Israel Dagg

6 czerwca 1988 w Marton) – nowozelandzki rugbysta występujący na pozycji obrońcy, zdobywca pucharu świata.

Israel Dagg

Pełne imię i nazwisko	Israel Jamahl Akuhata Dagg
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1988 Marton
Wzrost	186 cm
Masa ciała	96 kg
Rugby union
Pozycja	obrońca (15)
Kariera juniorska
Lata Zespół Napier Pirate Hawke’s Bay
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) ?– Napier Pirate (klub) 2006– Hawke’s Bay (NPC) 39 (59) 2009–2010 Highlanders (Super Rugby) 25 (133) 2010– Crusaders (Super Rugby) 27 (60)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) rugby 15 2006  Nowa Zelandia U-18 2007  Nowa Zelandia U-19 2010–  Nowa Zelandia 38 (65) rugby 7 2007–2008  Nowa Zelandia
Dorobek medalowy Mistrzostwa świata U-19 złoto Irlandia 2007 Puchar świata złoto Nowa Zelandia 2011

Dagg, który ukończył Lindisfarne College w Hastings, grał w rugby w lokalnym klubie Napier Pirate. Równocześnie był zawodnikiem Hawke’s Bay Rugby Union, dla której występował w drużynach do lat 16 i 19. W 2006 roku został pierwszym od 12 lat uczniem szkoły średniej, który został wybrany do reprezentowania „dorosłej” regionalnej drużyny Hawke’s Bay Magpies. Zadebiutował w spotkaniu przeciw Counties Manukau

Trzy lata później po raz kolejny dostrzeżono jego umiejętności i wysoką formę w National Provincial Championship, kiedy to został wybrany do występującej w lidze Super 14 drużyny Highlanders, z siedzibą w Dunedin na Wyspie Południowej. Zadebiutował w meczu z australijskimi Brumbies. W niebiesko-żółtych barwach Górali występował przez dwa sezony, w ciągu których zdobył 133 punkty w 25 spotkaniach. 111 spośród nich uzyskał w sezonie 2010, a złożyło się na nie 5 przyłożeń, 16 podwyższeń i 18 rzutów karnych.

Przed sezonem 2011 Dagg przeniósł się do Crusaders. Początek pobytu w nowym zespole był dla młodego obrońcy udany. Podtrzymał on formę z minionego sezonu, zdobywając 7 przyłożeń w 10 meczach. Jednak kolejne miesiące Dagg spędził na leczeniu urazu mięśnia czworogłowego uda, który w maju wykluczył go z drugiej części sezonu. W niej zaś Crusaders dotarli do finału, w którym wyeliminowali ich Queensland Reds.

Rok później drużyna z Canterbury odpadła w półfinale Super Rugby, w którym uległa 17–20 Chiefs z Waikato, późniejszym zwycięzcom całych rozgrywek. Dagg wystąpił w 17 meczach swojej drużyny, zdobywając w nich 5 przyłożeń.

Równolegle, w drugiej połowie każdego roku Dagg uczestniczy w meczach Hawke’s Bay. Liczba rozegranych przez niego spotkań w rozgrywkach prowincji waha od 1 do nawet 14 w zależności od sezonu. W latach 2007–2009 zespół Srok niespodziewanie trzy razy z rzędu docierał do półfinału Air New Zealand Cup, odpadając kolejno z Auckland i dwukrotnie z Canterbury.

W 2006 roku Dagg trafił do reprezentacji Nowej Zelandii do lat 18 (NZ Schools), a rok później znalazł się w składzie kadry na Mistrzostwa Świata U-19. Zawodnicy z Nowej Zelandii zdobyli wówczas złoto, jednak Dagg z powodu kontuzji nie mógł wziąć udziału w meczu finałowym (zastąpił go Ken Pisi).

W latach 2007–2008 Dagg występował także w reprezentacji Nowej Zelandii w rugby 7.

W seniorskiej reprezentacji piętnastek zadebiutował 12 czerwca 2010 roku po wyśmienitych występach w barwach Highlanders. Przeciwnikiem All Blacks w meczu rozgrywanym w New Plymouth była reprezentacja Irlandii. Swoje pierwsze przyłożenie w drużynie narodowej Dagg zdobył w spotkaniu z Południową Afryką po indywidualnej akcji. W sierpniu zdobył kolejne przyłożenie w meczu z tym samym rywalem. Uzyskane przez Israela punkty oznaczały zwycięstwo nad Springbokke, a jednocześnie triumf w kolejnej edycji Pucharu Trzech Narodów.

Poważna kontuzja mięśnia czworogłowego uda sprawiła, iż występ obrońcy Crusaders na Pucharze Świata stanął pod dużym znakiem zapytania. Pierwszy mecz w reprezentacji po niemal rocznej przerwie Dagg rozegrał 20 sierpnia, a trzy dni później znalazł się w 30-osobowym składzie na mistrzostwa. Podczas turnieju wystąpił w pięciu z siedmiu meczów All Blacks, w tym w zwycięskim finale z Francją. Dodatkowo zdobył pięć razy kładł piłkę w pilu punktowym, raz mniej niż zwycięzcy klasyfikacji przyłożeń, Chris Ashton i Vincent Clerc.