Lutowanie twarde – lutowanie za pomocą tzw.
lutów twardych, to znaczy spoiw lutowniczych o temperaturze topnienia powyżej 450 °C (zwykle wynoszącej do 2000 °C). Lutowanie twarde stosuje się do łączenia stali węglowych, molibdenowych, wolframowych, niklowych, chromowych, płytek z węglików spiekanych, a także złota, srebra, miedzi, mosiądzu i brązu.
Do lutowania twardego używa się palnika acetylenowo-tlenowego lub lampy lutowniczej. Ponadto możliwe jest lutowanie indukcyjne prądem elektrycznym lub na ognisku kowalskim.
Przy lutowaniu twardym niezbędne jest stosowanie odpowiednich topników (np. Uni-lut lub Austenit-lut). Rozpuszczają one tlenki na powierzchni lutowanego metalu i w ten sposób zwiększają zdolność lutu do rozpływania się i dokładnego wnikania w szczeliny metalu. Ponadto zabezpieczają one miejsce lutowane oraz stopiony lut przed utlenieniem.
Luty twarde możemy podzielić na osiem rodzajów ze względu na podstawowy składnik, lub składnik który wywiera zasadniczy wpływ na właściwości spoiwa:
Często spoiwa twarde występują w otulinie topnikowej i wyglądem przypominają elektrody do spawania.
This article uses material from the Wikipedia Polski article Lutowanie twarde, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.