บาธ

บาธ Bath
นคร
ใจกลางเมืองบาธ
พิกัด: 51°23′N 2°22′W / 51.38°N 2.36°W / 51.38; -2.36
รัฐเอกราช	สหราชอาณาจักร
ประเทศ	อังกฤษ
ภาค	เซาท์เวสต์อิงแลนด์
เทศมณฑลทางพิธีการ	ซัมเมอร์เซต
ประชากร	88,859 คน
เดมะนิม	Bathonian
เขตเวลา	UTC±0 (GMT)
• ฤดูร้อน (เวลาออมแสง)	UTC+1 (BST)
รหัสไปรษณีย์	BA
รหัสพื้นที่	01225

บาธ *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
ประเทศ	สหราชอาณาจักร
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
เกณฑ์พิจารณา	(i), (ii), (iv)
อ้างอิง	428
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2530 (คณะกรรมการสมัยที่ 11)
พื้นที่	2,900 เฮกตาร์
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

บาธมีประชากรทั้งหมดประมาณ 80,000 คน บาธได้รับพระราชทานฐานะเป็น “นคร” โดยสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ในปี ค.ศ. 1590 และได้เป็นเทศบาลมณฑล ในปี ค.ศ. 1889 ที่ทำให้บาธเป็นอิสระจาการบริหารของมณฑลซัมเมอร์เซต บาธเป็นส่วนหนึ่งของมณฑลเอวอนเมื่อเอวอนได้รับฐานะเป็นมณฑลในปี ค.ศ. 1974 ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1996 เมื่อมณฑลเอวอนถูกยุบบาธก็กลายเป็นศูนย์กลางของรัฐบาลท้องถิ่นระดับเดียวของบาธและตะวันออกเฉียงเหนือของซัมเมอร์เซต (B&NES) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของมณฑลภูมิศาสตร์แห่งซัมเมอร์เซต

ตัวเมืองบาธตั้งอยู่เนินหลายลูกในหุบเขาของแม่น้ำเอวอนในบริเวณที่มีน้ำพุร้อนธรรมชาติที่เป็นที่ตั้งถิ่นฐานของโรมัน ผู้สร้างโรงอาบน้ำโรมัน (Roman Bath) และแอบบีย์ และตั้งชื่อเมืองว่า “Aquae Sulis” เมืองบาธเป็นสถานที่ที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดผู้อาวุโสทำพิธีราชาภิเษกเป็นพระมหากษัตริย์อังกฤษที่แอบบีย์บาธ ในปี ค.ศ. 973 ต่อมาในยุคจอร์เจีย บาธกลายเป็นเมืองน้ำแร่ที่เป็นที่นิยมกันมากซึ่งทำให้เมืองขยายตัวขึ้นมากและมีสถาปัตยกรรมจอร์เจียนที่โดดเด่ จากสมัยนั้นที่สร้างจากหินบาธที่เป็นหินสีเหลืองนวล

เมืองบาธได้รับฐานะเป็นเมืองมรดกโลกในปี ค.ศ. 1987 และมีโรงละคร, พิพิธภัณฑ์ และสิ่งสำคัญทางวัฒนธรรมและทางการกีฬา ที่ทำให้กลายเป็นเมืองที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวโดยมีนักท่องเที่ยวพักค้างคืนหนึ่งล้านคน และนักท่องเที่ยวไปเช้าเย็นกลับ 3.8 ล้านคนต่อปี เมืองบาธมีมหาวิทยาลัยสองมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยและสถานศึกษาอื่น ๆ แรงงานส่วนใหญ่เป็นอุตสาหกรรมการบริการและมีความเจริญเติบโตทางด้านข้อมูลและเทคโนโลยีที่สร้างงานให้แก่ผู้อยู่อาศัยในเมืองบาธเองและบริเวณปริมณฑล