กลุ่มภาษาตุงกูซิก

นักภาษาศาสตร์ที่ศึกษาเกี่ยวกับกลุ่มภาษานี้มีการจัดจำแนกต่างกันโดยพิจารณาจากลักษณะของภาษา รากศัพท์ และลักษณะทางสัทวิทยา การจัดจำแนกที่เป็นที่นิยมมากที่สุดคือการแบ่งเป็นกลุ่มใต้และกลุ่มเหนือ โดยกลุ่มใต้แบ่งออกอีกเป็นกลุ่มตะวันออกเฉียงใต้และตะวันออกเฉียงเหนือ

• กลุ่มภาษาตุงกูซิกเหนือ ได้แก่ ภาษาเอเวนค์ที่พูดโดยชาวเอเวนค์ในไซบีเรียกลางและทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีน ภาษาอื่นที่จัดเป็นสำเนียงของภาษาเอเวนค์ได้แก่ โอโรเกน เนกิดัล โซโลน และมาเนกีร์
• กลุ่มภาษาตุงกูซิกใต้
  • กลุ่มตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ ภาษานาไน ภาษาอะกานี ภาษาบิราร์ ภาษากิเล ภาษาซามากิร ภาษาโอโรก ภาษาอุลช์ ภาษาโอโรช ภาษาอูเดเก
  • กลุ่มตะวันตกเฉียงใต้ ได้แก่ภาษาแมนจูของชาวแมนจูผู้ก่อตั้งราชวงศ์ชิงในประเทศจีน ภาษาซิเบที่ใช้พูดในซินเจียงโดยลูกหลานของชาวแมนจู ภาษาจูร์เชน เป็นภาษาที่ตายแล้ว

ภาษาจูร์เชน-แมนจู (เป็นภาษาเดียวกันแต่มีพัฒนาการคนละช่วง โดยคำว่าภาษาแมนจูเริ่มใช้ใน พ.ศ. 2179) เป็นภาษาในกลุ่มตุงกูซิกเพียงภาษาเดียวที่มีระบบการเขียน โดยภาษาจูร์เชนมีการเขียนด้วยอักษรจูร์เชนมาตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่ 16 ส่วนภาษาแมนจูเขีนด้วยอักษรแมนจูที่ได้รับอิทธิพลจากอักษรมองโกเลีย

กลุ่มภาษาตุงกูซิกเป็นภาษารูปคำติดต่อ มีระบบการก (case) และการเปลี่ยนเสียงสระที่ซับซ้อน

กลุ่มภาษาตุงกูซิกมีความเชื่อมโยงกับกลุ่มภาษาเตอร์กิกและกลุ่มภาษามองโกเลียในตระกูลภาษาอัลตาอิก และอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับภาษาเกาหลี ตระกูลภาษาญี่ปุ่นหรือภาษาไอนุด้วย