Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: Αμερικανός ηθοποιός

Αποτελεί θρύλο του σινεμά λόγω της συμμετοχής του σε μια σειρά αστυνομικών ταινιών μυστηρίου κατά την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Είναι γνωστός για τις ταινίες Το απολιθωμένο δάσος του 1936, Το γεράκι της Μάλτας του 1941, Καζαμπλάνκα του 1942, Η σειρήνα της Μαρτινίκα του 1944, Πάθος και αίμα του 1946, Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε του 1948 και την ταινία που του χάρισε το όσκαρ το 1951 Η βασίλισσα της Αφρικής.

Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ
Ο Xάμφρεϊ Μπόγκαρτ το 1945.
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Humphrey Bogart (Αγγλικά)
Γέννηση	25 Δεκεμβρίου 1899 Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
Θάνατος	14 Ιανουαρίου 1957 (57 ετών) Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Αιτία θανάτου	καρκίνος του οισοφάγου
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Φόρεστ Λόουν Μεμόριαλ Παρκ
Εθνικότητα	Αμερικανική
Χώρα πολιτογράφησης	Αμερικανική
Σπουδές	Ακαδημία Φίλιπς
Ιδιότητα	καρατερίστας, σεναριογράφος, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός, ναυτικός και διευθυντής σκηνής
Σύζυγος	Helen Menken (1926–1927), Μέρι Φίλιπς (1928–1938), Mayo Methot (1938–1945) και Λορίν Μπακόλ (1945–1957)
Τέκνα	Στέφεν Μπόγκαρτ και Leslie Bogart
Γονείς	Belmont DeForest Bogart και Maud Humphrey
Είδος τέχνης	Κινηματογράφος (ηθοποιός)
Βραβεύσεις	Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου (1)
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Μπόγκαρτ, γιος εύπορης οικογένειας, ξεκίνησε με την προϋπόθεση να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του και γράφτηκε στην Ιατρική στο Γέιλ, απ' όπου αποβλήθηκε. Αργότερα το 1918 κατατάχθηκε στο ναυτικό όπου σ' ένα καυγά απέκτησε το σημάδι στα χείλη που θα τον έκανε αργότερα διάσημο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, μετά τη θητεία του στο ναυτικό, ο Μπόγκαρτ έκανε διάφορες δουλειές. Κάποια στιγμή με τη βοήθεια των γνωριμιών του κατάφερε να δουλέψει σαν ηθοποιός σε μικρούς ρόλους στο θέατρο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 έλαβε μέρος σε κάποιες ταινίες της 20th Century Fox και το 1930 υπέγραψε συμβόλαιο. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε όμως δεν ήταν πετυχημένες και η Fox διέκοψε το συμβόλαιό του, μέχρι που το 1936 ο φίλος του Λέσλι Χάουαρντ έπεισε τον Τζακ Γουόρνερ να προσλάβει τον Μπόγκαρτ για τη μεταφορά του θεατρικού Το απολιθωμένο δάσος. Ο ρόλος του γκάνγκστερ Ντιούκ Μαντί που είχε ξαναερμηνεύσει στο θέατρο, κέρδισε τους κριτικούς και την ίδια χρονιά υπέγραψε συμβόλαιο με τη Warner. Από το 1936 μέχρι το 1940 ο Μπόγκαρτ έπαιζε δεύτερους ρόλους, μέχρι που ήρθαν οι ταινίες Το γεράκι της Μάλτας και Καζαμπλάνκα και ο Μπόγκαρτ έγινε πρώτο όνομα στο Χόλυγουντ.

Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, την τελευταία με την συμπρωταγωνίστριά του στο φιλμ Η σειρήνα της Μαρτινίκα, Λορίν Μπακόλ, που ήταν μικρότερη του κατά εικοσιπέντε χρόνια. Πέθανε το 1957 στο Λος Άντζελες από καρκίνο του οισοφάγου, σε ηλικία 57 ετών, καθώς μάλιστα ήταν βαρύς καπνιστής και πότης. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει πρώτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1960, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ απέκτησε μετά θάνατον αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ στον αριθμό 6322 και έγινε έτσι από τους πρώτους ηθοποιούς που το απέκτησαν, καθώς τα πρώτα αστέρια εγκαινιάστηκαν τη συγκεκριμένη ημερομηνία.

 

Ο Χάμφρεϊ Ντε Φόρεστ Μπόγκαρτ γεννήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων του 1899 στη Νέα Υόρκη και ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Μπέλμοντ Ντε Φόρεστ Μπόγκαρτ και της Μοντ Χάμφρεϊ . Ο Μπέλμοντ ήταν το μοναδικό παιδί του δυστυχισμένου γάμου του Άνταμ Γουέλτι Μπόγκαρτ (Καναντάιγκουα, Νέα Υόρκη) και της Τζούλια Αουγκούστα Στάιλς, μιας πλούσιας κληρονόμου. Ο Μπέλμοντ και η Μοντ παντρεύτηκαν τον Ιούνιο του 1898. Ο Μπέλμοντ ήταν πρεσβυτεριανός, αγγλικής και ολλανδικής καταγωγής, και απόγονος της Sarah Rapelje (το πρώτο παιδί της Ευρώπης που γεννήθηκε στη Νέα Ολλανδία). Η Μοντ ανήκε στην Επισκοπική Εκκλησία και ήταν αγγλικής καταγωγής και απόγονος του επιβάτη του Mayflower Τζον Χάουλαντ. Ο Χάμφρεϊ ανατράφηκε ως επισκοπικός, αλλά δεν ασκούσε τα θρησκευτικά καθήκοντα του κατά το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του.

Η ημερομηνία γέννησης του Μπόγκαρτ έχει αμφισβητηθεί. Ο Κλίφορντ Μακάρθυ έγραψε ότι το τμήμα δημοσιότητας της Warner Bros το είχε αλλάξει στις 23 Ιανουαρίου 1900 «για να καλλιεργήσει την άποψη ότι ένας άνδρας που γεννήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων δεν θα μπορούσε πραγματικά να είναι τόσο κακός όσο φαινόταν στην οθόνη». Η «διορθωμένη» ημερομηνία γέννησης του Ιανουαρίου εμφανίστηκε στη συνέχεια —και σε ορισμένες περιπτώσεις παραμένει— σε πολλές κατά τα άλλα έγκυρες πηγές. Σύμφωνα με τους βιογράφους Ann M. Sperber και Έρικ Λαξ, ο Χάμφρεϊ γιόρταζε πάντα τα γενέθλιά του στις 25 Δεκεμβρίου και τα κατέγραφε σε επίσημα αρχεία (συμπεριλαμβανομένης της άδειας γάμου του).

Η Λορίν Μπακόλ έγραψε στην αυτοβιογραφία της ότι τα γενέθλια του Χάμφρεϊ γιορτάζονταν πάντα την ημέρα των Χριστουγέννων, λέγοντας ότι αστειευόταν λέγοντας ότι τον απατούσαν με ένα δώρο κάθε χρόνο. Η Ανν Σπέρμπερ και ο Έρικ Λαξ σημείωσαν ότι μια ανακοίνωση γέννησης στους Times της κομητείας του Οντάριο της 10ης Ιανουαρίου 1900 αποκλείει την πιθανότητα ημερομηνίας γέννησης στις 23 Ιανουαρίου. Πολιτειακά και ομοσπονδιακά αρχεία απογραφής από το 1900 αναφέρουν επίσης μια ημερομηνία γέννησης των Χριστουγέννων του 1899. Το αρχείο γέννησης του Μπόγκαρτ επιβεβαιώνει ότι γεννήθηκε στην πραγματικότητα στις 25 Δεκεμβρίου 1899.

 

Ο πατέρας του Μπόγκαρτ, ήταν καρδιοπνευμονολόγος και η μητέρα του ήταν εμπορική εικονογράφος που έλαβε την καλλιτεχνική της εκπαίδευση στη Νέα Υόρκη και τη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένης των σπουδών της με τον Τζέιμς Άμποτ ΜακΝίλ Ουίσλερ. Αργότερα έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια του περιοδικού μόδας The Delineator και ακτιβίστρια σουφραζέτα. Η Μοντ χρησιμοποίησε μια ζωγραφιά του μωρού της σε μια διαφημιστική καμπάνια για το Mellins Baby Food. Κέρδιζε πάνω από 50.000 $ ετησίως στο απόγειο της καριέρας της – ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό εκείνη την εποχή, και πολύ περισσότερα από τα $20.000 του συζύγου της. Το ζεύγος Μπόγκαρτ ζούσαν σε ένα διαμέρισμα στο Upper West Side και είχαν ένα εξοχικό σπίτι σε ένα κτήμα 55 στρεμμάτων στη λίμνη Canandaigua στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Όταν ήταν μικρός, η ομάδα φίλων του Μπόγκαρτ στη λίμνη ανέβαζε θεατρικά έργα.

Είχε δύο μικρότερες αδερφές: τη Φράνσις («Πατ») και την Κάθριν Ελίζαμπεθ («Κέι»). Οι γονείς του Μπόγκαρτ ήταν απασχολημένοι με την καριέρα τους και μάλωναν συχνά. Πολύ τυπικοί, έδειχναν ελάχιστα συναισθήματα προς τα παιδιά τους. Η Μοντ είπε στα παιδιά της να την αποκαλούν "Μοντ" αντί για "Μητέρα" και έδειξε λίγη, έως καθόλου, στοργή γι' αυτά. Όταν ήταν ευχαριστημένη, «σε χτυπούσε στον ώμο, σχεδόν όπως κάνει ένας άντρας», θυμάται ο Μπόγκαρτ. «Μεγάλωσα πολύ χωρίς συναισθηματισμούς. Ένα φιλί, στην οικογένειά μας, ήταν ένα γεγονός. Η μητέρα και ο πατέρας δεν ήταν κοντά στις δύο αδερφές μου και εμένα».

Τον Μπόγκαρτ τον κορόιδευαν ως αγόρι για τις μπούκλες του, την περιποίηση, τις «χαριτωμένες» φωτογραφίες που του έβαζε η μητέρα του να ποζάρει, τα ρούχα του Μικρού Λόρδου Φάουντλεροϊ με τα οποία τον έντυνε και για το μικρό του όνομα. Κληρονόμησε από τον πατέρα του μια τάση για τις βελόνες, μια αγάπη για το ψάρεμα, μια δια βίου αγάπη για τη βαρκάδα και μια έλξη για γυναίκες με ισχυρή θέληση.

Ο Μπόγκαρτ παρακολούθησε το ιδιωτικό σχολείο Ντελάνσι μέχρι την πέμπτη τάξη και στη συνέχεια παρακολούθησε την διάσημη σχολή Τρίνιτι. Ήταν ένας αδιάφορος, σκυθρωπός μαθητής που δεν έδειχνε ενδιαφέρον για τις δραστηριότητες μετά το σχολείο. Ο Μπόγκαρτ παρακολούθησε αργότερα την Ακαδημία Φίλιπς, ένα οικοτροφείο στο οποίο έγινε δεκτός με βάση τις οικογενειακές σχέσεις. Αν και οι γονείς του έλπιζαν ότι θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, ο Μπόγκαρτ έφυγε από την Ακαδημία Φίλιπς το 1918 μετά από ένα εξάμηνο. Απέτυχε σε τέσσερα από τα έξι μαθήματα. Έχουν δοθεί αρκετοί λόγοι. Σύμφωνα με έναν, εκδιώχθηκε επειδή μάλωσε με τον διευθυντή (ή έναν φύλακα) στο Rabbit Pond στην πανεπιστημιούπολη. Ένας άλλος ανέφερε το κάπνισμα, το ποτό, τις κακές ακαδημαϊκές επιδόσεις και (πιθανώς) ακατάλληλα σχόλια που έγιναν στο προσωπικό. Σε μια τρίτη εξήγηση, ο Μπόγκαρτ απομακρύνθηκε από τον πατέρα του επειδή δεν κατάφερε να βελτιώσει τους βαθμούς του. Οι γονείς του ήταν βαθιά απογοητευμένοι από τα αποτυχημένα σχέδιά τους για το μέλλον του.

Πολεμικό Ναυτικό

 

Χωρίς βιώσιμες επιλογές σταδιοδρομίας, ο Μπόγκαρτ κατατάχθηκε στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών την άνοιξη του 1918 (κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου) και υπηρέτησε ως υπαξιωματικός. Θυμήθηκε αργότερα, «Στα δεκαοκτώ, ο πόλεμος ήταν υπέροχο πράγμα. Παρίσι! Σέξι Γαλλίδες!» Ο Μπόγκαρτ καταγράφηκε ως μοντέλο ναυτικού, ο οποίος πέρασε τον περισσότερο χρόνο στη θάλασσα μετά την ανακωχή, μεταφέροντας στρατεύματα από την Ευρώπη. Ο Μπόγκαρτ άφησε την υπηρεσία στις 18 Ιουνίου 1919 με τον βαθμό του Υπαξιωματικού τρίτης τάξης του Μπότσουέιν. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπόγκαρτ προσπάθησε να καταταγεί εκ νέου στο Ναυτικό αλλά απορρίφθηκε λόγω της ηλικίας του. Στη συνέχεια προσφέρθηκε εθελοντικά στην Προσωρινή Εφεδρεία της Ακτοφυλακής το 1944, περιπολώντας την ακτογραμμή της Καλιφόρνια με το γιοτ του, το Santana.

Μπορεί να έλαβε το σήμα κατατεθέν του χάρη σε ένα σημάδι και να ανέπτυξε το χαρακτηριστικό χείλος του κατά τη διάρκεια της ναυτικής του θητείας. Υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες ιστορίες. Σε ένα από τα σενάρια, το χείλος του κόπηκε από σκάγια όταν το πλοίο του βομβαρδίστηκε. Ωστόσο, το πλοίο δεν βομβαρδίστηκε ποτέ και ο Μπόγκαρτ μπορεί να μην ήταν στη θάλασσα πριν από την ανακωχή. Μια άλλη ιστορία, που κρατούσε ο μακροχρόνιος φίλος Nathaniel Benchley, ήταν ότι ο Μπόγκαρτ τραυματίστηκε ενώ πήγαινε έναν κρατούμενο στη Ναυτική φυλακή του Πόρτσμουθ στο Kittery του Maine . Ενώ άλλαζε τρένο στη Βοστώνη, ο κρατούμενος με χειροπέδες φέρεται να ζήτησε από τον Μπόγκαρτ ένα τσιγάρο. Όταν ο Μπόγκαρτ έψαξε για ένα σπίρτο ο κρατούμενος τον χτύπησε στο στόμα με τις μανσέτες (κόβοντας το χείλος του Μπόγκαρτ) και τράπηκε σε φυγή προτού τον ξανασυλλάβουν και τον φυλακίσουν. Σε μια εναλλακτική εκδοχή, ο Μπόγκαρτ χτυπήθηκε στο στόμα από μια χειροπέδα που λύθηκε ενώ απελευθέρωσε τον κρατούμενο του και η άλλη χειροπέδα ήταν ακόμα γύρω από τον καρπό του κρατούμενου. Όταν ο Μπόγκαρτ επισκέφτηκε έναν γιατρό, είχε ήδη σχηματιστεί μια ουλή. Ο Βρετανός ηθοποιός Ντέιβιντ Νίβεν είπε ότι όταν ρώτησε για πρώτη φορά τον Μπόγκαρτ για την ουλή του, εκείνος είπε ότι προκλήθηκε από ένα παιδικό ατύχημα. «Θεέ μου τι γιατρός», είπε αργότερα ο Μπόγκαρτ στον Νίβεν. «Αντί να το ράψει, το χάλασε». Σύμφωνα με τον Νίβεν, οι ιστορίες ότι ο Μπόγκαρτ πήρε την ουλή κατά τη διάρκεια του πολέμου δημιουργήθηκαν από τα στούντιο. Η φυσική του κατάσταση μετά την υπηρεσία δεν ανέφερε την ουλή στα χείλη, αν και σημείωσε πολλές μικρότερες ουλές. Όταν η ηθοποιός Λουίζ Μπρουκς συνάντησε τον Μπόγκαρτ το 1924, είχε ήδη ουλώδη ιστό στο άνω χείλος του που η Μπρουκς είπε ότι ο Μπόγκαρτ μπορεί να είχε μερικώς γιατρέψει πριν εισέλθει στην κινηματογραφική βιομηχανία το 1930. Η Μπρουκς είπε ότι «το τραύμα στα χείλη του δεν του δημιούργησε κανένα εμπόδιο στην ομιλία, είτε πριν είτε μετά την αποκατάσταση του.

Πρώιμη άνοδος

Ο δραπέτης της Σιέρα

 

 

 

Στον δραπέτη της Σιέρα (1941, σε σκηνοθεσία Ραούλ Γουόλς) περιείχε ένα σενάριο γραμμένο από τον Τζον Χιούστον, φίλο και σύντροφο του Μπόγκαρτ στο ποτό, προσαρμοσμένο από ένα μυθιστόρημα του WR Burnett, συγγραφέα του μυθιστορήματος στο οποίο βασίστηκε ο Άρχων του Εγκλήματος. Ο Πολ Μιούνι, ο Τζορτζ Ραφτ, ο Τζέιμς Κάγκνεϊ και ο Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον απέρριψαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας στον Μπόγκαρτ την ευκαιρία να παίξει έναν χαρακτήρα με κάποιο βάθος. Ο Γουόλς αρχικά αντιτάχθηκε στην επιλογή του Μπόγκαρτ, προτιμώντας τον Ραφτ για τον ρόλο. Ήταν η τελευταία μεγάλη ταινία του Μπόγκαρτ ως γκάνγκστερ. Ακολούθησε δεύτερος ρόλος στο The Big Shot, που κυκλοφόρησε το 1942. Συνεργάστηκε καλά με την Άιντα Λουπίνο, πυροδοτώντας τη ζήλια από τον Μάγιο Μέτο.

Η ταινία εδραίωσε μια ισχυρή προσωπική και επαγγελματική σύνδεση μεταξύ του Μπόγκαρτ και του Χιούστον. Ο Μπόγκαρτ θαύμαζε (και ζήλεψε κάπως) τον Χιούστον για την ικανότητά του ως συγγραφέας, καθώς ήταν ένας φτωχός μαθητής. Μπορούσε να αναφέρει τον Πλάτωνα, τον Αλεξάντερ Πόουπ, τον Ραλφ Ουάλντο Έμερσον και πάνω από χίλιες γραμμές του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, και έγινε συνδρομητής στη Νομική Επιθεώρηση του Χάρβαρντ. Ο Μπόγκαρτ θαύμαζε τους συγγραφείς. Μερικοί από τους καλύτερους φίλους του ήταν σεναριογράφοι, συμπεριλαμβανομένων των Λούις Μπρόμφιλντ, Nathaniel Benchley και Νουνάλι Τζόνσον. Απολάμβανε την έντονη, προκλητική συνομιλία (συνοδευόμενη από δυνατά ποτά), όπως και ο Χιούστον. Και οι δύο ήταν επαναστάτες και τους άρεσε να παίζουν παιδικές φάρσες. Ο Χιούστον φέρεται να βαριόταν εύκολα κατά τη διάρκεια της παραγωγής και θαύμαζε τον Μπόγκαρτ (που βαριόταν επίσης εύκολα εκτός κάμερας) για το υποκριτικό του ταλέντο και την έντονη συγκέντρωσή του στα γυρίσματα.

Το Γεράκι της Μάλτας

 

Σημέρα θεωρείται κλασικό φιλμ νουάρ, το Γεράκι της Μάλτας (1941) ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζον Χιούστον. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο περιοδικό Black Mask το 1929 και ήταν η βάση δύο προηγούμενων κινηματογραφικών εκδόσεων. Το δεύτερο ήταν Ο Σατανάς συναντά μια κυρία (1936), με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Ντέιβις. Ο παραγωγός Χαλ Ουόλις προσφέρθηκε αρχικά να δώσει στον Τζορτζ Ραφτ τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά ο Ραφτ (τότε ήταν πιο γνωστός από τον Μπόγκαρτ) είχε συμβόλαιο που όριζε ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να εμφανιστεί σε ριμέικ. Φοβούμενος ότι δεν θα ήταν τίποτα άλλο από μια μη λογοκριμένη εκδοχή του Κώδικα προπαραγωγής το Γεράκι της Μάλτας (1931), ο Ραφτ απέρριψε τον ρόλο για να κάνει το Manpower με σκηνοθέτη τον Ράουλ Γουόλς, με τον οποίο είχε δουλέψει στο The Bowery το 1933. Ο Χιούστον αποδέχτηκε τότε τον Μπόγκαρτ ως τον Σαμ Σπέιντ.

Στην ταινία συμπλήρωσαν τον Μπόγκαρτ οι ηθοποιοί Σίντνεϊ Γκρίνστριτ, Πίτερ Λόρε, Ελάισα Κουκ και Μαίρη Άστορ ως την μοιραία γυναίκα. Ο αιχμηρός συγχρονισμός και οι εκφράσεις του προσώπου του Μπόγκαρτ επαινέθηκαν από τον σκηνοθέτη ως ζωτικής σημασίας για τη γρήγορη δράση και τον διάλογο της ταινίας. Ήταν μια εμπορική επιτυχία και ένας σημαντικός θρίαμβος για τον Χιούστον. Ο Μπόγκαρτ ήταν ασυνήθιστα ευχαριστημένος με την ταινία: «Είναι ουσιαστικά ένα αριστούργημα. Δεν έχω πολλά πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος ... αλλά αυτό είναι ένα».

Καζαμπλάνκα

 

Ο Μπόγκαρτ έπαιξε τον πρώτο του ρομαντικό πρωταγωνιστικό ρόλο στην Καζαμπλάνκα (1942): Ο Ρικ Μπλέιν, ένας ομογενής ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου που κρύβεται από ένα ύποπτο παρελθόν και διαπραγματεύεται μια λεπτή ισσοροπία μεταξύ των Ναζί, του Γαλλικής Αντίστασης, του έπαρχου του Βισύ και των άλυτων συναισθημάτων για την πρώην κοπέλα του. Ο κριτικός Μπόσλει Κράουδερ έγραψε στους New York Times τον Νοέμβριο του 1942 ότι ο χαρακτήρας του Μπόγκαρτ χρησιμοποιήθηκε «για να εγχυθεί ένα ψυχρό σημείο σκληρής αντίστασης στις κακές δυνάμεις που επικρατούν στην Ευρώπη σήμερα». Στην ταινία, σε σκηνοθεσία Μάικλ Κερτίζ, συμμετείχαν οι Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Κλοντ Ρέινς, Σίντνεϊ Γκρίνστριτ, Πολ Χένριντ, Κόνραντ Βάιντ, Πίτερ Λόρε και Dooley Wilson.

Η σχέση του Μπόγκαρτ και της Μπέργκμαν επί της οθόνης βασίστηκε στον επαγγελματισμό και όχι στην πραγματική σχέση, αν και ο Μάγιο Μέτο νόμιζε διαφορετικά. Εκτός πλατό, οι συμπρωταγωνιστές δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Η Μπέργκμαν (η οποία είχε τη φήμη για τις σχέσεις με τους συμπρωταγωνιστές της) είπε αργότερα για τον Μπόγκαρτ, «Τον φίλησα αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ». Επειδή ήταν ψηλότερη, ο Μπόγκαρτ είχε ειδικά τακούνια που συνδέονταν με τα παπούτσια του σε ορισμένες σκηνές.

Ο Μπόγκαρτ αναφέρεται ότι ήταν υπεύθυνος για την ιδέα ότι ο Ρικ Μπλέιν πρέπει να απεικονίζεται ως σκακιστής, μια μεταφορά για τις σχέσεις που διατηρούσε με φίλους, εχθρούς και συμμάχους. Έπαιζε σκάκι σε επίπεδο τουρνουά στην πραγματική ζωή, απολαμβάνοντας συχνά παιχνίδια με μέλη του συνεργείου και του καστ αλλά βρίσκοντας το καλύτερο του αντίπαλο στο πρόσωπο του Πολ Χένριντ.

Η Καζαμπλάνκα κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στα 16α Όσκαρ για το 1943. Ο Μπόγκαρτ προτάθηκε για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Πολ Λούκας για την ερμηνεία του στη Φρουρά στο Ρήνο. Η ταινία οδήγησε τον Μπόγκαρτ από την τέταρτη θέση στην πρώτη θέση στο ρόστερ του στούντιο, ωστόσο, τελικά ξεπέρασε τον Τζέιμς Κάγκνεϊ. Υπερδιπλασίασε τον ετήσιο μισθό του σε πάνω από 460.000 δολάρια μέχρι το 1946, καθιστώντας τον τον πιο ακριβοπληρωμένο ηθοποιό στον κόσμο.

Ο Μπόγκαρτ πήγε σε περιοδείες με τον Μέτο το 1943 και το 1944, κάνοντας κοπιαστικά ταξίδια στην Ιταλία και τη Βόρεια Αφρική (συμπεριλαμβανομένης της Καζαμπλάνκας). Ήταν ακόμη υποχρεωμένος να παίξει σε ταινίες με αδύναμα σενάρια, οδηγώντας σε συγκρούσεις με τα στελέχη του στούντιο. Πρωταγωνίστησε στο Θύελλα παθών (1945, ξανά με τον Γκρίνστριτ), αλλά απέρριψε το God is My Co-Pilot εκείνη τη χρονιά.

• Bacall, Lauren. By Myself. New York: Alfred Knopf, 1979. (ISBN 0-394-41308-3).
• Bogart, Stephen Humphrey. Bogart: In Search of My Father. New York: Dutton, 1995. (ISBN 0-525-93987-3).
• Citro, Joseph A., Mark Sceurman and Mark Moran.Weird New England. New York: Sterling, 2005. (ISBN 1-4027-3330-5).
• Fantle, David; Johnson, Tom (2009). Twenty Five Years of Celebrity Interviews from Vaudeville to Movies to TV, Reel to Real. Badger Books Inc. (ISBN 978-1-932542-04-2)
• Halliwell, Leslie. Halliwell's Film, Video and DVD Guide. New York: Harper Collins Entertainment, 2004. (ISBN 0-00-719081-6).
• Hepburn, Katharine. The Making of the African Queen. New York: Alfred Knopf, 1987. (ISBN 0-394-56272-0).
• Hill, Jonathan and Jonah Ruddy. Bogart: The Man and the Legend. London: Mayflower-Dell, 1966.
• History of the U.S.S. Leviathan, Cruiser and Transport Forces, United States Atlantic Fleet, pp. 207–208.
• Humphrey Bogart. Time, June 7, 1954.
• Hyams, Joe. Bogart and Bacall: A Love Story. New York: David McKay Co., Inc., 1975. (ISBN 0-446-91228-X).
• Hyams, Joe. Bogie: The Biography of Humphrey Bogart. New York: New American Library, 1966 (later editions renamed as: Bogie: The Definitive Biography of Humphrey Bogart). (ISBN 0-451-09189-2).
• Kanfer, Stefan. Tough Without A Gun: The Life and Extraordinary Afterlife of Humphrey Bogart. New York: Knopf, 2011. (ISBN 978-0-307-27100-6).
• Meyers, Jeffrey (1997). Bogart: A Life in Hollywood. London: Andre Deutsch. ISBN 978-0-395-77399-4. 
• Michael, Paul. Humphrey Bogart: The Man and his Films. New York: Bonanza Books, 1965. No ISBN.
• Porter, Darwin. The Secret Life of Humphrey Bogart: The Early Years (1899–1931). New York: Georgia Literary Association, 2003. (ISBN 0-9668030-5-1).
• Pym, John, ed. "Time Out" Film Guide. London: Time Out Group Ltd., 2004. (ISBN 1-904978-21-5).
• Santas, Constantine, The Essential Humphrey Bogart. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield, 2016. (ISBN 978-1-4422-6093-1).
• Shickel, Richard. Bogie: A Celebration of the Life and Films of Humphrey Bogart. New York: Thomas Dunne Books/St. Martin's Press, 2006. (ISBN 978-0-312-36629-2).
• Sperber, A. M. and Eric Lax. Bogart. New York: William Morrow & Co., 1997. (ISBN 0-688-07539-8).
• Tierney, Gene with Mickey Herskowitz. Self-Portrait. New York: Peter Wyden, 1979. (ISBN 0-88326-152-9).
• Wallechinsky, David and Amy Wallace. The New Book of Lists. Edinburgh, Scotland: Canongate, 2005. (ISBN 1-84195-719-4).
• Wise, James. Stars in Blue: Movie Actors in America's Sea Services. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1997. (ISBN 1-55750-937-9). OCLC 36824724
• Youngkin, Stephen D. The Lost One: A Life of Peter Lorre. Lexington, Kentucky: University Press of Kentucky, 2005, (ISBN 0-8131-2360-7).

• Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην IMDb (Αγγλικά) 
• Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά) 
• Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (Αγγλικά) 
• Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο Internet Broadway Database (Αγγλικά)
• Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο cine.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.