Vrouwen Nederlandse Hockeyploeg

De Nederlandse damesploeg is de meest succesvolle ploeg aller tijden op het Europees kampioenschap hockey met twaalf titels en het wereldkampioenschap hockey met negen FIH-titels en drie IFWHA-titels. Daarnaast won het zevenmaal de Champions Trophy (samen met Argentinië mede-recordhouder), tweemaal de Hockey World League, driemaal de Hockey Pro League en won het viermaal goud op de Olympische Spelen. Hiermee is het qua Olympische titels recordhouder. De huidige bondscoach is Paul van Ass.

Nederlandse hockeyploeg (vrouwen)
Bijnaam	Oranje
Associatie	Koninklijke Nederlandse Hockeybond
Bondscoach	Paul van Ass
Stadion	variërend
Meeste interlands	Minke Smabers (309)
Topscorer	Maartje Paumen (195)
FIH-wereldranglijst	1e (31 december 2023)
Eerste interland
België 2 - 1  Nederland (Antwerpen, België; 23 maart 1926)
Grootste overwinning
Nederland 15 - 0  België (Keulen, Duitsland; 19 augustus 1999)
Zwaarste verlies
Engeland 8 - 0  Nederland (Folkestone, Engeland; 2 april 1938)
Portaal    Sport

 

 

 

Nederland speelt van oudsher een dominante rol in het vrouwenhockey, dat tegen het einde van de negentiende eeuw langzaam maar zeker op gang kwam. Omdat het in de nadagen van het victoriaanse tijdperk onmogelijk was dat een dergelijke en van oorsprong Engelse sport zowel door mannen als door vrouwen werden beoefend binnen één vereniging, ontstonden gaandeweg zelfstandige dameshockeyclubs.

Op 16 oktober 1911 volgde de oprichting van een eigen bond: de Nederlandse Dames Hockey Bond (NDHB). Een kleine en vrijblijvende competitie met deelname van acht clubs ging van start, waarbij tot 1927 gespeeld werd volgens de zogeheten 'Nederlandse regels'. Net als de mannen gingen de vrouwen een jaar later over op de toen internationaal geldende spelreglementen.

Op last van de Duitse bezetter sloot de NDHB zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aan bij de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond (KNHB), met als gevolg dat de voorzitster van de damesbond het eerste vrouwelijke bestuurslid van de KNHB werd. Een fusie tussen beide organen volgde in 1954. Drie jaar eerder, in 1951, nam Nederland het voortouw met het organiseren van het eerste internationale vrouwentoernooi, met deelname van Franse en Zwitserse teams. In de jaren vijftig en zestig deed het Nederlandse vrouwenteam mee aan tal van mondiale toernooien.

Probleem was het bestaan van twee elkaar min of meer beconcurrerende en overkoepelende organisaties, met enerzijds de wereldhockeybond FIH en anderzijds de International Federation of Women's Hockey Associations (IFWHA). De laatste was begin van de eeuw op initiatief van Groot-Brittannië ontstaan, en organiseerde vanaf 1930 om de vier jaar een groot internationaal toernooi. Nederland (NDHB) sloot zich in 1930 aan bij de IFWHA.

In 1971 won Nederland in Auckland (Nieuw-Zeeland) het eerste officiële wereldkampioenschap van de IFWHA. Drie jaar later, in het beroemde Wembley-stadion in Londen, won het nationale elftal voor de eerste keer in de hockeygeschiedenis van de tot dan toe oppermachtige collega's uit Engeland. Maar als de vrouwen ooit wilden meedoen aan de Olympische Spelen, dan moest sprake zijn van eenheid. In 1973 volgde de eerste toenadering tussen de FIH en de IFWHA, waarna vijf jaar later de samenwerking tussen beide organen van de grond kwam. In 1982 ging de IFWHA uiteindelijk officieel op in de FIH, en was sprake van de door het IOC zo gewenste eenheid. Vrouwenhockey stond in 1980, bij de Olympische Spelen in Moskou, voor het eerst op het olympisch programma. De Nederlandse dameshockeyploeg ontbrak in de Russische hoofdstad vanwege de internationale boycot.

In oktober 2015 stelde de KNHB Alyson Annan aan als bondscoach, zij was succesvol leidde Oranje o.a. naar één wereldtitel, drie Europese titels en Olympisch Goud in Tokio. Na de Olympische spelen in 2021 kwamen berichten van een angstcultuur naar buiten. Hierop stelde de KNHB een onderzoek in. Op 12 januari 2022 meldde de KNHB dat ze de samenwerking met bondscoach Alyson Annan per direct stopzette vanwege de angstcultuur. De bond en Annan zouden van mening verschillen over de aanpak van het probleem. Speelster reageerde wisselend op het vertrek. De KNHB stelde Jamilon Mülders aan als interim-bondscoach.

Veldhockey

Jaar	Champions Trophy	Europees kampioenschap	Olympische Spelen	Wereldkampioenschap	Hockey World League Hockey Pro League
1971				1   IFWHA WK 1971   Auckland
1972				1   WK 1972   Barcelona
1974				1   WK 1974   Mandelieu
1975				4e IFWHA WK 1975   Edinburgh
1976				2   WK 1976   West-Berlijn
1978				1   WK 1978   Madrid
1979				1   IFWHA WK 1979   Vancouver
1980			boycot OS 1980   Moskou
1981				2   WK 1981   Buenos Aires
1983				1   WK 1983   Kuala Lumpur
1984		1   EK 1984   Rijsel	1   OS 1984   Los Angeles
1985
1986				1   WK 1986   Amstelveen
1987	1   CT 1987   Amstelveen	1   EK 1987   Londen
1988			3   OS 1988   Seoel
1989	5e CT 1989   Frankfurt
1990				1   WK 1990   Sydney
1991	3   CT 1991   Berlijn	4e EK 1991   Brussel
1992			6e OS 1992   Barcelona
1993	2   CT 1993   Amstelveen
1994				6e WK 1994   Dublin
1995	geen deelname	1   EK 1995   Amstelveen
1996			3   OS 1996   Atlanta
1997	3   CT 1997   Berlijn
1998				2   WK 1998   Utrecht
1999	2   CT 1999   Brisbane	1   EK 1999   Keulen
2000	1   CT 2000   Amstelveen		3   OS 2000   Sydney
2001	2   CT 2001   Amstelveen
2002	3   CT 2002   Macau			2   WK 2002   Perth
2003	3   CT 2003   Sydney	1   EK 2003   Barcelona
2004	1   CT 2004   Rosario		2   OS 2004   Athene
2005	1   CT 2005   Canberra	1   EK 2005   Dublin
2006	3   CT 2006   Amstelveen			1   WK 2006   Madrid
2007	1   CT 2007   Quilmes	2   EK 2007   Manchester
2008	3   CT 2008   Mönchengladbach		1   OS 2008   Peking
2009	3   CT 2009   Sydney	1   EK 2009   Amstelveen
2010	2   CT 2010   Nottingham			2   WK 2010   Rosario
2011	1   CT 2011   Amstelveen	1   EK 2011   Mönchengladbach
2012	3   CT 2012   Rosario		1   OS 2012   Londen
2013		3   EK 2013   Boom			1   HWL 2012-13
2014	3   CT 2014   Mendoza			1   WK 2014   Den Haag
2015		2   EK 2015   Londen			5e HWL 2014-15
2016	2   CT 2016   Londen		2   OS 2016   Rio de Janeiro
2017		1   EK 2017   Amstelveen			1   HWL 2016-17
2018	1   CT 2018   Changzhou			1   WK 2018   Londen
2019		1   EK 2019   Antwerpen			1   HPL 2019
2021		1   EK 2021   Amstelveen	1   OS 2020   Tokio		1   HPL 2020
2022				1   WK 2022  /  Amstelveen/Terrassa	2   HPL 2022
2023		1   EK 2023   Mönchengladbach			1   HPL 2023
2024			?e OS 2024   Parijs		?e HPL 2024

Zaalhockey

• Wereldkampioenschap indoor:
  • WK 2023 (Pretoria, Zuid-Afrika): 1  
  • WK 2018 (Berlijn, Duitsland): 2  
  • WK 2015 (Leipzig, Duitsland): 1  
  • WK 2011 (Poznań, Polen): 2  
  • WK 2007 (Wenen, Oostenrijk): 1  
  • WK 2003 (Leipzig, Duitsland): 2  
• Europees kampioenschap indoor:
  • EK 2022 (Hamburg, Duitsland): 2  
  • EK 2020 (Minsk, Wit-Rusland): 2  
  • EK 2018 (Praag, Tsjechië): 2  
  • EK 2016 (Minsk, Wit-Rusland): 1  
  • EK 2014 (Praag, Tsjechië): 1  
  • EK 2012 (Leipzig, Duitsland): 4e
  • EK 2010 (Duisburg, Duitsland): 4e
  • EK 2008 (Almeria, Spanje): 3  
  • EK 2006 (Eindhoven, Nederland): 2  
  • EK 2004 (Eindhoven, Nederland): 2  
  • EK 1987 (Bad Neuenahr-Ahrweiler, Duitsland): 2  
  • EK 1984 (Londen, Engeland): 2  
  • EK 1977 (Brussel, België): 2  
  • EK 1974 (Arras, Frankrijk): 2  

Voorgaande selecties

Meeste interlands

 

Laatst bijgewerkt: 18 februari 2024

Meeste doelpunten

 

Laatst bijgewerkt: 18 februari 2024

Bondscoaches sinds 1965

• 1965-1974 - Jo Jurissen
• 1975-1977 - Riet Küper
• 1977-1980 - Huib Timmermans
• 1980-1989 - Gijs van Heumen
• 1989-1993 - Roelant Oltmans
• 1993-1994 - Bert Wentink
• 1994-2000 - Tom van 't Hek
• 2001-2008 - Marc Lammers
• 2008-2010 - Herman Kruis
• 2010-2014 - Max Caldas
• 2014-2015 - Sjoerd Marijne
• 2015-2022 - Alyson Annan
• 2022-2022 - Jamilon Mülders (ad interim)
• 2022-heden - Paul van Ass

• Lijst van Nederlandse hockeyinternationals

 

Zie de categorie Nederlandse hockeyploeg (vrouwen) van Wiki Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.