรี้ยว" ทำให้การนับถอยหลังจำลองถูกพักไว้ในเวลา 13:20 นาที เพื่อเก็บตัวอย่างอากาศนำไปตรวจสอบแต่ก็ไม่พบสาเหตุของกลิ่น การนับถอยจึงกลับมาเกิดขึ้นในเวลา 14:42 น. โดยสุดท้ายจากการตรวจสอบหลังจากเกิดไฟไหม้แล้วพบว่าไม่เกี่ยวข้องกับกลิ่นนี้

โดยภายในยานอวกาศได้มีอุปกรณ์ตรวจสอบการเคลื่อนไหวของนักบินอวกาศ ทั้งหน่วยวัดความเฉื่อยของยานอวกาศ เซ็นเซอร์ชีวการแพทย์ของนักบินอวกาศ และการเพิ่มขึ้นของการไหลเวียนของออกซิเจนในอวกาศ และมีไมโครโฟนที่ติดตั้งอยู่ แต่การสื่อสารที่เชื่อมต่อสัญญาณระหว่างลูกเรือภายในยานอวกาศ กับอาคารปฏิบัติการและการชำระเงิน กับห้องควบคุมฐานส่งแหลมคะแนเวอรัล คอมเพล็กซ์ 34 กลับเกิดการขัดข้อง กริสซัม ตั้งข้อสังเกตว่า: "เราจะไปดวงจันทร์ได้อย่างไรถ้าเราไม่สามารถพูดคุยระหว่างสองหรือสามอาคารได้" การนับถอยหลังจำลองถูกระงับอีกครั้งในเวลา 17:40 น. เพื่อแก้ไขปัญหาการสื่อสารโดยมีกำหนดเสร็จสมบูรณ์ภายใน 18:20 น. แต่เวลา 18:30 น. การนับถอยหลังจำลองก็ยังคงไม่เกิดขึ้น

เพลิงไหม้

เหล่าลูกเรือได้ทำการตรวจสอบยานอวกาศของตน หลังจากพบว่าแรงดันไฟฟ้า AC Bus 2 เพิ่มขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่ในอีกเก้าวินาทีต่อมา (เวลา 6: 31: 04.7) นักบินอวกาศคนหนึ่ง (ห้องปฏิบัติการวิเคราะห์ว่าเป็นกริสซัม) อุทานว่า "เฮ้!", "ไฟ! ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องสองวินาทีผ่านไมโครโฟนแบบเปิดของ กริซซัม ก่อนที่ ในเวลา 6: 31: 06.2 (23: 31: 06.2 GMT) โดยลูกเรือคนหนึ่ง (การวิเคราะห์ในห้องปฏิบัติการระบุว่าเป็น แชฟฟี) พูดว่า เกิดไฟลุกไหม้ในห้องนักบิน "หลังจากเงียบไป 6.8 วินาทีผู้ฟังหลายคนได้ยินเสียงการส่งสัญญาณที่อ่านไม่ออกว่า:

• "พวกเขากำลังต่อสู้กับไฟร้าย - ออกไปกันเถอะ ... เปิด" เอ่อ "
• "เรามีไฟไหม้ - ออกไปกันเถอะ ... เรากำลังลุกเป็นไฟ" หรือ
• "ฉันกำลังรายงานไฟไหม้ ... ฉันกำลังจะออกไป ...

โดยกินเวลา 5.0 วินาทีและจบลงด้วยเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด^{: 5–8, 5–9}

ความรุนแรงของไฟที่มีผลจากออกซิเจนบริสุทธิ์ที่ทำให้ความดันเพิ่มขึ้นเป็น 29 ปอนด์ต่อตารางนิ้ว (200 กิโลปาสกาล) ซึ่งทำให้ผนังด้านในของโมดูลคำสั่งแตกในเวลา 6:31:19 (23:31:19 GMT ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของไฟ) ความร้อนที่รุนแรง ควันหนาแน่น ซึ่งทำให้หน้ากากป้องกันแก๊สพิษใช้ไม่ได้ผล ทำให้ความพยายามของลูกเรือภาคพื้นดินในการช่วยเหลือเป็นไปได้ยาก มีความกังวลว่าโมดูลคำสั่งจะระเบิด และไฟอาจลุกลามไปไหม้จรวดขับดันแบบแข็งในหอส่งสัญญาณหนีภัยเหนือโมดูลคำสั่งซึ่งจะเป็นอันตรายอย่างมากต่อเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินในบริเวณใกล้เคียงและอาจทำลายฐานปล่อยได้

เจ้าหน้าที่ใช้เวลา 5 นาทีในการเปิดฝาประตูยานทัั้งสามบาน และไม่สามารถวางฝาด้านในลงไปที่พื้นห้องโดยสารได้จึงผลักมันออกไปด้านหนึ่ง แม้ว่าไฟในห้องโดยสารจะยังคงสว่างอยู่ ในตอนตอนแรกพวกเขาไม่พบนักบินอวกาศเนื่องด้วยควันจำนวนมากก ก่อนที่จะพบศพในเวลาต่อมาแต่ไม่สามารถเอาออกได้ ไฟได้ละลายบางส่วนของชุดอวกาศไนลอนและท่อที่เชื่อมต่อกับระบบช่วยชีวิตของ กริสซัม และไวท์ กริสซัมถอดเครื่องพันธนาการของเขาออกและนอนอยู่บนพื้นของยาน ส่วนเครื่องพันธนาการของไวท์ถูกไฟไหม้และพบศพของเขานอนอยู่ด้านข้างใต้ช่องของประตู ซึ่งคาดว่าเขาน่าจะพยายามเปิดประตูตามขั้นตอนฉุกเฉิน แต่ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากแรงกดดันภายใน ส่วน แชฟฟี ศพของเขาถูกมัดไว้ที่เบาะนั่งด้านขวา การนำศพออกจากยานใช้เวลารวมเกือบ 90 นาที

ทันทีหลังจากไฟไหม้ เจมส์ อี. เวบบ์ ผู้บริหารนาซาได้ขอให้ประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน อนุญาตให้นาซาจัดการการสอบสวนตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ โดยสัญญาว่าจะเป็นความจริงในการประเมินข้อบกพร่อง และจะแจ้งให้ผู้นำที่เหมาะสมของรัฐสภาทราบ [27] โดยคณะกรรมการตรวจสอบมี ฟลอยด์ แอล. ทอมป์สัน ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยแลงลีย์ แฟรงค์ บอร์แมน นักบินอวกาศ แมกซิม ฟาเกต ผู้ออกแบบยานอวกาศ และอีกหกคน เมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ แฟรงก์ เอ. ลอง ศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยคอร์แนลล์ได้ถอนตัวออกจากคณะกรรมการ [28] และถูกแทนที่โดย โรเบิร์ต ดับเบิลยู. แวน โดลาห์ จากสำนักงานเหมืองแร่แห่งสหรัฐอเมริกา [29] ก่อนที่ ในวันรุ่งขึ้น จอร์จ เจฟส์ หัวหน้าวิศวกรของอพอลโลในอเมริกาเหนือก็ได้ถอนตัวออก เช่นกัน[30]

คณะกรรมการได้ตรวจสอบฮาร์ดแวร์และซอฟต์แวร์ภายใน อะพอลโล 1 ทั้งหมดทันทีโดยให้อยู่ภายใต้การควบคุมของคณะกรรมการเท่านั้น หลังจากเอกสารการถ่ายภาพสามมิติ CM-012 ภายในอย่างละเอียดแล้ว คณะกรรมการได้สั่งให้ถอดชิ้นส่วนโดยใช้ขั้นตอนการทดสอบโดยการแยกชิ้นส่วน CM-014 ที่เหมือนกันและดำเนินการตรวจสอบทุกส่วนอย่างละเอียด คณะกรรมการยังตรวจสอบผลการชันสูตรพลิกศพของนักบินอวกาศและสัมภาษณ์พยานลูกเรือ โดยได้มีการส่งรายงานทุกสัปดาห์เกี่ยวกับความคืบหน้าของการสืบสวน โดยคณะกรรมการได้ออกรายงานขั้นสุดท้ายเมื่อวันที่ 5 เมษายน ค.ศ. 1967[17]

สาเหตุการเสียชีวิต

ตามรายงานของคณะกรรมการ กริสซัม ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงมากกว่าหนึ่งในสามของร่างกายของเขาและชุดยานอวกาศของเขาถูกทำลายเป็นอย่างมาก ไวท์ ได้รับบาดแผลไฟไหม้เกือบครึ่งหนึ่งของร่างกายและหนึ่งในสี่ของชุดอวกาศของเขาก็ละลายหายไป แชฟฟี ได้รับบาดเจ็บเกือบหนึ่งในสี่ของร่างกายของเขาและส่วนหนึ่งของชุดอวกาศของเขาได้รับความเสียหาย รายงานการชันสูตรพลิกศพระบุว่าสาเหตุหลักของการเสียชีวิตของนักบินอวกาศทั้งสามคือภาวะหัวใจหยุดเต้นที่เกิดจากก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ที่มีความเข้มข้นสูง และไม่ได้เกิดจากการเผาไหม้โดยตรง โดยการขาดอากาศหายใจเกิดขึ้นหลังจากที่ไฟได้ละลายชุดนักบินอวกาศและท่อออกซิเจนทำให้พวกเขาสัมผัสกับบรรยากาศที่ร้ายแรงของห้องโดยสาร