Χοσέ Λεάντρο Αντράντε: Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 ήταν μέλος της πρώτης μεγάλης ομάδας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, της Εθνικής ομάδας της χώρας του και θεωρούταν ως ένας από τους κορυφαίους του κόσμου. Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 29ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα.

Χοσέ Λεάντρο Αντράντε

1926
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομα	Χοσέ Λέαντρο Αντράντε
Ημερ. γέννησης	22 Νοεμβρίου 1901
Τόπος γέννησης	Σάλτο, Ουρουγουάη
Ημερ. θανάτου	5 Οκτωβρίου 1957 (55 ετών)
Τόπος θανάτου	Μοντεβιδέο, Ουρουγουάη
Ύψος	1,80 μ.
Θέση	Αμυντικός Μέσος
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1921–1924	Μπέλα Βίστα	71	(7)
1924–1930	Νασιονάλ	105	(29)
1931–1933	Πενιαρόλ	88	(3)
1933–1934	Ατλάντα	1	(0)
1934–1935	Ταλέρες-Λανούς	2	(0)
1935	Μοντεβιδέο Γουόντερερς	17	(0)
Σύνολο		284	(39)
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1923–1930	Ουρουγουάη	34	(1)
Τίτλοι Ουρουγουάη Χρυσό Ολυμπιακοί Αγώνες 1924 Χρυσό Ολυμπιακοί Αγώνες 1928 Νικητής Παγκόσμιο Κύπελλο 1930 Νικητής Κόπα Αμέρικα 1923 Νικητής Κόπα Αμέρικα 1924 Νικητής Κόπα Αμέρικα 1926 Φιναλίστ Κόπα Αμέρικα 1927
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Το ποδοσφαιρικό του ταλέντο ήταν πλούσιο με την καταξίωση να έρχεται σε σπάνια μικρό χρονικό διάστημα με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1924 στο Παρίσι. Θαυμάστηκε για την απόδοσή του αλλά η γοητεία που άσκησε με τα πολύπλευρα ταλέντα του ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια των γηπέδων. Ονομάστηκε «μαύρο θαύμα» (La Merveille Noir, maravilla negra) από το γαλλικό τύπο, με τη διαφορά στο χρώμα του δέρματός του να αποτελεί σημείο ιστορικής αναφοράς. Κατέκτησε όλους τους διεθνείς τίτλους που διεκδίκησε, ενώ σε επίπεδο συλλόγων η παρουσία του στις Νασιονάλ και Πενιαρόλ υπήρξε η πιο αξιομνημόνευτη, χωρίς όμως να συνοδεύεται από αντίστοιχες επιτυχίες. Το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας τον έθεσαν στο περιθώριο.

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στο Σάλτο το 1901 από μητέρα από την Αργεντινή. Ο Χοσέ Ιγνάσιο Αντράντε, που πιστεύεται ότι ήταν ο πατέρας του, καταγράφηκε στο πιστοποιητικό γέννησής του ως μάρτυρας. Ο πρεσβύτερος Αντράντε, ο οποίος ήταν 98 ετών κατά τη γέννηση του Χοσέ Λεάντρο, ήταν ειδικός στην αφρικανική μαγεία και πιστεύεται ότι ήταν Αφρικανός σκλάβος που είχε δραπετεύσει από τη Βραζιλία. Μεγάλωσε μαζί με την αδερφή του και τα δύο αδέρφια του.

Σε μικρή ηλικία ο Αντράντε μετακόμισε στο Μοντεβιδέο όπου έζησε με μια θεία του. Την εποχή εκείνη η γειτονιά Παλέρμο ήταν προπύργιο απογόνων σκλάβων της Ουρουγουάης, σε μια χώρα με μικρό μαύρο πληθυσμό. Μπόρεσε να πάει στο σχολείο, αλλά ήταν ένας από τους πρώτους που το εγκατέλειψε παρόλο που ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου. Πριν από την εισαγωγή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ουρουγουάη, εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Εργάστηκε κάποτε ως μουσικός του καρναβαλιού παίζοντας ντραμς, βιολί και ντέφι. Σε διάφορες στιγμές της ζωής του εργάστηκε επίσης ως πωλητής εφημερίδων και γυαλιστής παπουτσιών. Ως έφηβος εντάχθηκε στην Πενιαρόλ ντελ Σουρ (Peñarol del Sur), στη National League. Το 1918 εντάχθηκε στην Πενιαρόλ αλλά γρήγορα έφυγε λέγοντας ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ.

Καριέρα σε συλλόγους

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ο Αντράντε αγωνίστηκε στην Μπέλα Βίστα, έχοντας ως συμπαίκτη το Χοσέ Ναζάτσι, όπου συμμετείχε σε 71 αγώνες και σημείωσε 7 γκολ. Μετακόμισε το 1924 στη Νασιονάλ, κάνοντας το ντεμπούτο του στην ευρωπαϊκή περιοδεία της ομάδας το 1925, καθώς εκείνη τη χρονιά και το 1926 δεν υπήρχε πρωτάθλημα στην Ουρουγουάη λόγω διαφορών σχετικά με την οργάνωση του ποδοσφαίρου. Κατέκτησε τέσσερις τίτλους πρωταθλήματος Ουρουγουάης και τρία εθνικά Κύπελλα.

Οι περιοδείες σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες με την ομάδα της Νασιονάλ το 1925 προσέλκυσαν συνολικά τουλάχιστον 800.000 θεατές. Ο Αντράντε συμμετείχε σε 12 από τους 18 αγώνες αυτής της περιοδείας, όταν ένας γιατρός στις Βρυξέλλες του είπε ότι είχε προσβληθεί από σύφιλη και εξαφανίστηκε στο Παρίσι όταν έμαθε το νέο. Δεν επέστρεψε στο Μοντεβιδέο παρά μόνο δύο μήνες αργότερα και σύμφωνα με τις αναφορές είχε χάσει βάρος και στη συνέχεια υποβλήθηκε σε θεραπεία. Δεν έχασε όμως καμία από τις ικανότητές του και συνέχισε να εξασφαλίζει διεθνείς τίτλους για την Ουρουγουάη. Η υγεία του επιδεινώθηκε και υπάρχει η άποψη ότι η τύφλωση και η επιδείνωση της υγείας του προκλήθηκε από τη σύφιλη.

Το 1927 ο Αντράντε συμμετείχε στην επιτυχημένη περιοδεία της Νασιονάλ στην Κεντρική και Βόρεια Αμερική, με εμφανίσεις που προκάλεσαν θαυμασμό. Εντυπωσίασε τον νεαρό παίκτη της τζαζ Λούις Άρμστρονγκ, ο οποίος τον αναζήτησε όταν επισκέφτηκε το Μοντεβιδέο το 1957 και απογοητεύτηκε όταν έμαθε ότι ο Αντράντε, είχε πεθάνει ίδια χρονιά. Μετακόμισε στην αιώνιο αντίπαλο Πενιαρόλ το 1930, όπου έπαιξε 88 αγώνες τα επόμενα χρόνια. Είχε εκπαιδευτεί ως έφηβος με την ομάδα αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω του χρώματός του (η Νασιονάλ ήταν η πρώτη μεγάλη ομάδα της Νότιας Αμερικής που δέχθηκε να συμπεριλάβει μαύρους παίκτες στη σύνθεσή της). Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 αγωνίστηκε για μια σειρά ομάδων στην Αργεντινή, συμπεριλαμβανομένης της Ατλάντα και της Ταλέρες. Είχε επίσης μια σύντομη θητεία με τους Γουόντερερς στην Ουρουγουάη.

Αγωνιζόταν ως πλάγιος μέσος-δεξιός αμυντικός στο τότε σύστημα 2–3–5, κινούμενος και στα δύο μισά του γηπέδου και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους στη θέση του όλων των εποχών. Όσοι τον έβλεπαν να αγωνίζεται μαγεύονταν με την αβίαστη κομψότητα των κινήσεων του. Η συμμετοχή του στο γήπεδο ήταν σαφής: ανάκτηση της μπάλας από την αντίπαλη ομάδα και προώθηση της στους επιτιθέμενους, χωρίς σχεδόν να μπει στην αντίπαλη περιοχή, δημιουργώντας έτσι την επιθετική πρωτοβουλία. Ήταν ψηλός και γρήγορος που πάντα προτιμούσε το άμεσο παιχνίδι χωρίς σωματική επαφή, και ήταν πάντα μπροστά στη σκέψη του όπως αυτό εκφράζονταν με αρκετές κινήσεις. Δυναμικός, ευέλικτος και εξαιρετικά τεχνικός, μπόρεσε να κυριαρχήσει στο γήπεδο χωρίς τη φυσική κατάσταση πολλών από τους συμπαίκτες του. Έξυπνος και έντιμος παίκτης δεν πανηγύριζε ποτέ τα γκολ του.

 

Διεθνής καριέρα

Ο Αντράντε αγωνίστηκε με τη θρυλική ομάδα της εθνικής Ουρουγουάης, της πρώτης μεγάλης εθνικής ομάδας στην ιστορία και από τις καλύτερες όλων των εποχών, μαζί με τους Χοσέ Ναζάτσι, Έκτορ Σκαρόνε, Άνχελ Ρομάνο, Πέδρο Πετρόνε και Πέντρο Σέα, κέρδισε δύο συνεχόμενα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια το 1924 και το 1928. Και στις δύο διοργανώσεις που αναγνωρίστηκαν από την FIFA ως ισάξιες Παγκοσμίων Κυπέλλων πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις και κέρδισε το θαυμασμό των Ευρωπαίων. Έκανε το ντεμπούτο του στις 24 Ιουνίου 1923 με αντίπαλο την Αργεντινή σε αγώνα για το Κύπελλο Λίπτον. Στο Νοτιοαμερικανικό Πρωτάθλημα (τώρα γνωστό ως Κόπα Αμέρικα) ήταν βασικό μέλος των ομάδων που κέρδισαν τους τίτλους το 1923 και το 1926 (το 1924 ήταν τιτλούχος αλλά με τυπική παρουσία), ενώ το 1926 ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.

Κέρδισε το πρώτο του Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά ποδοσφαίρου του στο Παρίσι. Ήταν ο πρώτος μαύρος διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο τουρνουά ποδοσφαίρου των Ολυμπιακών Αγώνων. Πηγαίνοντας στους αγώνες, η ομάδα της Ουρουγουάης αποτελούνταν από παίκτες εργατικής τάξης, που έβλεπαν το ποδόσφαιρο ως χόμπι που αγαπούσαν παρά ως πηγή εισοδήματος και η αποστολή χρειάστηκε την προσωπική οικονομική υποστήριξη του προέδρου της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης για να ανταπεξέλθει στα έξοδα. Πρωτού την άφιξη της ομάδας στο Παρίσι, προηγήθηκε σειρά εννέα φιλικών αγώνων στην Ισπανία (η πρώτη φορά που σύλλογος ή εθνική ομάδα της Νότιας Αμερικής αγωνίστηκε στην Ευρώπη) με την Ουρουγουάη να σημειώνει ισάριθμες νίκες και τον Αντράντε να εντυπωσιάζει. Η ισπανική εφημερίδα Mundo Deportivo έχρισε την ομάδα ως φαβορί για τους επερχόμενους αγώνες. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως υπήρχε μεγάλη περιέργεια για τους νέους που έφτασαν από τη Νότια Αμερική. Την παραμονή του ντεμπούτου, η Γιουγκοσλαβία, ο πρώτος αντίπαλος έστειλε δύο παρατηρητές για να παρακολουθήσουν την προπόνηση της «σελέστε». Ο προπονητής της Ουρουγουάης το αντιλήφθηκε. Ένα νεύμα ήταν αρκετό και οι παίκτες του ξεκινούν μια φάρσα που ήταν έξοχη: αρχίζουν να πέφτουν πάνω από την μπάλα, προσποιούμενοι ότι είναι ανίκανοι, εν ολίγοις, δείχνοντας αφελείς. Οι παρατηρητές έφυγαν, παρηγορημένοι από αυτό που έχουν δει: δεν γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα αυτή ήταν μια εξαιρετική ομάδα που τελικά τους συνέτριψε με 7–0 σε ένα αγώνα που ο Αντράντε ήταν στους διακριθέντες παρέχοντας τέσσερις ασίστ. Ο αγώνας με τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο καλύτερος του Αντράντε σημειώνοντας το πρώτο γκολ, το μοναδικό στη διεθνή του σταδιοδρομία, στη νίκη με 3–0. Ο τρόπος παιχνιδιού των Ουρουγουανών περιείχε ευρηματικότητα, χαλαρές τακτικές και συχνές προσποιήσεις, στοιχεία που φάνηκαν ακόμα και καλλιτεχνικά κερδίζοντας το θαυμασμό φιλάθλων και του ειδικού τύπου, που αντιπαρατέθηκαν στη στερεότυπη δύναμη των Ευρωπαίων. Μετά από εξαιρετικές εμφανίσεις (που έκαναν τον Γκάμπριέλ Ανό - Gabriel Hanot, μετέπειτα εκδότη της L'Équipe, να γράψει οι παίκτες της Ουρουγουάης ήταν σαν αγγλικά καθαρόαιμα δίπλα σε άλογα φάρμας συγκρίνοντας με τους Ευρωπαίους) η Ουρουγουάη κατέκτησε τον τίτλο εύκολα στον τελικό με αντίπαλο την Ελβετία (3–0) και μόνο η Ολλανδία τη δυσκόλεψε στον ημιτελικό, όπου χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτι. Τα προσωνύμια The Black Marvel και The Black Pearl, το τελευταίο ένα όνομα που χρησιμοποιήθηκε αργότερα για τον Πελέ, του δόθηκαν στην πρώτη διοργάνωση του Παρισιού, όπου διέπρεψε όχι μόνο στους αγωνιστικούς χώρους αλλά και στην έντονη νυχτερινή ζωή της πόλης σε βαθμό που απομακρύνθηκε από το άθλημα για μήνες. Έγινε ο αγαπημένος των γυναικείου φύλου από τους υψηλότερους κύκλους της παρισινής κοινωνίας, σε μια εποχή που οι μαύροι ποδοσφαιριστές δεν ήταν ακόμη γνωστοί στην Ευρώπη και ο Αντράντε είχε επίσης πολύ ταλέντο να επιδείξει χάρη στις ικανότητές του στο τάγκο. Ο μποέμικος τρόπος ζωής και η ταπεινή καταγωγή δημιούργησαν επίσης θρύλους σε αυτή την περίοδο της ζωής του.

Παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία της Ουρουγουάης ήταν ίσως η πιο προηγμένη στη Νότια Αμερική, ο Αντράντε αντιμετώπισε προβλήματα ρατσισμού τόσο στη χώρα του, όσο και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής. Σε αντίδραση στη νίκη των Ολυμπιακών του 1924, η ομάδα της Ουρουγουάης προσκλήθηκε σε μια σειρά δύο αγώνων από την Αργεντινή, η οποία ήθελε να αποδείξει ότι ήταν η καλύτερη στον κόσμο, καθώς δεν είχε αγωνιστεί στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1920. Στο δεύτερο αγώνα στο Μπουένος Άιρες μία εβδομάδα αργότερα (28 Σεπτεμβρίου 1924), ο Αντράντε αντιμετώπισε τις πέτρες από το πλήθος της Αργεντινής με αφορμή ένα σκληρό φάουλ που έκανε, στο οποίο όλη η ομάδα της Ουρουγουάης απάντησε ρίχνοντας τις πέτρες πίσω. Στην εκτεταμένη συμπλοκή ο Σκαρόνε συνελήφθη γιατί κλώτσησε έναν αξιωματικό και η Ουρουγουάη αρνήθηκε να παίξει το υπόλοιπο του αγώνα.

 

Το 1928 κέρδισε το δεύτερο Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες του 1928 στο Άμστερνταμ. Αν και η σημασία της παρουσίας του στην ομάδα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο ήταν σε προηγούμενες διοργανώσεις, η δημοτικότητά του δεν είχε μειωθεί. Στον δεύτερο αγώνα με αντίπαλο την Ολλανδία να τραυματίστηκε (όπως και ο Σκαρόνε) και έτσι δεν αγωνίστηκε στον για τον προημιτελικό με αντίπαλο τη Γερμανία, όμως η Ουρουγουάη ήταν ιδιαίτερα δυνατή για να ανταπεξέλθει στην αναμέτρηση με νίκη με 4–1. Στον ημιτελικό αγώνα απέναντι στην Ιταλία, η Ουρουγουάη βρέθηκαν πίσω στο σκορ μετά από μόλις εννέα λεπτά, με τον Αντράντε να σώζει πάνω στη γραμμή το διπλασιασμό του αποτελέσματος δύο λεπτά αργότερα. Οι μαρτυρίες της εποχής αναφέρουν ότι είχε μια ειδικότητα: ένα είδος ψαλιδιού μεγάλης πλαστικότητας για να αναχαιτίζει τη μπάλα στο έδαφος. Στη διάρκεια αυτού του παιχνιδιού, συγκρούστηκε με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, τραυματίζοντας σοβαρά το ένα μάτι. Αργότερα επιδεινώθηκε σε σημείο που έμεινε με πολύ περιορισμένη ορατότητα σε αυτό το μάτι. Με πολύ καλές εμφανίσεις συμπαριληφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Η παρουσία του στα ευρωπαϊκά γήπεδα ήταν αυτή που τον καταξίωσε: κατά τη γνώμη του Hans Ulrich Gumbrecht, ενός από τους πιο σεβαστούς ακαδημαϊκούς που έχουν γράψει βιβλία για τον αθλητισμό, ο Αντράντε ήταν «υπεύθυνος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο πρώτο τρίτο του 20ού αιώνα για τη θέση του ποδοσφαίρου στον χάρτη του διεθνούς αθλητισμού». Κέρδισε μάλιστα μεταγενέστερα το χαρακτηρισμό «Πελέ της δεκαετίας του 20» από ορισμένους ιστορικούς, λόγω του μεγέθους της ειδωλολατρίας που προκάλεσε.

Παρά το ότι είχε αρχίσει να έχει πτώση στην απόδοσή του, κατάφερε να είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες της Ουρουγουάης και κατέκτησε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 και εξακολουθώντας να είναι ο μόνος μαύρος παίκτης της ομάδας. Στο τέλος της διοργάνωσης επιλέχθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα και ψηφίστηκε τρίτος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Ο ημιτελικός με τη Γιουγκοσλαβία ήταν το καλύτερο παιχνίδι του στη διοργάνωση παρέχοντας τρεις ασίστ στην άνετη νίκη με 6–1. Ο τελικός ήταν ο τελευταίος αγώνας με την εθνική του ομάδα, στον οποίο τουλάχιστον μια φορά έκοψε τη μπάλα στη γραμμή του τέρματος από αντίπαλη προσπάθεια και ενώ το αποτέλεσμα ήταν 3–2 υπέρ της Ουρουγουάης. Στους 34 αγώνες της διεθνούς καριέρας του η Ουρουγουάη γνώρισε την ήττα μόνο τρεις φορές. Με τρεις παγκόσμιους τίτλους και τρεις ηπειρωτικούς είναι ο τρίτος πιο πετυχημένος διεθνώς ποδοσφαιριστής στην ιστορία μετά τους συμπαίκτες του Σκαρόνε και Ναζάτσι.

Μετά το ποδόσφαιρο

Η πορεία του Αντράντε μετά άρχισε να χάνεται με τη ζωή του να οδεύει προς το χειρότερο. Προσπάθειες από πρώην φίλους να οργανώσουν παιχνίδια προς τιμήν του δεν βρήκαν ανταπόκριση, ενώ οι συμπαίκτες του δυσκολεύτηκαν να παραμείνουν σε επαφή μαζί του, το αλαζονικό του πρόσωπο του χαρακτήρα του τον έκανε μη δημοφιλή μεταξύ των συνομηλίκων του. Ένας αποτυχημένος γάμος και κατάθλιψη προστέθηκαν στα προβλήματά του. Το 1939 του δόθηκε θέση στην Εταιρεία Ηλεκτρικού Ρεύματος (UTE), θέση που διατήρησε χωρίς συνέπεια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ήταν προσκεκλημένος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, όταν η Ουρουγουάη κατέκτησε τον τίτλο. Ο ανιψιός του Βίκτορ Ροντρίγκεζ Άντραντ, μέλος της ομάδας του 1950, είχε υιοθετήσει το Αντρέντ ως το δεύτερο επώνυμό του προς τιμήν του Αντράντε. Το 1956 ο Γερμανός δημοσιογράφος, Φριτς Χακ, έψαξε το Μοντεβιδέο για τον Αντράντε για έξι ημέρες, τον βρήκε να ζει σε άθλιες συνθήκες στο υπόγειο ενός διαμερίσματος. Ο παλιός θρύλος ήταν πολύ μεθυσμένος για να καταλάβει τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Μέσα σε ένα χρόνο, ο Αντράντε πέθανε πάμπτωχος και αλκοολικός, σε άσυλο στο Μοντεβιδέο σε ηλικία 56 ετών.

Στις αρχές του 1954 σε ψηφοφορία ειδικών της ελβετικής αθλητικής εφημερίδας Sport της Ζυρίχης συμπεριλήφθηκε στην «καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών». Το 1994, επιλέχθηκε από το περιοδικό France Football στη 10η θέση των καλύτερων παικτών στην ιστορία του Παγκοσμίου Κύπελλου. Μια πλάκα τοποθετήθηκε στο στάδιο Σεντενάριο προς τιμήν των επιτευγμάτων του.

Νασιονάλ

• Πρωτάθλημα Ουρουγουάης : 1924

Πενιαρόλ

• Πρωτάθλημα Ουρουγουάης (2) : 1932 , 1935

Ουρουγουάη

• Ολυμπιακοί αγώνες Χρυσό μετάλλιο (2) : 1924 , 1928
• Παγκόσμιο Κύπελλο : 1930
• Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής (3) : 1923 , 1924 , 1926

• Κόπα Αμέρικα καλύτερος παίκτης : 1926
• Ολυμπιακοί Αγώνες καλύτερη ομάδα : 1928
• Παγκόσμιο Κύπελλο : Χάλκινη μπάλα 1930
• Παγκόσμιο Κύπελλο : καλύτερη ομάδα 1930
• France Football Παγκόσμιο Κύπελλο Top-100 1930–1990 : 10ος
• IFFHS : 29ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα

• Χοσέ Λεάντρο Αντράντε στη FIFA (αρχειοθετημένος) (Αγγλικά) 
• Χοσέ Λεάντρο Αντράντε's προφίλ παίκτη στο National-Football-Teams.com