Jan IV de Montfort (ur.
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
1295, zm. 16 września 1345 w zamku Hennebont) – książę Bretanii, hrabia de Montfort, czwarty syn księcia Artura II, a pierwszy z jego drugą żoną Jolantą, hrabiną de Montfort, córką Roberta IV, hrabiego de Dreux.
Książę Bretanii w opozycji do Joanny de Penthievre i Karola de Blois | |
Okres | od 30 kwietnia 1341 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | Jolanta de Dreux |
Żona | Joanna Flandryjska |
Dzieci | Jan V Zdobywca |
Po śmierci matki w 1322 r. został hrabią de Montfort. W 1329 r. w Chartres poślubił Joannę Flandryjską (ok. 1295 - wrzesień 1374), córkę Ludwika Flandryjskiego, hrabiego de Nevers, i Joanny, córki Hugona IV, hrabiego Rethel. Jan i Joanna mieli razem syna i córkę:
W 1341 r. zmarł bezpotomnie najstarszy brat Jana, książę Jan III Dobry. Jego śmierć przypadła na początek wojny stuletniej między Anglią a Francją. Rozpoczęła się też wojna o sukcesję bretońską. Francuzi wysunęli kandydaturę Joanny de Penthievre i jej męża Karola de Blois. Joanna była córką Gwidona, drugiego syna Artura II. Anglicy wysunęli natomiast kandydaturę właśnie Jana de Montfort, który ogłosił się księciem Bretanii jako "Jan IV". Od króla Anglii Edwarda III otrzymał parowski tytuł hrabiego Richmond.
Opanowanie Bretanii było jednak trudnym zadaniem. Większość bretońskiej szlachty poparła Karola. Janowi udało się jednak opanować Nantes. W Limoges zagarnął książęce skarby. W połowie sierpnia opanował większość Bretanii, w tym trzy najważniejsze miasta - Nantes, Rennes i Vannes. Na tym skończyły się sukcesy Jana. W październiku 1341 r. przegrał bitwę z Karolem pod Champtoceaux. Schronił się w Nantes, skąd wygnali go mieszczanie. Karol zaproponował mu rozmowy pokojowe, ale gdy te nie przyniosły rozstrzygnięcia rozkazał uwięzić przeciwnika.
Wojnę kontynuowała żona Jana, Joanna Flandryjska. W 1342 r. musiała jednak poprosić o pomoc Edwarda III. Ten wysłał wojska do Bretanii. Działania Edwarda zaniepokoiły Francuzów, którzy zaangażowali się bardziej w wojnę. Karol de Blois odbił Rennes i Vannes. 16 stycznia 1343 r. Anglicy i Francuzi zawarli rozejm. Miał on obowiązywać do 1346 r. W tym czasie zamierzano rozstrzygnąć sprawę sukcesji bretońskiej. 1 września Jan został uwolniony z więzienia.
Karol de Blois wkrótce wznowił wojnę i odnosił w niej coraz większe sukcesy. W marcu 1345 r. Jan uciekł do Anglii. Latem powrócił do Breotanii na czele angielskiej armii. W lipcu spróbował zdobyć Quimper, ale Karolowi udało się przełamać oblężenie. Jan wycofał się do Hennebont, gdzie zachorował. Zmarł tam 16 września 1345 r. Jego pretensje do Bretanii odziedziczył jego 4-letni synek, Jan.
This article uses material from the Wikipedia Polski article Jan IV Bretoński, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.