Bakstiengotiek

In dit gebied haj niet genogt natuurstien um as veurnaamste materiaol in de stedenbouw te gebruken; import uut zudelijker streken was te bewarkelijk.

't Gebruuk van bakstiender as bouwmateriaol begunde in Noord-Europa in de 11e ieuw; de oldste gebouwen rèkent ze daorumme nog töt de romaanse bakstienarchitectuur. In de 16e ieuw gunk de bakstiengotiek oaver in de bakstienrenaissance.

Bakstiengotische gebouwen viej in Noordoost-Nederlaand en oosterd op in 't Baltische gebied: Noord-Duutslaand, Denemarken, Zweden, Finlaand, Polen, Litouwen, Letlaand, Estlaand, Wit-Ruslaand en Ruslaand. Bakstiengotiek in Noord-Italië stiet bekend as Lombardische gotiek en verschilt van de Noord-Europese bakstiengotiek. Ok aanders is de Mudéjarstiel van 't Iberisch schiereilaand.

 

Kerakteristiek veur de bakstiengotiek is an de iene kaante de ofwezigheid van figuratief bieldhouwwark, wat niet best gunk mit bakstiender, en an de aandere kaante de creatieve onderverdieling en structurering van muren mit ornamenten en kleurcontrasten tussen rooie stiender, geglazuurde stiender en witgekalkte oppervlakken.

Umdet 't gebied daoraj bakstiengotiek viendt goeddiels samenvaalt mit 't invloedgebied van de Hanze (mit uutzundering van Westfaolen en 't Rienlaand), is de bakstiengotiek een symbool van de middelieuwse stedenbond ewörden. Naost de Platduutse taal is dizze architectuur een wezenlijk element van de Noord-Duutse cultuur.

Veul binnensteden die riek bint an bakstiengotiek, en ok individuele gebouwen, bint op de Wereldarfgoedlieste plaatst.

Dit stok is eschreven in 't Zuudwest-Zuud-Drèents van de Drèents-Oaveriesselse grèensstreek.