ชุดตัวอักษรอังกฤษ

ชุดตัวอักษรอังกฤษ
แพนแกรมภาษาอังกฤษซึ่งแสดงอักษรทุกตัวในบริบทเดียว ใช้แบบตัวพิมพ์แดกซ์เรกิวลาร์
ชนิด	อักษรสระ-พยัญชนะ
ภาษาพูด	อังกฤษ อังกฤษ (ภาษาเขียน)
ช่วงยุค	ประมาณ ค.ศ. 1500 ถึงปัจจุบัน
ระบบแม่	(การเขียนดั้งเดิม) ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ ไซนายดั้งเดิม ฟินิเชีย กรีก อิตาลีเก่า ละติน ชุดตัวอักษรอังกฤษ
ระบบลูก	ชุดตัวอักษรละตินพื้นฐานไอเอสโอ ชุดตัวหนังสือพยางค์เชโรกี (บางส่วน) ชุดตัวอักษรสกอต ชุดตัวอักษรโอเซจ ระบบการเขียนแซนิช อักขรวิธีอีกจำนวนมากที่ใช้อักษรละติน
ช่วงยูนิโคด	U+0000 to U+007E Basic Latin and punctuation
ISO 15924	Latn
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

รูปร่างที่แน่นอนของตัวอักษรที่เรียงพิมพ์จะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแบบตัวพิมพ์ (และแบบอักษร) และรูปร่างของตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมืออาจแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญจากรูปแบบตัวพิมพ์มาตรฐาน (และระหว่างปัจเจกบุคคล) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขียนในลักษณะตัวเขียน (cursive)

ภาษาเขียนของภาษาอังกฤษมีทวิอักษร (digraph) และพหุอักษร (multigraph) อยู่จำนวนหนึ่ง และเป็นภาษายุโรปสมัยใหม่ภาษาหลักเพียงภาษาเดียวที่ไม่ต้องใช้เครื่องหมายเสริมสัทอักษรในคำที่ไม่ใช่คำยืมจากภาษาอื่น บางครั้งอาจพบการใช้ไดเอริซิสเพื่อบ่งว่ารูปสระที่เรียงกันสองตัวนั้นออกเสียงแยกกัน (เช่นในคำ coöperation /kəʊˌɒpəˈreɪʃən/) และยิ่งน้อยครั้งที่จะพบการใช้เกรฟแอกเซนต์เพื่อบ่งว่าเสียงสระที่ตามปกติไม่ออกเสียง ในกรณีนั้นจะออกเสียงด้วย (เช่นในคำ learnèd /ˈlɜːnɪd/)

ในภาษาอังกฤษ ตัวอักษร A, E, I, O และ U ถือเป็นอักษรสระ ตัวอักษรตัวอื่นๆ ถือเป็นตัวอักษรแทนเสียงพยัญชนะ

ตัวอักษร Y บางครั้งใช้แทนพยัญชนะ (เช่นคำว่า young /jʌŋ/) และบางครั้งก็สามารถใช้แทนสระได้ด้วย (เช่น คำว่า myth /mɪθ/)

ตัวอักษร W ในการใช้แทนพยัญชนะ (เช่น คำว่า well /wel/) เรามักไม่ค่อยพบการใช้อักษร W แทนเสียงสระในภาษาอังกฤษบ่อยนัก ตัวอย่างคำที่ใช้แทนเสียงสระ เช่น คำว่า cwm /kʊm/ ที่เป็นคำยืมมาจากภาษาเวลส์

หมายเหตุ