Siergiej Ławrow: Rosyjski dyplomata

21 marca 1950 w Moskwie) – rosyjski polityk i dyplomata. W latach 1992–1994 wiceminister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. W latach 1994–2004 stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Od 9 marca 2004 minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. Stały członek Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej.

Siergiej Ławrow

Siergiej Ławrow (2019)
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1950 Moskwa
Minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej
Okres	od 9 marca 2004
Poprzednik	Igor Iwanow
Stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ
Okres	od 22 września 1994 do 12 lipca 2004
Poprzednik	Julij Woroncow
Następca	Andriej Denisow
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Młodość

Urodził się w rodzinie o gruzińsko-ormiańskim pochodzeniu. W 2005 w Erywaniu, odpowiadając na pytanie, czy jego ormiańskie korzenie pomagają mu w jego pracy, Ławrow odpowiedział: „moje korzenie są gruzińskie – mój ojciec pochodzi z Tbilisi, ale krew jest naprawdę ormiańska”.

W 1972 został absolwentem Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych.

Służba w dyplomacji Związku Radzieckiego

Początkowo zatrudnienie znalazł w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR. Później został wysłany na Sri Lankę, gdzie pracował w ambasadzie ZSRR w Kolombo. Ławrow był wówczas tłumaczem, osobistym sekretarzem i asystentem ambasadora Rafiqa Nishonova. Po jakimś czasie uzyskał rangę attaché.

W 1976 wrócił do Moskwy. Pracował jako III i II sekretarz w Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR. W latach 1981–1988 pełnił funkcje I sekretarza, radcy i starszego radcy w Stałym Przedstawicielstwie ZSRR przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Po powrocie do kraju był zastępcą szefa, a od 1990 szefem Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR.

Do 1991 był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Później pozostał politykiem bezpartyjnym.

Służba w dyplomacji Federacji Rosyjskiej

W 1991, po rozpadzie Związku Radzieckiego, przeszedł do pracy w służbie dyplomatycznej Federacji Rosyjskiej. W 1992 został mianowany na stanowisko dyrektora Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Problemów Globalnych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej. 3 kwietnia 1992 objął stanowisko wiceministra spraw zagranicznych. Odpowiadał za działalność Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Międzynarodowej Współpracy Gospodarczej, Wydziału ds. Praw Człowieka i Międzynarodowej Współpracy Kulturalnej oraz Departamentu ds. Wspólnoty Niepodległych Państw. Ze stanowiska został odwołany 3 listopada 1994.

Od 1994 do 2004 pełnił funkcje Stałego Przedstawiciela Federacji Rosyjskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

9 marca 2004 objął funkcję ministra spraw zagranicznych w Federacji Rosyjskiej w nowo utworzonym rządzie Michaiła Fradkowa.

Minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej

Katastrofa w Smoleńsku

10 kwietnia 2010, decyzją premiera Władimira Putina, został jednym z członków specjalnej rosyjskiej komisji rządowej do zbadania przyczyn katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

Wojna domowa w Syrii

W 2012 był członkiem rosyjskiej delegacji, która udała się do Damaszku, aby potwierdzić poparcie rządu Federacji Rosyjskiej dla prezydenta Baszszara al-Asada.

W październiku 2019 potępił decyzję Donalda Trumpa o wysłaniu wojsk amerykańskich w celu ochrony pól naftowych Syrii i możliwej ich eksploatacji, argumentując, że „eksploatacja zasobów naturalnych suwerennego państwa bez jego zgody jest niezgodna z prawem”. Skrytykował także turecką inwazję na Rożawę i zaapelował do Turcji o poszanowanie integralności terytorialnej Syrii.

Działania wobec Ukrainy

Po referendum w sprawie statusu Krymu w marcu 2014 zaproponował, żeby Ukraina stała się niezależna od jakiegokolwiek bloku politycznego, ponadto powinna uznać język rosyjski jako drugi oficjalny na swoim terytorium i uchwalić konstytucję, przekształcającą ją w państwo federalne.

Kiedy liderzy G8 zagłosowali za oficjalnym zawieszeniem członkostwa Federacji Rosyjskiej, Ławrow oświadczył, że G8 była nieformalną organizacją, a członkostwo w niej było dla Rosji jedynie opcjonalne.

Ławrow przyznał, że Rosja ma kontakt z rebeliantami walczącymi z wojskami ukraińskimi, zaprzeczył jednak zarzutom USA i UE, że władze rosyjskie sponsorują działania separatystów na wschodzie Ukrainy.

Kryzys północnokoreański w 2017 r.

Ławrow porównał wojnę słów między prezydentem Stanów Zjednoczonym Donaldem Trumpem i przywódcą Korei Północnej Kim Dzong Unem do walki między dwojgiem dzieci. Wezwał do podjęcia rozmów z Chinami, w celu konstruktywnego rozwiązania kryzysu. Powiedział również, że Stany Zjednoczone nie przeprowadzą ataku militarnego na Koreę Północną, ponieważ mają świadomość posiadania przez to państwo arsenału nuklearnego.

Kwestia braku obywatelstwa dla ludności rosyjskiej w krajach nadbałtyckich

Wielokrotnie krytykował brak obywatelstwa dla Rosjan mieszkających na Łotwie i w Estonii, nazywając problem „hańbą dla Unii Europejskiej”.

Osobny artykuł: Nieobywatele (Łotwa).

Sankcje nakładane przez kraje zachodnie

Ławrow krytykował sankcje nakładane przez Stany Zjednoczone wobec krajów takich jak Iran, Turcja i Rosja. W lutym 2022 stał się jedną z osób objętych sankcjami po rosyjskim ataku na Ukrainę.

Żonaty z Marią Aleksandrowną. Ma córkę Jekatierinę (ur. 1982 w Nowym Jorku). W 2010 został dziadkiem.

Siergiej Ławrow potrafi mówić płynnie po angielsku, francusku, malediwsku i syngalesku.

• Bohater Pracy Federacji Rosyjskiej (2020)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy (2015)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy (2010)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy (2005)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy (1998)
• Order Honoru (1996)
• Order Gwiazdy Polarnej (Jakucja, 2012)
• Medal Stołypina II klasy (2020)
• Order „Za zasługi dla obwodu kaliningradzkiego” (2014)
• Odznaka „Za zasługi dla obwodu moskiewskiego” (2010)
• Honorowy medal „Za udział w programach ONZ” (Organizacja Narodów Zjednoczonych, 2005)

•  

Order Wspólnoty (Wspólnota Niepodległych Państw, 2007)

• Medal „Za wkład w utworzenie Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej” I klasy (Euroazjatycka Unia Gospodarcza, 2015)
• Order Przyjaźni Narodów (Białoruś, 2006)
• Order św. Mesropa Masztoca (Armenia, 2010)
• Order Przyjaźni (Wietnam, 2009)
• Order Honoru (Osetia Południowa, 2010)
• Order Przyjaźni I klasy (Kazachstan, 2012)
• Order Przyjaźni II klasy (Kazachstan, 2005)
• Order Lamparta I klasy (Kazachstan, 2020)
• Order „Danaker” (Kirgistan, 2017)
• Order Przyjaźni (Laos)
• Order Przyjaźni (Uzbekistan, 2020)
• Order Makariosa III (Cypr, 2020)
• Order Flagi Serbskiej I klasy (Serbia, 2016)^{[potrzebny przypis]}
• Order Republiki Serbskiej (Republika Serbska, 2018)
• Krzyż Wielki Orderu Słońca Peru (Peru, 2007)

•  

Krzyż Wielki Orderu Świętej Agaty (San Marino, 2019)

• Zasłużony pracownik służby dyplomatycznej Federacji Rosyjskiej (2004)
• Honorowy Certyfikat Prezydenta Federacji Rosyjskiej (2010)
• Pamiątkowy Złoty Medal Siergieja Michałkowa (2015)
• Powszechna Nagroda św. księcia Aleksandra Newskiego (2014)
• Honorowy Certyfikat Rady Wspólnego Bezpieczeństwa Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym (2011)
• Order Świętego Sergiusza Radoneżskiego I klasy (2015)
• Order św. księcia Daniela Moskiewskiego I klasy (2010)
• Order św. księcia Daniela Moskiewskiego II klasy
• Narodowa nagroda „Cesarska kultura” im. Eduarda Wołodina (2015)
• Honorowy obywatel Managui
• Honorowy obywatel Gwatemali (2010)
• Honorowy obywatel nogińskiego rejonu obwodu moskiewskiego (2014)
• Doktor honoris causa Dońskiego Państwowego Uniwersytetu Technicznego
• Doktor honoris causa Słowiańskiego Uniwersytetu Tadżycko-Rosyjskiego
• Doktor honoris causa Kirgisko-Rosyjskiego Uniwersytetu Słowiańskiego
• Doktor honoris causa w dyplomacji Uniwersytetu w Pireusie
• Złoty Medal Państwowego Uniwersytetu w Erywaniu (2007)

• Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ros.)