تاریخچه برهنگی

زمانی که انسان‌ها شروع به لباس پوشیدن کردند مشخص نیست، هرچند شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که لباس پوشیدن احتمالاً در جامعه انسانی حدود ۷۲۰۰۰ سال پیش فراگیر شده باشد. برهنگی (یا تقریباً کامل برهنه، یا با پوشش قسمت‌های جزئی از بدن) به‌طور سنتی هنجار اجتماعی برای مردان و زنان در برخی از فرهنگ‌های شکارچی در هوای گرم بوده‌است و هنوز هم در میان بسیاری از مردم بومی رایج است. انسان شناسان بر این باورند که پوسته‌های حیوانی و پوشش گیاهی رفته رفته برای حفاظت از سرما، گرما و باران، به عنوان تن‌پوش استفاده شده‌اند، به ویژه در هنگام مهاجرت انسان به مکان‌هایی با آب و هوای جدید. هرچند پوشش ممکن است ابتدا برای مقاصد دیگری مانند سحر و جادو، زینت، اعتبار شخصیتی و امثال این‌ها اختراع شده باشد.

مصریان باستان حداقل لباس را می‌پوشیدند و در تعدادی از فرهنگ‌های مدیترانه ای قدیم، برهنگی در ورزش برای مردان و پسران یک رفتار عادی در فرهنگشان بود. در روم باستان، برهنگی یک رسوایی عمومی در نظر گرفته می‌شد و حتی ممکن بود در محیط‌های سنتی توهین آمیز یا ناخوشایند باشد، هرچند که در حمام عمومی یا در هنر وابسته به عشق شهوانی کاملا دیده می‌شود. در ژاپن، تا پیش از اصلاحات میجی، برهنگی عمومی کاملاً طبیعی و عادی بود. در قاره اروپا، تابوهای برهنگی در دوران عصر روشنگری و دوران ویکتوریا شروع به رشد کرد، برهنگی عمومی منزجرکننده بود. در سالهای اولیه قرن بیستم، جنبش مدرن برهنه گرایی شروع به توسعه کرد.

مدها در مصر باستان بیش از هزاران سال تغییر نکردند. مصریان باستانی حداقل لباس را می‌پوشیدند. هم مردان و هم زنان از طبقات پایین‌تر معمولاً با سینه و پای برهنه تردد می‌کردند و تنها کمربند ساده در اطراف کمر خود. به علاوه بردگان معمولاً چیزی نمی‌پوشیدند. زنان ثروتمندتر معمولاً دارای یک کلاسیریز، لباس هایی از پارچه کتانی که تا بالا یا زیر سینه را می‌پوشاند. کودکان تا زمانی که سن بلوغ، حدود سن ۱۲ سالگی، بدون لباس بودند.

• لباس محلی