Artemis 1

Πρόκειται επίσης για την πρώτη ολοκληρωμένη δοκιμαστική πτήση του διαστημοπλοίου Orion και του πυραύλου Space Launch System (SLS). Το Artemis 1 εκτοξεύθηκε με επιτυχία από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στις 16 Νοεμβρίου 2022 στις 06:47:44 UTC. Kύριος στόχος της αποστολής είναι να δοκιμαστεί το Orion, ιδίως η θερμική ασπίδα του, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις επόμενες αποστολές του προγράμματος. Οι αποστολές αυτές αποσκοπούν στην αποκατάσταση της ανθρώπινης παρουσίας στη Σελήνη και στην επίδειξη τεχνολογιών και επιχειρηματικών προσεγγίσεων που απαιτούνται για μελλοντικές επιστημονικές μελέτες, συμπεριλαμβανομένης της εξερεύνησης του Άρη. Η αποστολή αυτή ολοκληρώθηκε με επιτυχία στις 9 Δεκεμβρίου του 2022^{[ασαφές]}

Artemis 1

Ο πύραυλος SLS εκτοξεύει τον Artemis 1 από το διαστημικό κέντρο Kennedy LC-39B: Το κωνικό ρύγχος περιέχει το διαστημόπλοιο Orion
Ονόματα	Artemis I (επίσημη) Exploration Mission-1 (EM-1) (πρώην)
Τύπος αποστολής	Μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση σε σεληνιακή τροχιά
Διαχειριστής	NASA
COSPAR ID	2022-156A
SATCAT №	54257
Ιστοσελίδα	www.nasa.gov/artemis-1
Διάρκεια αποστολής	25 μέρες, 11 ώρες, 36 λεπτά (βάσει σχεδίου) Πρότυπο:Time interval (σε εξέλιξη)
Διανυθείσα απόσταση	2.1 εκατομμύρια χιλιόμετρα
Ιδιότητες διαστημόπλοιου
Διαστημόπλοιο	Orion CM-002
Τύπος διαστημόπλοιου	Orion MPCV
Κατασκευαστής	Boeing Airbus Defence and Space Lockheed Martin Northrop Grumman Aerojet Rocketdyne Redwire Space
Έναρξη αποστολής
Ημέρα εκτόξευσης	16 Νοεμβρίου 2022, 06:47:44 Παγκόσμια Ώρα/8:47 π.μ. Ώρα Ελλάδος
Πύραυλος	Space Launch System Block 1
Τοποθεσία εκτόξευσης	Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, Διαστημικό Κέντρο Κένεντι Συγκρότημα 39B
Τέλος αποστολής
Ανακτήθηκε από	Πρότυπο:USS (planned)
Ημέρα προσγείωσης	11 Δεκεμβρίου 2022 09:42 π.μ. Ώρα Ειρηνικού
Μέρος προσγείωσης	Ειρηνικός Ωκεανός, ανοικτά Σαν Ντιέγκο
Παράμετροι τροχιάς
Σύστημα αναφοράς	Σεληνοκεντρικό
Regime	Μακρινή ανάδρομη τροχιά
Period	14 ημέρες
Πρότυπο:Infobox spaceflight/IP
Artemis 1 mission patch Πόγραμμα Άρτεμις ← Ascent Abort-2 Artemis 2 →

Παλαιότερα γνωστή ως Αποστολή Εξερεύνησης-1 (Exploration Mission-1, EM-1), η αποστολή πήρε το σημερινό της όνομα έπειτα από τη δημιουργία του προγράμματος Artemis. Εκτοξεύτηκε από το συγκρότημα 39B στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι με πύραυλο SLS. Το διαστημικό σκάφος Orion έχει εκτοξευθεί σε μια αποστολή διάρκειας 25 ημερών. με τουλάχιστον 6 από αυτές τις ημέρες σε μακρινή ανάδρομη τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Αφού τέθηκε σε περιγήινη τροχιά και πραγματοποιήθηκαν οι αναγκαίοι τροχιακοί ελιγμοί προκειμένου το Orion να φθάσει στη Σελήνη, τέθηκαν σε τροχιά δέκα μικροδορυφόροι (Cubesats) που μεταφέρονταν ως δευτερεύοντα φορτία στο πλαίσιο της αποστολής. Το Orion ολοκλήρωσε μια πτήση (flyby) προς τη Σελήνη στις 21 Νοεμβρίου και θα εισέλθει σε μια μακρινή ανάδρομη τροχιά για έξι ημέρες με μια προγραμματισμένη δεύτερη πτήση προς τη Σελήνη στις 25 Νοεμβρίου. Κατά την επάνοδό της στη Γη η διαστημική κάψουλα θα προσθαλασσωθεί στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η πιστοποίηση του Orion και του SLS για επανδρωμένες πτήσεις, θα επιτρέψει την αποστολή αστροναυτών αρχής γενομένης με το Artemis 2. Συγκεκριμένα με το Artemis 2 θα πραγματοποιηθεί επανδρωμένη πτήση (flyby) στη Σελήνη και με το Artemis 3 θα προσεληνωθούν άνθρωποι στην επιφάνεια του φυσικού μας δορυφόρου, πενήντα χρόνια έπειτα από την τελευταία αποστολή του προγράμματος Απόλλων.

Το Orion της αποστολής Artemis 1 τοποθετήθηκε επί του πυραύλου SLS στις 20 Οκτωβρίου 2021, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που ένας υπερβαρύς διαστημικός πύραυλος συναρμολογήθηκε μέσα στο περίφημο Vehicle Assembly Building (VAB) της NASA μετά από τον το τελευταίο Saturn V το 1973. Στις 17 Αυγούστου 2022, έπειτα από από μια σειρά καθυστερήσεων που προκλήθηκαν εξαιτίας διάφορων τεχνικών δυσκολιών, ο διαστημικός πύραυλος άφησε το VAB προκειμένου να εκτοξευτεί. Οι δύο πρώτες απόπειρες εκτόξευσης ακυρώθηκαν λόγω ελαττωματικής μέτρησης της θερμοκρασίας του κινητήρα στις 29 Αυγούστου 2022 και διαρροής υδρογόνου κατά τον ανεφοδιασμό στις 3 Σεπτεμβρίου 2022 αντίστοιχα.

 

Το Artemis 1 εκτοξεύθηκε με την παραλλαγή Block 1 του Space Launch System. Το Block 1 αποτελείται από ένα βασικό στάδιο, δύο πυραυλοκινητήρες στεραιού καυσίμου πέντε τμημάτων (αγγλ. solid-rocket-booster, SRB) και ένα ανώτερο στάδιο. Το κύριο στάδιο χρησιμοποιεί τέσσερις κινητήρες RS-25D, οι οποίοι έχουν πετάξει στο παρελθόν σε αποστολές διαστημικών λεωφορείων. Το πρώτο στάδιο του πυραύλου αποδίδει συνονλικά 39.000 kN ή περίπου 4.000 μετρικούς τόνους ώσης κατά την απογείωση. Το ανώτερο στάδιο, γνωστό ως «Ενδιάμεσο Κρυογενικό Στάδιο Προώθησης» (αγγλ. Interim Cryogenic Propulsion Stage, ICPS), βασίζεται στο δεύτερο στάδιο των πυραύλων Delta III και IV και προωθείται από έναν μόνο κινητήρα RL10B-2 στην αποστολή Artemis 1.

Μόλις τέθηκε σε τροχιά, το ICPS πυροδότησε τον κινητήρα του προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίοι τροχιακοί ελιγμοί προκειμένου να σταλεί το Orion στη Σελήνη. Στη συνέχεια το Orion αποχωρήσθηκε από το ICPS και συνέχισε την πορεία του προς τη Σελήνη. Μετά τον διαχωρισμό του Orion το ICPS ανέπτυξε δέκα Cubesats που θα διεξάγουν επιστημονική έρευνα και θα χρησιμοποιηθούν για την επίδειξη τεχνολογιών.

Το Orion θα περάσει περίπου τρεις εβδομάδες στο διάστημα, συμπεριλαμβανομένων έξι ημερών σε απομακρυσμένη ανάδρομη τροχιά (αγγλ. Distant Retrograde Orbit, DRO) γύρω από τη Σελήνη. Θα πλησιάσει την επιφάνεια της Σελήνης σε απόσταση 97 χιλιομέτρων (πλησιέστερη προσέγγιση) και η μέγιστη απόστασή του από τη Γη θα είναι 480.494 χιλιόμετρα.

Σημαντικές στιγμές της αποστολής

Σχεδιοκίνηση της Artemis I

 

Γύρω από τη Γη

 

Πλαίσιο που περιστρέφεται με τη Σελήνη

      Γη ·       Artemis I ·       Σελήνη

 

Πρώιμη απεικόνιση με υπολογιστή της εκτόξευσης του SLS (Δεκέμβριος 2011).

 

Τα βασικά τμήματα ενός πυραύλου SLS Block 1.

 

Η πρώτη στατική δοκιμή του κατώτερου σταδίου του SLS έλαβε χώρα στις 16 Ιανουαρίου 2021.

Το Artemis 1 είχε περιγραφεί από τη NASA ως Exploration Mission 1 (EM-1) το 2012, όταν είχε προγραμματιστεί να εκτοξευθεί το 2017 ως η πρώτη προγραμματισμένη πτήση του Space Launch System και η δεύτερη μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση του οχήματος πολλαπλών χρήσεων Orion. Τα αρχικά σχέδια για το EM-1 προέβλεπαν ότι θα έμπαινε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής επτά ημερών.

Τον Ιανουάριο του 2013 ανακοινώθηκε ότι η μονάδα εξυπηρέτησης (αγγλ. Service Module, SM) του Orion θα κατασκευαζόταν από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος και θα ονομαζόταν European Service Module (ESM). Στα μέσα Νοεμβρίου 2014 ξεκίνησε η κατασκευή του κεντρικού σταδίου του SLS στην εγκατάσταση συναρμολόγησης Michoud (Michoud Assembly Facility, MAF) της NASA. Τον Ιανουάριο του 2015 η NASA και η Lockheed Martin ανακοίνωσαν ότι η κύρια δομή του Orion που χρησιμοποιήθηκε στο Artemis 1 θα ήταν έως και 25% ελαφρύτερη σε σύγκριση με την προηγούμενη (EFT-1). Αυτό θα επιτυγχανόταν με τη μείωση του αριθμού των πάνελ κώνου από έξι (EFT-1) σε τρία (EM-1), τη μείωση του συνολικού αριθμού των συγκολλήσεων από 19 σε 7 καθώς και την εξοικονόμηση της πρόσθετης μάζας του υλικού συγκόλλησης. Βάρος εξοικονομήθηκε επίσης χάρη στην αναθεώρηση διαφόρων εξαρτημάτων και καλωδιώσεων. Για το Artemis 1 το Orion θα εξοπλιστεί με πλήρες σύστημα υποστήριξης ζωής και καθίσματα πληρώματος, αλλά θα μείνει χωρίς πλήρωμα.

Αρχικά, η έκδοση του SLS για τις πρώτες τρεις αποστολές επρόκειτο να χρησιμοποιήσει το Exploration Upper Stage (EUS). Ωστόσο, λόγω των υπερβολικών καθυστερήσεων στην ανάπτυξη του EUS, τον Απρίλιο του 2018 η NASA αποφάσισε να μεταβεί από το Block 1B στο λιγότερο ισχυρό Block 1 για αυτές τις τρεις αποστολές. Το EUS θα χρησιμοποιηθεί από την τέταρτη αποστολή του SLS και μετά. Τον Φεβρουάριο του 2017 η NASA διερεύνησε τη βιωσιμότητα η πρώτη πτήση του SLS να είναι επανδρωμένη. Το πλήρωμα θα ήταν διμελές και ο χρόνος πτήσης μικρότερος από ότι σε μια μη επανδρωμένη αποστολή. Έπειτα από τη διεξαγωγή πολύμηνης μελέτης σκοπιμότητας η NASA απέρριψε την πρόταση αυτή, επικαλούμενη το κόστος ως το κύριο ζήτημα και συνέχισε με το σχέδιο να πετάξει την πρώτη αποστολή του SLS χωρίς πλήρωμα.

Τον Μάρτιο του 2019, ο τότε επικεφαλής της NASA Τζιμ Μπριντενστάιν (Jim Bridenstine) πρότεινε την εκτόξευση του Orion με εμπορικούς πυραύλους όπως ο Falcon Heavy και ο Delta IV Heavy αντί για τον SLS προκειμένου για να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα. Η αποστολή θα απαιτούσε δύο εκτοξεύσεις: μία για να τεθεί το Orion σε περιγήινη τροχιά και ακόμη μία που θα μετέφερε το στάδιο τροχιακών ελιγμών. Στη συνέχεια, τα δύο σκάφη θα συνδέονταν ενώ βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από τη Γη και το στάδιο τροχιακών ελιγμών θα πυροδοτούνταν για να στείλει το Orion στη Σελήνη. Η πρόταση τελικά δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Μια πρόκληση με αυτή την επιλογή θα ήταν η πραγματοποίηση αυτής της σύνδεσης, δεδομένου ότι τα Orion δεν θα φέρουν τον αναγκαίο μηχανισμό μέχρι το Artemis 3. Εν τέλει η πρόταση αρχειοθετήθηκε στα μέσα του 2019 λόγω του συμπεράσματος μιας άλλης μελέτης ότι θα καθυστερούσε περαιτέρω την αποστολή.

Επίγειες δοκιμές

Το βασικό στάδιο για το Artemis 1, που κατασκευάστηκε στις εγκαταστάσεις συναρμολόγησης Michoud από την Boeing, είχε και τους τέσσερις κινητήρες συνδεδεμένους τον Νοέμβριο του 2019 και κηρύχθηκε ολοκληρωμένος ένα μήνα αργότερα. Το κεντρικό στάδιο έφυγε από τις εγκαταστάσεις για να υποβληθεί στη σειρά δοκιμών Green Run στο Διαστημικό Κέντρο Stennis, η οποία αποτελείται από οκτώ δοκιμές αυξανόμενης πολυπλοκότητας:

1. Δοκιμές διαμόρφωσης (δοκιμές δόνησης)
2. Αεροναυπηγική (ηλεκτρονικά συστήματα)
3. Ασφαλή συστήματα
4. Προώθηση (χωρίς την πυροδότηση των κινητήρων)
5. Σύστημα ελέγχου διανύσματος ώσης (κινούμενοι και περιστρεφόμενοι κινητήρες)
6. Προσομοίωση αντίστροφης μέτρησης εκτόξευσης
7. Υγρή πρόβα τζενεράλε, με προωθητικό υλικό
8. Στατική πυρκαγιά των κινητήρων για οκτώ λεπτά

Η πρώτη δοκιμή πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2020, και οι επόμενες δοκιμές Green Run πραγματοποιήθηκαν χωρίς προβλήματα. Στις 16 Ιανουαρίου 2021, ένα χρόνο αργότερα, πραγματοποιήθηκε η όγδοη και τελευταία δοκιμή, αλλά ο κινητήρας έσβησε μετά από ένα λεπτό σε λειτουργία, χωρίς σημάδια ζημιάς στον κινητήρα. Αυτό προκλήθηκε από την πτώση της πίεσης στο υδραυλικό σύστημα που χρησιμοποιείται για το σύστημα ελέγχου διανύσματος ώσης των κινητήρων κάτω από τα όρια που είχαν οριστεί για τη δοκιμή. Ωστόσο, τα όρια ήταν συντηρητικά - αν μια τέτοια ανωμαλία εμφανιζόταν κατά την εκτόξευση, ο πύραυλος θα πετούσε κανονικά. Η τελευταία δοκιμή πραγματοποιήθηκε ξανά με επιτυχία στις 18 Μαρτίου 2021. Στη συνέχεια, ο πυρήνας αναχώρησε από το διαστημικό κέντρο Stennis στις 24 Απριλίου 2021, με προορισμό το διαστημικό κέντρο Κένεντι.

Συναρμολόγηση

 

Το Ενδιάμεσο Στάδιο Κρυογονικής Προώθησης ήταν το πρώτο μέρος του SLS που παραδόθηκε στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι τον Ιούλιο του 2017. Τρία χρόνια αργότερα, όλα τα τμήματα του εκτοξευτή στερεών πυραύλων του SLS μεταφέρθηκαν με τρένο στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στις 12 Ιουνίου 2020, και ο προσαρμογέας βαθμίδας εκτόξευσης του SLS (LVSA) παραδόθηκε με φορτηγίδα ένα μήνα αργότερα, στις 29 Ιουλίου 2020. Η συναρμολόγηση του SLS πραγματοποιήθηκε στο High Bay 3 του κτιρίου συναρμολόγησης οχημάτων, ξεκινώντας με την τοποθέτηση των δύο κάτω τμημάτων του στερεού πυραυλικού εκτοξευτή στις 23 Νοεμβρίου 2020. Η συναρμολόγηση των προωθητήρων διακόπηκε προσωρινά λόγω της καθυστέρησης των δοκιμών Green Run του κεντρικού σταδίου και συνεχίστηκε στις 7 Ιανουαρίου 2021, ενώ η στοίβαξη των προωθητήρων ολοκληρώθηκε στις 2 Μαρτίου 2021.

Το κεντρικό στάδιο του SLS για την αποστολή, το CS-1, έφτασε στο χώρο εκτόξευσης με τη φορτηγίδα Pegasus στις 27 Απριλίου 2021 μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των δοκιμών Green Run. Στις 29 Απριλίου 2021 μεταφέρθηκε στο χαμηλό διάδρομο VAB για ανακαίνιση και προετοιμασία της στοίβαξης. Στη συνέχεια, το στάδιο στοιβάχτηκε με τους προωθητήρες του στις 12 Ιουνίου 2021. Ο προσαρμογέας σκηνής τοποθετήθηκε στο Core Stage στις 22 Ιουνίου 2021. Το ανώτερο στάδιο ICPS στοιβάχτηκε στις 6 Ιουλίου 2021. Μετά την ολοκλήρωση των δοκιμών ανάσυρσης του ομφάλιου λώρου και των δοκιμών ολοκληρωμένης διαμόρφωσης, ο προσαρμογέας βαθμίδας Orion με δέκα δευτερεύοντα ωφέλιμα φορτία τοποθετήθηκε στην κορυφή της ανώτερης βαθμίδας στις 8 Οκτωβρίου 2021.

Το διαστημικό σκάφος Artemis 1 Orion ξεκίνησε τον ανεφοδιασμό με καύσιμα και την εξυπηρέτηση πριν από την εκτόξευση στην Εγκατάσταση Επεξεργασίας Πολλαπλών Φορτίων στις 16 Ιανουαρίου 2021, μετά την παράδοσή του στα Συστήματα Εξερεύνησης Εδάφους (EGS) της NASA. Στις 20 Οκτωβρίου 2021, το διαστημικό σκάφος Orion, εγκλωβισμένο κάτω από το σύστημα αποβολής εκτόξευσης και το αεροδυναμικό κάλυμμα, κύλησε στο VAB και στοιβάστηκε πάνω από τον πύραυλο SLS, ολοκληρώνοντας τη στοίβαξη του οχήματος Artemis 1 στο High Bay-3. Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου εκτεταμένων ολοκληρωμένων δοκιμών και ελέγχων, ένας από τους τέσσερις ελεγκτές κινητήρα RS-25 απέτυχε, απαιτώντας αντικατάσταση και καθυστερώντας την πρώτη κυκλοφορία του πυραύλου.

Προετοιμασίες εκκίνησης

 

Στις 17 Μαρτίου 2022, ο Artemis 1 βγήκε για πρώτη φορά από το High Bay 3 του Κτιρίου Συναρμολόγησης Οχημάτων, προκειμένου να πραγματοποιήσει μια πρόβα υγρής φόρμας (WDR) πριν από την εκτόξευση. Η αρχική προσπάθεια WDR, στις 3 Απριλίου, ακυρώθηκε λόγω προβλήματος πίεσης εκτοξευτή κινητού. Μια δεύτερη προσπάθεια ολοκλήρωσης της δοκιμής ακυρώθηκε στις 4 Απριλίου, μετά από προβλήματα με την παροχή αέριου αζώτου στο συγκρότημα εκτόξευσης, τις θερμοκρασίες υγρού οξυγόνου και μια βαλβίδα εξαερισμού που είχε κολλήσει σε κλειστή θέση.

Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για μια τρίτη προσπάθεια, μια βαλβίδα ελέγχου ηλίου στο ανώτερο στάδιο ICPS διατηρήθηκε σε ημι-ανοιχτή θέση από ένα μικρό κομμάτι καουτσούκ που προερχόταν από έναν από τους βραχίονες του κινητού εκτοξευτή, αναγκάζοντας τους αγωγούς δοκιμών να καθυστερήσουν την τροφοδοσία του σταδίου με καύσιμα μέχρι να αντικατασταθεί η βαλβίδα στο VAB. Η τρίτη προσπάθεια να ολοκληρωθεί η δοκιμή δεν περιελάμβανε τροφοδοσία στο ανώτερο στάδιο. Η δεξαμενή υγρού οξυγόνου του πυραύλου άρχισε να φορτώνεται με επιτυχία. Ωστόσο, κατά τη φόρτωση υγρού υδρογόνου στο στάδιο του πυρήνα, ανακαλύφθηκε μια διαρροή στην ομφαλική πλάκα του ιστού υπηρεσίας ουράς, που βρίσκεται στον κινητό εκτοξευτή στη βάση του πυραύλου, αναγκάζοντας ένα άλλο πρώιμο τέλος στη δοκιμή.

Η NASA επέλεξε να επαναφέρει το όχημα στο VAB για να επιδιορθώσει τη διαρροή υδρογόνου και τη βαλβίδα αντεπιστροφής ηλίου ICPS, ενώ αναβάθμισε επίσης την παροχή αζώτου στο LC-39B μετά από παρατεταμένες διακοπές στις τρεις προηγούμενες πρόβες υγρού ντυσίματος. Το Artemis 1 επανήλθε στο VAB στις 26 Απριλίου. Αφού ολοκληρώθηκαν οι επισκευές και οι αναβαθμίσεις, το όχημα Artemis 1 κυκλοφόρησε στο LC-39B για δεύτερη φορά στις 6 Ιουνίου για να ολοκληρώσει τη δοκιμή.

Κατά τη διάρκεια ^{[ασαφές]} στις 20 Ιουνίου, ο πύραυλος φορτώθηκε πλήρως με προωθητικό και στις δύο βαθμίδες, αλλά λόγω διαρροής υδρογόνου στη σύνδεση γρήγορης αποσύνδεσης του ιστού ουράς υπηρεσίας ομφάλιου, η αντίστροφη μέτρηση δεν μπόρεσε να φτάσει στο προγραμματισμένο T Σημείωσε -9,3 δευτερόλεπτα και σταμάτησε αυτόματα στο T-29 δευτερόλεπτα. Οι διαχειριστές αποστολής της NASA σύντομα διαπίστωσαν ότι είχαν ολοκληρώσει σχεδόν όλους τους προγραμματισμένους στόχους δοκιμών και κήρυξαν ολοκληρωμένη την εκστρατεία WDR.

Στις 2 Ιουλίου, η στοίβα Artemis 1 επέστρεψε στο VAB για τελικές προετοιμασίες εκτόξευσης και για να διορθωθεί η διαρροή υδρογόνου στη γρήγορη αποσύνδεση, πριν από μια εκτόξευση που στοχεύει σε δύο παράθυρα εκτόξευσης: 29 Αυγούστου και 5 Σεπτεμβρίου. Το SLS πέρασε τον έλεγχο ετοιμότητας πτήσης στις 23 Αυγούστου, ελέγχοντας πέντε ημέρες πριν από την πρώτη ευκαιρία εκτόξευσης.

Αρχικές προσπάθειες εκτόξευσης

Η τροφοδοσία με καύσιμα είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 29ης Αυγούστου 2022, αλλά καθυστέρησε μία ώρα λόγω υπεράκτιων καταιγίδων, ξεκινώντας μόλις στις 1:13 είμαι EDT. Πριν από την προγραμματισμένη εκτόξευση στις 8:33 π.μ., ο κινητήρας 3 από τους τέσσερις κινητήρες του πυραύλου παρατηρήθηκε ότι ήταν πάνω από το μέγιστο επιτρεπόμενο όριο θερμοκρασίας για εκτόξευση. Άλλες τεχνικές δυσκολίες περιελάμβαναν μια έντεκα λεπτά καθυστέρηση επικοινωνίας μεταξύ του διαστημικού σκάφους και του ελέγχου εδάφους, μια διαρροή καυσίμου και μια ρωγμή στον μονωτικό αφρό των αρμών σύνδεσης μεταξύ των δεξαμενών υγρού υδρογόνου και υγρού οξυγόνου. Η NASA ακύρωσε την εκτόξευση μετά από μια απρογραμμάτιστη αναμονή και τη λήξη του δίωρου παραθύρου εκτόξευσης. Μια έρευνα αποκάλυψε ότι ένας αισθητήρας που δεν χρησιμοποιήθηκε για τον προσδιορισμό της ετοιμότητας εκτόξευσης ήταν ελαττωματικός και εμφάνισε μια λανθασμένα υψηλή θερμοκρασία για τον κινητήρα 3.

Μετά την πρώτη προσπάθεια, προγραμματίστηκε μια δεύτερη προσπάθεια εκτόξευσης για το απόγευμα της 3ης Σεπτεμβρίου. Το παράθυρο εκτόξευσης θα άνοιγε στις 14:17 μ. μ. EDT, ή 18:17 UTC, και θα διαρκούσε δύο ώρες.

Η εκτόξευση ακυρώθηκε στις 11:17 π.μ. λόγω διαρροής γραμμής τροφοδοσίας καυσίμου σε βραχίονα εξυπηρέτησης που συνδέεται με το τμήμα του κινητήρα. Η αιτία της διαρροής ήταν αβέβαιη. Οι χειριστές της αποστολής διερεύνησαν κατά πόσον η υπερπίεση της γραμμής υγρού υδρογόνου της διεπαφής ταχείας αποσύνδεσης κατά την προσπάθεια εκτόξευσης μπορεί να είχε καταστρέψει μια στεγανοποίηση, επιτρέποντας τη διαφυγή υδρογόνου.

Οι χειριστές εκτόξευσης αποφάσισαν την ημερομηνία για την επόμενη προσπάθεια εκτόξευσης. η πρώτη δυνατή ευκαιρία ήταν η 19η Σεπτεμβρίου έως ότου οι διαχειριστές της αποστολής δήλωσαν ότι η 27η Σεπτεμβρίου, και μετά η 30η Σεπτεμβρίου, θα ήταν η απόλυτη πρώιμη ημερομηνία, καθώς η NASA είχε επιδιορθώσει με επιτυχία τη διαρροή. Μια εκτόξευση τον Σεπτέμβριο θα απαιτούσε να συμφωνήσει η Ανατολική Σειρά της Διαστημικής Δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια παράταση της πιστοποίησης του συστήματος τερματισμού της πτήσης του πυραύλου, το οποίο καταστρέφει τον πύραυλο σε περίπτωση που απομακρυνθεί από την πορεία του και κατευθυνθεί προς μια κατοικημένη περιοχή. Αυτό πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, οι δυσμενείς προβλέψεις για την τροχιά της τότε Τροπικής Καταιγίδας Ίαν οδήγησαν τους διαχειριστές εκτόξευσης να ακυρώσουν την προσπάθεια εκτόξευσης της 27ης Σεπτεμβρίου και να ξεκινήσουν τις προετοιμασίες για την επαναφορά της στοίβας στο VAB. Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου, πάρθηκε η απόφαση να επιστρέψουμε αργότερα το ίδιο βράδυ.

Στις 12 Νοεμβρίου, μετά από άλλη μια καθυστέρηση λόγω του τυφώνα Νικόλ, οι υπεύθυνοι εκτόξευσης της NASA αποφάσισαν να ζητήσουν ευκαιρίες εκτόξευσης για τις 16 και 19 Νοεμβρίου. Αρχικά ζήτησαν μια ευκαιρία για τις 14 του μηνός, αλλά εμποδίστηκαν από την τότε τροπική καταιγίδα Νικόλ. Καθώς η καταιγίδα πλησίαζε, η NASA αποφάσισε να αφήσει τον πύραυλο στην εξέδρα εκτόξευσης, επικαλούμενη χαμηλή πιθανότητα ότι οι ταχύτητες του ανέμου θα ξεπερνούσαν τα όρια σχεδιασμού του πυραύλου. Οι ταχύτητες των ανέμων αναμένονταν να φτάσουν τα 47 χλμ/ώρα (29 mph), με ριπές που θα έφταναν τα 74 χλμ/ώρα (46 mph). Η Nicole έφτασε στην ξηρά ως τυφώνας κατηγορίας 1 στις 9 Νοεμβρίου, με διατηρούμενη ταχύτητα ανέμου στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι να φτάνει τα 137 χλμ/ώρα και ριπές έως 160 χλμ/ώρα, υπερβαίνοντας τις προδιαγραφές σχεδιασμού του πυραύλου. Μετά την απομάκρυνση της καταιγίδας, η NASA επιθεώρησε τον πύραυλο για φυσικές ζημιές και πραγματοποίησε ηλεκτρονικούς ελέγχους υγείας. Στις 15 Νοεμβρίου, η ομάδα διαχείρισης της αποστολής έδωσε το "πράσινο φως" για την πλήρη προετοιμασία της εκτόξευσης και οι κύριες διαδικασίες δεξαμενισμού ξεκίνησαν στις 3:30 μ. μ. EST (8:30 μ. μ. UTC).

 

Το διαστημικό σκάφος Orion μεταφέρει τρεις κούκλες αστροναύτες, εξοπλισμένες με αισθητήρες που θα παρέχουν δεδομένα για το τι μπορεί να βιώσουν τα μέλη του πληρώματος κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Σελήνη. Η πρώτη κούκλα, που ονομάζεται "Captain Moonikin Campos" (από το όνομα του Arturo Campos, μηχανικού της NASA κατά τη διάρκεια του προγράμματος Apollo), καταλαμβάνει τη θέση του κυβερνήτη στο εσωτερικό του Orion και είναι εξοπλισμένη με δύο αισθητήρες ακτινοβολίας στη στολή του Orion Crew Survival System, την οποία θα φορούν οι αστροναύτες κατά την εκτόξευση, την είσοδο και άλλες δυναμικές φάσεις της αποστολής τους. Το κάθισμά του διαθέτει επίσης αισθητήρες για την καταγραφή δεδομένων επιτάχυνσης και κραδασμών κατά τη διάρκεια της αποστολής.

Μαζί με τον Moonikin υπάρχουν δύο φανταστικοί κορμοί: η Helga και ο Zohar, οι οποίοι θα λάβουν μέρος στο πείραμα ακτινοβολίας Matroshka AstroRad (MARE), στο οποίο η NASA, μαζί με το Γερμανικό Διαστημικό Κέντρο και την Ισραηλινή Διαστημική Υπηρεσία, θα μετρήσουν την έκθεση στην ακτινοβολία κατά τη διάρκεια της αποστολής. Ο Zohar είναι θωρακισμένος με το γιλέκο ακτινοβολίας Astrorad και είναι εξοπλισμένος με αισθητήρες για τον προσδιορισμό των κινδύνων ακτινοβολίας. Η Helga δεν φοράει γιλέκο. Τα φαντάσματα θα μετρούν την έκθεση στην ακτινοβολία της θέσης του σώματος, με παθητικά και ενεργά δοσίμετρα κατανεμημένα σε ευαίσθητους ιστούς με υψηλή συγκέντρωση βλαστικών κυττάρων. Η δοκιμή πρόκειται να παράσχει δεδομένα σχετικά με τα επίπεδα ακτινοβολίας κατά τη διάρκεια αποστολών στη Σελήνη, ενώ παράλληλα δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα του γιλέκου. Εκτός από τις τρεις κούκλες, ο Orion μεταφέρει τον Snoopy της NASA και τον Σον το Πρόβατο της ESA.

Εκτός από αυτά τα λειτουργικά ωφέλιμα φορτία, το Artemis 1 μεταφέρει επίσης αναμνηστικά αυτοκόλλητα, μπάλες, σπόρους και σημαίες από εργολάβους και διαστημικές υπηρεσίες από όλο τον κόσμο. Μια τεχνολογική επίδειξη με την ονομασία Callisto, η οποία πήρε το όνομά της από τη μυθική μορφή που συνδέεται με την Άρτεμη και αναπτύχθηκε από τη Lockheed Martin σε συνεργασία με την Amazon και τη Cisco, βρίσκεται επίσης σε πτήση πάνω στο Orion στο Artemis 1. Το Callisto θα χρησιμοποιεί λογισμικό τηλεδιάσκεψης για τη μετάδοση ήχου και βίντεο από τον έλεγχο της αποστολής και θα χρησιμοποιεί την εικονική βοηθό Alexa για να απαντά στα ηχητικά μηνύματα. Επιπλέον, τα μέλη του κοινού μπορούν να υποβάλουν μηνύματα που θα προβληθούν στην Καλλιστώ κατά τη διάρκεια της αποστολής Artemis 1.

Cubesats

 

Δέκα μικροδορυφόροι (αγγλ. CubeSat) χαμηλού κόστους εκτοξεύτηκαν ως δευτερεύοντα φορτία. Δύο επιλέχθηκαν μέσω του προγράμματος «Next Space Technologies for Exploration Partnerships» της NASA, τρεις μέσω της Διεύθυνσης Ανθρώπινης Εξερεύνησης και Επιχειρήσεων, δύο μέσω της Διεύθυνσης Επιστημονικών Αποστολών και τρεις από υποβολές διεθνών εταίρων της NASA.

Οι μικροδορυφόροι αυτοί είναι:

• Ο ArgoMoon, που σχεδιάστηκε από την εταιρεία Argotec και είναι υπό την εποπτεία της Ιταλικής Διαστημικής Υπηρεσίας. Αποστολή του είναι η λεπτομερής απεικόνιση του Ενδιάμεσου Κρυογενικού Προωθητικού Σταδίου (Interim Cryogenic Propulsion Stage, ICPS).
• Ο BioSentinel περιέχει κάρτες ζυμομυκήτων που θα επανενυδατωθούν στο διάστημα, σχεδιασμένες για να ανιχνεύουν, να μετρούν και να συγκρίνουν τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας στο βαθύ διάστημα.
• Ο CubeSat for Solar Particles που σχεδιάστηκε από το Southwest Research Institute, ο οποίος θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο στο διαπλανητικό διάστημα και θα μελετήσει τα σωματίδια και τα μαγνητικά πεδία του.
• Ο EQUULEUS που σχεδιάστηκε από την ιαπωνική διαστημική υπηρεσία JAXA και το Πανεπιστήμιο του Τόκιο θα απεικονίσει την εσωτερική περιοχή της μαγνητόσφαιρας της Γης καθώς και κρατήρες πρόσκρουσης στην αθέατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης. Θα πραγματοποιήσει επίσης χαμηλής ώσης τροχιακούς ελιγμούς.
• Ο Lunar IceCube του Morehead State University, ο οποίος όντας σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη θα χρησιμοποιήσει το φασματόμετρο υπερύθρων του για να ανιχνεύσει νερό και οργανικές ενώσεις στη σεληνιακή επιφάνεια και την εξώσφαιρα.
• Ο Lunar Polar Hydrogen Mapper («LunaH-Map»), που επιλέχθηκε από το πρόγραμμα SIMPLEx της NASA, ο οποίος όντας σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη θα αναζητήσει ενδείξεις σεληνιακού υδάτινου πάγου μέσα σε κρατήρες με μόνιμη σκιά, χρησιμοποιώντας τον ανιχνευτή νετρονίων του. Σχεδιάστηκε από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα (Arizona State University).
• Ο Near-Earth Asteroid Scout του Jet Propulsion Laboratory (JPL) της NASA, είναι ένα ηλιακό ιστίο που θα πετάξει κοντά σε ένα γεωπλήσιο αστεροειδή.
• Το OMOTENASHI της JAXA θα επιχειρήσει να προσεληνωθεί χρησιμοποιώντας πυραύλους στερεού καυσίμου.
• Το LunIR, που σχεδιάστηκε από τη Lockheed Martin, πρόκειται να πετάξει δίπλα από τη Σελήνη και να συλλέξει θερμογραφίες της επιφάνειάς της.
• Ο Team Miles της Fluid and Reason LLC, θα επιδείξει την προώθηση πλάσματος χαμηλής ώσης στο βαθύ διάστημα.

Τρεις ακόμη μικροδορυφόροι προορίζονταν να εκτοξευτούν, όμως δεν ήταν έτοιμοι εγκαίρως για την αποστολή Artemis 1:

• Οι δύο Cislunar Explorers θα μελετούσαν τη βιωσιμότητα της προώθησης με ηλεκτρόλυση νερού και της διαπλανητικής οπτικής πλοήγησης σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Σχεδιάστηκε από το Πανεπιστήμιο Κορνέλ.
• O Lunar Flashlight θα έμπαινε σε σεληνιακή τροχιά προκειμένου να αναζητήσει υδάτινο πάγο στη σεληνιακή επιφάνεια και θα χαρτογραφήσει τη συγκέντρωσή του σε κλίμακα 1-2 χιλιομέτρων στις μόνιμα σκιασμένες περιοχές του νότιου πόλου της Σελήνης.
• Ο Earth Escape Explorer προοριζόταν να τεθεί σε ηλιοκεντρική τροχιά προκειμένουν να δοκιμαστούν οι τηλεπικοινωνίες σε μεγάλες αποστάσεις. Σχεδιάστηκε από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Boulder.

 

Η κάλυψη της αποστολής Artemis 1 πραγματοποιήθηκε από τους σχεδιαστές της NASA των ομάδων SLS, διαστημικού σκάφους Orion και Exploration Ground Systems. Το ασημένιο περίγραμμα αντιπροσωπεύει το χρώμα του διαστημικού σκάφους Orion- στο κέντρο απεικονίζονται το SLS και ο Orion. Τρεις πύργοι αστραπών που περιβάλλουν τον πύραυλο συμβολίζουν το συγκρότημα εκτόξευσης 39B, από το οποίο θα εκτοξευθεί ο Artemis 1. Οι κόκκινες και μπλε τροχιές της αποστολής που περικλείουν τη λευκή πανσέληνο αντιπροσωπεύουν τους Αμερικανούς και τους ανθρώπους της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας που εργάζονται στο Artemis 1.

Η πτήση Artemis 1 συχνά διαφημίζεται ως η αρχή του προγράμματος "Σελήνη-Άρης" της Artemis, αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για επανδρωμένη αποστολή στον Άρη από τη NASA από το 2022. Για να ευαισθητοποιήσει το κοινό, η NASA δημιούργησε έναν ιστότοπο για το κοινό ώστε να αποκτήσει μια ψηφιακή κάρτα επιβίβασης της αποστολής. Τα ονόματα που υποβάλλονται εγγράφονται σε έναν σκληρό δίσκο στο εσωτερικό του διαστημοπλοίου Orion. Στην κάψουλα υπάρχει επίσης ένα ψηφιακό αντίγραφο των 14. 000 συμμετοχών για τον διαγωνισμό έκθεσης Moon Pod που διοργανώθηκε από την ομάδα Μελλοντικοί Μηχανικοί για τη NASA.

•  
  Μεταφορά του συστήματος διαστημικής εκτόξευσης Artemis-1 στο συγκρότημα εκτόξευσης 39B, 17 Μαρτίου 2022
•  
  Τα φτιαγμένα σύννεφα του Atermis-1.
•  
  Πλευρική άποψη του Atermis-1.
•  
  VAB στις 16 Νοεμβρίου 2022. Δίπλα στον VAB βρίσκεται το SLS Block 1 Artemis 1 που εκτοξεύεται.

• Επίσημος ιστότοπος
• Προσομοίωση της εκτόξευσης του Artemis 1 και της ανάπτυξης του CubeSat στο YouTube