لاکهید پی-۳ اوریون: هواپیمای گشت دریایی ساخت شرکت لاکهید

از سال ۱۹۶۲ تاکنون از این هواپیما به‌عنوان هواگرد گشت دریایی، هواپیمای اکتشافی، هواپیمای جنگی ضد کشتی، و هواپیمای جنگی ضد زیردریایی استفاده می‌شود.

P-3 Orion
پی-۳ اوراین متعلق به نیروی دریایی ارتش ایران در کنار یک فروند اف-۱۴ تامکت نیروی دریایی ایالات متحده بر فراز اقیانوس هند سال ۱۳۶۰
کاربری	هواگرد گشت دریایی
کشور سازنده	آمریکا
تولیدکننده	لاکهید کرپوریشن لاکهید مارتین صنایع سنگین کاوازاکی
نخستین پرواز	نوامبر ۱۹۵۹
معرفی‌شده در	اوت ۱۹۶۲
وضعیت	فعال
کاربر اصلی	نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا نیروی هوایی سلطنتی نیوزیلند نیروی دریانوردی دفاع‌ازخود ژاپن نیروی هوایی سلطنتی استرالیا
ساخته‌شده	۱۹۶۱–۱۹۹۰
تعداد ساخته‌شده	لاکهید – ۶۵۰، کاوازاکی – ۱۰۷، کل – ۷۵۷
هزینه هر فروند	الگو:AircraftCost
توسعه‌یافته از	لاکهید ال-۱۸۸ الکترا
گونه‌ها	لاکهید ای‌پی-۳سی اوریون لاکهید سی‌پی-۱۴۰ اورورا لاکهید ئی‌پی-۳ لاکهید دابلیو پی-۳دی اوریون
توسعه‌یافته به	لاکهید پی-۷

پی-۳ از موفق‌ترین هواپیماهای نسل خود و از معدود هواپیماهای جنگی است که در کشور سازنده خود (آمریکا) پنجاه سال سابقه فعالیت مستمر داشته‌اند. در سال ۲۰۱۰ حدود ۱۳۰ فروند از این هواپیما در نیروی دریایی آمریکا فعال بوده و تعدادی نیز در انبار ذخیره شده‌است. بر اساس برنامه نیروی دریایی در نهایت این هواپیماها با بوئینگ پی-۸ پوسایدون جایگزین خواهند شد.

 

داده‌ها از Jane's All the World's Aircraft 1994-95, Specifications: P-3,

ویژگی‌های کلی

• خدمه: ۱۱
• طول: ۱۱۶ فوت ۱۰ اینچ (۳۵٫۶۱ متر)
• پهنای بال: ۹۹ فوت ۸ اینچ (۳۰٫۳۸ متر)
• ارتفاع: ۳۳ فوت ۸٫۵ اینچ (۱۰٫۲۷۴ متر)
• مساحت بال‌ها: ۱٬۳۰۰٫۰ فوت مربع (۱۲۰٫۷۷ متر مربع)
• مقیاس نمایش: ۷٫۵
• ماهی‌واره: root: ایرفویل ناکا ۰۰۱۴; tip: ایرفویل ناکا ۰۰۱۲
• وزن خالی: ۶۱٬۴۹۱ پوند (۲۷٬۸۹۲ کیلوگرم) * وزن بدون سوخت: ۷۷٬۲۰۰ پوند (۳۵٬۰۱۷ کیلوگرم)
• بیشترین وزن برخاست: ۱۳۵٬۰۰۰ پوند (۶۱٬۲۳۵ کیلوگرم) MTOW normal

۱۴۲٬۰۰۰ پوند (۶۴٬۴۱۰ کیلوگرم) حداکثر مجاز

• حداکثر وزن برای فرود: (MLW) ۱۰۳٬۸۸۰ پوند (۴۷٬۱۱۹ کیلوگرم)
• ظرفیت سوخت: ۹٬۲۰۰ گالون آمریکایی (۷٬۷۰۰ گالون بریتانیایی؛ ۳۵٬۰۰۰ لیتر) سوخت قابل استفاده در ۵ مخزن سوخت در بال‌ها و بدنه؛ (۶۲٬۵۰۰ پوند (۲۸٬۳۵۰ کیلوگرم) حداکثر میزان سوخت) ۱۱۱ گالون آمریکایی (۹۲ گالون بریتانیایی؛ ۴۲۰ لیتر) روغن قابل استفاده در ۴ مخزن
• پیشرانه هواگرد: عدد توربوپراپ موتور الیسن تی۵۶-ای۱۴،‏ ۴٬۹۱۰ اسب بخار کوتاه (۳٬۶۶۰ کیلووات)
• ملخ‌ها: ۴-bladed همیلتون استاندارد مدل 54H60-77, ۱۳ فوت ۶ اینچ (۴٫۱۱ متر) diameter constant-speed fully-feathering reversible propellers

عملکرد

• حداکثر سرعت: ۴۱۱ گره (۴۷۳ مایل بر ساعت؛ ۷۶۱ کیلومتر بر ساعت) در ۱۵٬۰۰۰ فوت (۴٬۵۷۲ متر) و ۱۰۵٬۰۰۰ پوند (۴۷٬۶۲۷ کیلوگرم)
• سرعت کروز: ۳۲۸ گره (۳۷۷ مایل بر ساعت؛ ۶۰۷ کیلومتر بر ساعت) در ۲۵٬۰۰۰ فوت (۷٬۶۲۰ متر) و ۱۱۰٬۰۰۰ پوند (۴۹٬۸۹۵ کیلوگرم)
• سرعت گشت‌زنی : ۲۰۶ گره (۲۳۷ مایل بر ساعت؛ ۳۸۲ کیلومتر بر ساعت) در ۱٬۵۰۰ فوت (۴۵۷ متر) و ۱۱۰٬۰۰۰ پوند (۴۹٬۸۹۵ کیلوگرم)
• سرعت واماندگی: ۱۳۳ گره (۱۵۳ مایل بر ساعت؛ ۲۴۶ کیلومتر بر ساعت) flaps up

۱۱۲ گره (۱۲۹ مایل بر ساعت؛ ۲۰۷ کیلومتر بر ساعت) flaps down

• بُرد رزمی: ۱٬۳۴۵ مایل دریایی (۱٬۵۴۸ مایل؛ ۲٬۴۹۱ کیلومتر) (3 hours on station at ۱٬۵۰۰ فوت (۴۵۷ متر))
• برد معبر: ۴٬۸۳۰ مایل دریایی (۵٬۵۵۸ مایل؛ ۸٬۹۴۵ کیلومتر)
• مداومت پروازی: 17 hours 12 minutes at ۱۵٬۰۰۰ فوت (۴٬۵۷۲ متر) on two engines

12 hours 20 minutes at ۱۵٬۰۰۰ فوت (۴٬۵۷۲ متر) on four engines

• حداكثر ارتفاع: ۲۸٬۳۰۰ فوت (۸٬۶۰۰ متر) ::::۱۹٬۰۰۰ فوت (۵٬۷۹۱ متر) one engine inoperative (OEI)
• نرخ صعود: ۱٬۹۵۰ فوت بر دقیقه (۹٫۹ متر بر ثانیه)
• زمان اوج‌گیری: ۲۵٬۰۰۰ فوت (۷٬۶۲۰ متر) در ۳۰ دقیقه
• بارگیری بال: ۱۰۳٫۸ پوند بر فوت مربع (۵۰۷ کیلوگرم بر متر مربع)
• توان به وزن: ۰٫۱۴۵۵ horsepower per pound (۰٫۲۳۹۲ kilowatts per kilogram) (equivalent)
• Take-off run: ۴٬۲۴۰ فوت (۱٬۲۹۲ متر)
• Take-off distance to ۵۰ فوت (۱۵ متر): ۵٬۴۹۰ فوت (۱٬۶۷۳ متر)
• Landing distance from ۵۰ فوت (۱۵ متر): ۲٬۷۷۰ فوت (۸۴۴ متر)

جنگ‌افزار

• آویزگاه‌های حمل سلاح: 10 wing stations in total (3x on each wing and 2x on each wing root) and eight internal bomb bay stations با ظرفیت ۲۰٬۰۰۰ پوند (۹٬۱۰۰ کیلوگرم),با مقررات حمل ترکیبی از:
  • راکت‌ها: None
  • موشک‌ها: *** موشک هوابه‌سطح:۴×ای‌جی‌ام-۶۵ ماوریک، ۶×موشک هارپون، ۴×ای‌جی‌ام ۸۴ (

جنگ‌افزارها

پی -۳ اوراین یک جایگاه داخلی بمب در زیر بدنه جلویی هواپیما دارد که معمولاً اژدر مارک ۵۰، اژدر مارک ۴۶، و همچنین جنگ‌افزارهای خاص هسته‌ای روی آن نصب می‌شود. جایگاه‌های دیگر زیر بال، جنگ‌افزارهای دیگری نظیر ای‌جی‌ام-۸۴ هارپون، ای‌جی‌ام-۸۴ ای اس‌ال‌ای‌ام، ای‌جی‌ام-۸۴اچ/کی اس‌ال‌ای‌ام-ئی‌آر، ای‌جی‌ام-۶۵ ماوریک، راکت زونی ۱۲۷ میلیمتری و دیگر انواع موشک‌ها، مین دریایی، و بمب‌های گرانشی را در خود جای می‌دهند.

خدمه

تعداد خدمه در هواپیمای پی-۳ اوراین بسته به مأموریت پرواز، و کشوری که از هواپیما استفاده می‌کند دارد. در کشور ایالات متحده تعداد خدمه این هواپیما به ۱۲ نفر می‌رسد

• فرمانده هواپیمای گشتی (PPC)
• خلبان دوم هواپیمای گشتی (PP2P)
• خلبان سوم هواپیمای گشتی (PP3P)۲
• یک نفر افسر هماهنگ‌کننده نیروی دریایی
• مسئول هماهنگ‌کننده تاکتیکی هواپیمای گشتی (PPTC یا TACCO)
• مسئول ارتباطات هواپیمای گشتی comm operator
• یک نفر مهندس پرواز
• یک نفر مسول جهت‌یابی یا ناوبر
• مسئول رادار MAD/EWO (SS-3)
• یک نفر مسئول صوتی (SS-1 و SS-2)
• یک نفر تکنسین پرواز (IFT)
• یک نفر مسئول مهمات پرواز (مسئول مهمات پرواز یا ORD هم‌اکنون در خدمه نیروی دریایی آمریکا استفاده نمی‌شود. این مسئولیت هم‌اکنون به IFT واگذار شده‌است)

 

  آرژانتین   آلمان   اسپانیا   استرالیا   ایالات متحده آمریکا   ایران   برزیل   پاکستان   پرتغال   تایلند   تایوان   ژاپن   شیلی   کره جنوبی   نروژ   نیوزیلند   یونان

به‌کارگیرندگان پیشین

  هلند

 تایلند

به‌کارگیرندگان غیرنظامی

  ایالات متحده آمریکا

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «P-3 Orion». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ مهٔ ۲۰۰۹.