Stefania Chłędowska: Polska pisarka

18 kwietnia 1850 w Dłutowie, zm. 7 marca 1884 w Menton) – polska pisarka pozytywistyczna.

Stefania Chłędowska była córką Konstantego Tabęckiego. Wykształcenie otrzymała w domu. Przez pewien czas zamieszkiwała we Wrocławiu i Dreźnie, odbywała też podróże do Włoch, Monachium i Paryża. W 1873 wyszła za mąż za Kazimierza Chłędowskiego, po czym zamieszkała we Lwowie. Z powodu choroby płuc często wyjeżdżała za granicę. W 1881 razem z mężem przeniosła się do Wiednia, gdzie w Albertinum rozpoczęła studia z zakresu estetyki.

Utwory publikowała w czasopismach: „Kronika Rodzinna” (1873, 1878), „Przegląd Polski” (1876–1878), „Gazeta Polska” (1880–1881), „Cza­s” (1884). Tworzyła głównie obrazki poruszające kwestie wycho­wania i nieprzystosowania kobiet do życia, a także szkice na temat litera­tury, malarstwa i muzyki.

• Pamiętnik Ewuni, Warszawa 1874
• Nowele i szkice literackie. T. 1-2. Z przed­mową W Łozińskiego. Lwów 1885.
• Szkice literackie. T. 1-2. Lwów 1885.

• Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny. T. Tom pierwszy A-H. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2000, s. 147. ISBN 83-02-07523-X.

• Nowele i szkice literackie: Tom 1, Tom 2
• Szkice literackie: Tom 1, Tom 2