Wyspa Sokotra: Wyspa w Jemenie

Roszczenia do wyspy zgłasza Somalia. Położona jest 240 kilometrów na wschód od somalijskiego przylądka Gees Gwardafuy i 380 kilometrów na południe od Półwyspu Arabskiego. W 2008 roku archipelag Sokotry został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Sokotra

سُقُطْرَى

Zdjęcie satelitarne wyspy Sokotra
Państwo	Jemen
Akwen	Ocean Indyjski
Archipelag	Sokotra
Powierzchnia	3625 km²
Najwyższy punkt	1503 m n.p.m.
Położenie na mapie Jemenu Sokotra
12°30′36″N 53°55′12″E/12,510000 53,920000
Multimedia w Wiki Commons
Informacje w Wikipodróżach

Archipelag jest jednym z odznaczających się największą bioróżnorodnością miejsc na świecie – 37% z 835 gatunków roślin, 90% gadów, 95% mięczaków lądowych, 73% równonogów i 60% pajęczaków jest endemitami. Ponadto zamieszkuje go 7 endemicznych gatunków ptaków, rodzime ssaki prawdopodobnie nie występują, podobnie jak pierwotne ryby i słodkowodne płazy. Najprawdopodobniej fauna wyspy ewoluowała pod nieobecność dużych ssaków.

Osobny artykuł: Geografia Sokotry.

Wyspa o powierzchni 3625 km², pochodzenia kontynentalnego, jest górzysta (Góry Hadżhir zajmują wschodnią część Sokotry, najwyższy szczyt Jebel Meshenig ma 1503 m n.p.m.). Średnie wysokości nad poziom morza wynoszą 400–500 m. Ma urozmaiconą rzeźbę, przybrzeżne równiny i wapienny płaskowyż z krasowymi jaskiniami, suche doliny wadi, umiarkowanie rozwiniętą linię brzegową, gdzie występują niewielkie zatoki. Wybrzeże jest w większości skaliste, miejscami występują wapienne klify. Ciągną się także odcinki z piaszczystymi plażami. Panuje suchy, gorący, zwrotnikowy klimat. Temperatury przez cały rok są wysokie, opady deszczu niskie. Występują rzeki okresowe. Przez cały rok utrzymuje się wysoka wilgotność powietrza. Wyspa ma 132 kilometry długości i 49,7 kilometra szerokości.

 

Na wyspie mieszka ok. 60 tys. osób, głównie miejscowej ludności Soqotri. Największa miejscowość to Hadibu (8545 osób w 2004 roku) u stóp Gór Hadżhir, stolica muhafazy Sokotra. Inne miasta: Qulansiyah ma 3862 oraz Qād̨ub, gdzie liczba ludności wynosi 929. Wszystkie trzy miasta znajdują się na północnym wybrzeżu. Wyspy Abd al Kuri i Samhah zamieszkuje kilkaset osób. Natomiast wyspa Darsah i reszta wysepek jest niezamieszkana.

Ludność pochodzi z Somalii, Jemenu i z wysp komoryjskich. Chrześcijaństwo miało tu przybyć ze św. Tomaszem Apostołem w drodze do Indii. Miejscowi chrześcijanie byli zwolennikami doktryny Nestoriusza, biskupa Konstantynopola. W X wieku arabski geograf, Abu Muhammad al-Hasan al-Hamdani potwierdził, że większość ludności była chrześcijańska, ale w następstwie działań Sułtanatu Mahra, ludność przeszła w XVI wieku na Islam obrządku sunnickiego. Czasopismo „Nature” w 1884 pisało, iż zanik lub zniszczenie kościołów i chrześcijańskich znaków można przypisać wyprawom wahhabitów ok. 1800 roku. Pozostałościami po starej religii są pochodzące z I wieku naszej ery mogiły i ruiny kościołów.

Oprócz unikalnej flory i fauny, Sokotra posiada unikalne zasoby lingwistyczne wśród tubylców. Semicki język mieszkańców, „Sokotri”, używany niegdyś jedynie przez ludność Al-Mahra na wyspie, należy do grupy językowej, do której zalicza się języki z Półwyspu Arabskiego, np. Mehri, Harsui, Bathari, Siehri oraz Hobyot, i które Europejczycy zaczęli dokumentować już od XIX wieku. Na wyspie istnieje odwieczna tradycja poetycka; do dziś urządzany jest co roku festiwal poezji.

• Widoki
•  
  Endemiczne drzewo Dracaena cinnabari
•  
  Dixam
•  
  Qlinsia
•  
  Nawjad
•  
  Ar’ar

• Agafonov, Vladimir. Temethel as the Brightest Element of Soqotran Folk Poetry. „Folia Orientalia”. 42/43, s. 241–249, 2006/07. 
• Agafonov, Vladimir: Mehazelo – Cinderella of Socotra. 2013. ISBN 1-4823-1922-5.brak strony w książce
• Biedermann, Zoltán: Soqotra, Geschichte einer christlichen Insel im Indischen Ozean vom Altertum bis zur frühen Neuzeit. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag, 2006, seria: Maritime Asia 17. ISBN 978-3-447-05421-8. (niem.).brak strony w książce
• Elie, Serge D. Hadiboh: From Peripheral Village to Emerging City. „Chroniques Yemenites”. 12, 2004. brak numeru strony
• Miller, A.G. & Morris, M. (2004) Ethnoflora of the Socotra Archipelago. Royal Botanic Garden Edinburgh.
• Vitaly Naumkin i Sedov: Monuments of Socotra. W: Boussac, Marie-Françoise; and Salles, Jean-François: Athens, Aden, Arikamedu: Essays on the interrelations between India, Arabia and the Eastern Mediterranean. Delhi: Manohar, 1993, s. 193–250. ISBN 81-7304-079-6.
• Nathalie Peutz: Islands of Heritage: Conservation and Transformation in Yemen. Stanford University Press, 2018. ISBN 978-1-5036-0715-6.brak strony w książce
• Zhukov, Valery A.: The Results of Research of the Stone Age Sites in the Island of Socotra (Yemen) in 2008-2012. Moskwa: Triada, 2014. ISBN 978-5-89282-591-7. (ros.).brak strony w książce