Janina Kościałkowska

27 marca 1915 we Lwowie, zm. 23 lipca 2004 w Laloubère we Francji) – polska pisarka tworząca na emigracji.

Córka Jana Węgrzyńskiego, prawnika, który zajmował stanowisko wicedyrektora Banku Handlowego we Lwowie. Ukończyła studia w Państwowym Instytucie Sztuk Pięknych we Lwowie, a po wyjściu za mąż zamieszkała w Jaśle, w 1941 opuściła je i wyjechała do Szwajcarii. W Bernie stworzyła polski teatr oraz nawiązała kontakt z londyńskimi „Wiadomościami Polskimi”, gdzie publikowała swoje pierwsze opowiadania posługując się pseudonimami Ina Wadwicz, J.M. Wadwicz, Jan Beliwar, Jan Szeliga, Janina M.Wadwicz, Janina Nahlik, JIBE, Nina Nahlik. Po 1945 zamieszkała w Londynie, od tego czasu na łamach nowych Wiadomości pisała pod swoim prawdziwym nazwiskiem. Po kilku latach podjęła decyzję o przeprowadzce do Francji, gdzie spędziła resztę życia. Podpisała list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59).

W 1993 otrzymała honorowe obywatelstwo Jasła.

Janina Kościałkowska tworzyła opowiadania, dramaty i powieści, była laureatką Nagrody „Wiadomości”.

• Zbrodniarz i Maska (1934);
• Poemat z dyliżansem (1946);
• Kapliczka przydrożna: (Zapiski wrześniowe) (1958);
• Sprawa numer jeden (1967);
• Łódź bukowa (1988);
• Bih me! (2000);
• Ostatni weekend w Paryżu (2001).

• Nota biograficzna, Kwartalnik Artystyczny
• Urszula Jakubowska „Lwowski batiar” Kieleckie Studia Bibliologiczne t. 4/1998
• Piotr Lisiewicz „Gniew na łodzi bukowej” Niezależna Gazeta Polska