วังแก้ว

บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

1851 ภายในมีผู้ร่วมเข้าแสดงจากทั่วโลกถึง 14,000 องค์การในเนื้อที่ทั้งหมด 92,000 ตารางเมตร ที่เป็นการแสดงสิ่งต่าง ๆ ที่แสดงถึงความก้าวหน้าล่าสุดทางเทคโนโลยีที่เกิดขึ้นระหว่างการปฏิวัติอุตสาหกรรม วังแก้วออกแบบโดยสถาปนิกโจเซฟ แพกซ์ตัน ตัวสิ่งก่อสร้างยาว 564 เมตร และสูง 33 เมตร ถือเป็นสิ่งก่อสร้างมุงแก้วที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

วังแก้ว
วังแก้ว ค.ศ. 1851
ข้อมูลทั่วไป
สถานะ	ถูกทำลาย
ประเภท	สิ่งก่อสร้างสำหรับนิทรรศการ
สถาปัตยกรรม	วิกตอเรีย
เมือง	ลอนดอน
ประเทศ	สหราชอาณาจักร
พิกัด	51°25′21″N 0°04′32″W / 51.4226°N 0.0756°W / 51.4226; -0.0756
แล้วเสร็จ	ค.ศ. 1851
ถูกทำลาย	30 พฤศจิกายน ค.ศ. 1936
ค่าก่อสร้าง	2 ล้านปอนด์ (ค.ศ. 1851) (280 ล้านปอนด์ใน ค.ศ. 2019)
การออกแบบและการก่อสร้าง
สถาปนิก	โจเซฟ แพกซ์ตัน

หลังจากงานนิทรรศการแล้ววังแก้วก็ถูกย้ายไปสร้างในสวนสาธารณใหม่ในย่านผู้มีฐานะดีของกรุงลอนดอนที่เรียกว่าไซเด็นแนมฮิลล์ (Sydenham Hill) ที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปเท่าใดนักตั้งแต่สมัยวิคตอเรีย วังแก้วได้รับการขยายและตั้งอยู่ที่นั่นระหว่างปี ค.ศ. 1854 จนถึงปี ค.ศ. 1936 เมื่อถูกทำลายลงในเพลิงไหม้ คำว่า “Crystal Palace” เป็นคำที่คิดขึ้นอย่างเยาะ ๆ โดยนิตยสารเสียดสี “พันช์” ที่ต่อมาใช้เรียกบริเวณทางใต้ของลอนดอน (คริสตัลพาเลซ) และอุทยานรอบบริเวณนั้น

วันที่ 30 พฤศจิกายน 1936 ภายในไม่กี่ชั่วโมง วังแก้วถูกไฟไหม้เสียหายจนย่อยยับ แสงไฟที่เผาวังแก้วนั้นสามารถมองเห็นได้ถึงจากแปดมณฑล ขณะนั้น เซอร์ เฮนรี บัคแลนด์ ผู้จัดการทั่วไปของวังแก้วกำลังเดินตรวจตรากับสุนัขและลูกสาวของเขา ต่อมาพวกเขาสังเกตเห็นเปลวไฟสีแดงเรืองแสงอยู่ภายใน ภายในนั้นเองเขาพบสองพนักงานดับเพลิงกำลังดับเพลิงย่อม ๆ บริเวณส่วนสำนักงาน การระเบิดเกิดขึ้นในห้องรับฝากของสุภาพสตรี ซึ่งไฟนั้นลุกโชนอย่างรุนแรงมาก โทรศัพท์แจ้งเหตุเพลิงไหม้ลงบันทึกครั้งแรกเวลา 19:59 น. ประมาณการว่าหน่วยดับเพลิงมาถึงที่เกิดเหตุหลังจากนั้น 4 นาที แต่ก็สายเกินไป ต่อมาแม้ว่าจะมีเครื่องดับเพลิงกว่า 89 ตัว และพนักงานดับเพลิงร่วม 400 ชีวิต มาถึงสถานที่เกิดเหตุแต่ก็ไม่สามารถที่จะดับไฟลงได้ บัคแลนด์กล่าวว่า "ในไม่กี่ชั่วโมงเราได้เห็นจุดจบของเดอะคริสตัลพาเลซ มันจะยังอยู่ในความทรงจำไม่เพียงแต่คนอังกฤษ แต่จากโลกทั้งโลก" ในขณะนั้นเอง มีประชาชนนับแสนคนเดินทางมาที่ไซเด็นแนมฮิลล์เพื่อชมแสงไฟที่กำลังแผดเผาวังแก้ว ในหมู่คนเหล่านั้น เซอร์ วินสตัน เชอร์ชิลล์ อดีตสมาชิกรัฐสภาอังกฤษกล่าวว่า "นี่คือจุดจบของยุค"