Srednjovekovna Muzika

do 1400. godine. Srednjovekovna muzika je bila era zapadne muzike, uključujući liturgijsku muziku (poznatu kao sveta muzika) koja se koristila u crkvama, i sekularnu muziku, nereligijsku muziku. Srednjovekovna muzika uključuje čisto vokalnu muziku, poput gregorijanskog napeva i horske muzike (muzika za grupu pevača), isključivo instrumentalnu muziku i muziku koja koristi glasove i instrumente (obično sa instrumentima koji prate glasove). Gregorijanske napeve su pevali monasi tokom katoličke mise. Misa je rekreiranje Hristove zadnje večere, namenjena pružanju duhovne veze između čoveka i Boga. Deo ove veze se uspostavljan muzikom. Ova era počinje padom Zapadnog rimskog carstva u petom veku i završava negde početkom XV veka. Uspostavljanje kraja srednjovekovne ere i početka muzičke ere renesanse je tegobno, jer su trendovi započeli u različito vreme u različitim regionima. Raspon datuma u ovom članku je onaj koji obično usvajaju muzikolozi.

Tokom srednjovekovnog perioda postavljeni su temelji muzičke notacije i prakse muzičke teorije koji će oblikovati zapadnu muziku u norme koje su se razvile u doba uobičajene prakse, perioda ustaljene prakse pisanja muzike koja je obuhvatala barokne kompozitore muzike od 1600–1750, kao što je Johan Sebastijan Bah, i kompozitore klasičnog muzičkog perioda tokom 1700-ih, poput Volfganga Amadeusa Mocarta, i romantičke muzike 1800-ih, poput Vagnera. Najočigledniji od njih je razvoj sveobuhvatnog muzičkog notnog sistema koji je kompozitorima omogućio da na pergamentu ili papiru napišu svoje melodije i instrumentalne komade. Pre razvoja muzičke notacije, pesme i komade su se morali učiti „po uvu”, od jedne osobe koja je poznavala pesmu do druge osobe. To je uveliko ograničilo koliko ljudi može podučavati novu muziku i koliko se muzika mogla proširiti u druge regione ili zemlje. Razvoj muzičke notacije olakšao je diseminaciju (širenje) pesama i muzičkih komada na veći broj ljudi i šire geografsko područje. Međutim, teorijski napreci, posebno u pogledu ritma - vremenskog rasporeda nota - i polifonije - simultanog korišćenja višestruko isprepletanih melodija - jednako je važan za razvoj zapadne muzike.

Instrumenti

 

Mnogi instrumenti koji su korišteni za izvođenje srednjovekovne muzike još uvek postoje u 21. veku, mada u različitim i tipično tehnološki razvijenijim oblicima. Flauta je u srednjovekovnom dobu bila izrađena od drveta, a ne od srebra ili drugog metala i mogla je da se izrađuje kao instrument u koji se duva sa strane ili sa kraja. Dok su savremene orkestarske flaute obično izrađene od metala i imaju složene ključne mehanizme i nepropusne jastučiće, srednjovekovne flaute su imale rupe koje je izvođač morao da prekriva prstima (kao kod kljunaste flaute). Kljunasta flauta je napravljena od drveta tokom srednjovekovne ere, i uprkos činjenici da u 2000-im može biti napravljena od sintetičkih materijala, ona je manje, više zadržala svoj raniji oblik. Gemshorn je sličan kljunastoj flauti, jer ima otvore za prste na svojoj prednjoj strani, iako je zapravo član porodice okarina. Jedan od prethodnika flaute, panova flula, bila je popularna u srednjovekovnim vremenima i verovatno je helenskog porekla. Cevi ovog instrumenta bile su izrađene od drveta, i imale su opseg dužina da bi se proizvele različite visine tona.

Srednjovekovna muzika koristila je mnogo okidačkih žičanih instrumenata poput laute, instrument sa drškom i šupljim telom u obliku kruške koji je prethodnik moderne gitare. Ostali okidački žičani instrumenti uključuju mandor, gitern, citolu i psalterij. Dalcimeri, po strukturi slični psalteriji i citri, prvobitno su bili koristili okidanje, ali su muzičari počeli da koriste čekiće za sviranje u 14. veku nakon prispeća nove metalne tehnologije koja je omogućila metalne žice.

Povijena lira Vizantijskog carstva bila je prvi snimljeni evropski gudački instrument. Poput moderne violine, izvođač je proizvodio zvuk pomerajući napetu nit po zategnutim strunama. Persijski geograf Ibn Huradadbih iz 9. veka (umro 911.) pomenuo je vizantijsku liru u svojoj leksikografskoj raspravi o instrumentima kao povijeni instrument ekvivalentan arapskom rababu i tipičan instrument Bizanijaca, zajedno sa urghunom (organom), šiljanom (verovatno vrsta harfe ili lire) i salandžom (verovatno gajdama). Hurdi-gurdi je mehanička violina kod koje se koristi drveni točak sa pričvršćenom ručkom da se „naklone” njegove žice. Instrumenti bez zvučnih kutija poput drombulja bili su takođe popularni. Korištene su rane verzije cevi orgulja, violina (ili viela) i prekurzor modernog trombona (zvanog sakbat).