Πλανητική Σκίαση

Η ανάλυση του φαινομένου βασίστηκε σε καταγραφές του ρυθμού εξάτμισης του νερού που ξεκίνησαν την δεκαετία του 1950 καθώς και μελέτες σχετικά με την ανακλαστικότητα των πάγων και την επίδρασή της στο κλίμα. Με βάση τις παρατηρήσεις, έχει καταγραφεί μια παγκόσμια μείωση της ακτινοβολίας που εισέρχεται στη Γη της τάξης του 4%, τις δεκαετίες 1960 έως 1990.

Κύρια αιτία του φαινομένου θεωρείται η αύξηση των αιωρουμένων σωματιδίων που προέρχονται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Σύμφωνα με τον μηχανισμό που έχει προταθεί, τα σωματίδια αφενός αντανακλούν από μόνα τους ηλιακή ακτινοβολία πίσω στο διάστημα, αφετέρου μετατρέπονται σε πυρήνες πάνω στους οποίους προσκολλούνται σταγονίδια νερού, με παρόμοιο τρόπο με αυτό που δημιουργούνται τα απλά νέφη. Η αυξημένη ρύπανση μεγαλώνει τον αριθμό των σωματιδίων των αερολυμάτων στην ατμόσφαιρα. Έτσι, δημιουργούνται νέφη αερολυμάτων που αποτελούνται από μεγαλύτερο αριθμό μικρότερων σταγονιδίων, σε σχέση με τα απλά νέφη. Με αυτό τον τρόπο, η ίδια ποσότητα ύδατος που θα υπήρχε σε κάποιο απλό σύννεφο απλώνεται τώρα σε περισσότερα σταγονίδια, αυξάνοντας την δυνατότητα αντανάκλασης. Η εισερχόμενη ηλιακή ακτινοβολία ανακλάται σε μεγαλύτερο βαθμό πίσω στο διάστημα και φθάνει λιγότερη στην επιφάνεια της Γης. Παράλληλα, λόγω του μικρότερου μεγέθους των σταγονιδίων, μειώνεται η δυνατότητα βροχόπτωσης. Ως αποτέλεσμα της αυξημένης αντανάκλασης, την ημέρα συχνά παρατηρείται μια μικρή μείωση της θερμοκρασίας. Αντίθετα, τη νύχτα εμποδίζουν την απώλεια της θερμότητας της Γης προς το διάστημα.

Αν και φαινομενικά δρα με αντίστροφο τρόπο από το φαινόμενο της παγκόσμιας θέρμανσης, συγκαλύπτοντας την αίσθηση των επιπτώσεων της στο Φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα αποτελέσματά της είναι εξίσου καταστροφικά. Η Πλανητική Σκίαση επηρεάζει αρνητικά τον υδρολογικό κύκλο, μειώνοντας την εξάτμιση του νερού, προκαλώντας μειωμένες βροχοπτώσεις και ξηρασία σε πολλές περιοχές.