Ούρχο Κέκονεν: όγδοος πρόεδρος της Φινλανδίας

Ο Ούρχο Κέκονεν (φινλανδικά: Urho Kekkonen, 3 Σεπτεμβρίου 1900 - 31 Αυγούστου 1986) ήταν Φινλανδός πολιτικός, ο όγδοος και μακροβιότερος Πρόεδρος της Φινλανδίας (1956-82). Διοίκησε τη Φινλανδία για σχεδόν 26 χρόνια και διέθετε μεγάλες εξουσίες, ωστόσο, παραμένει ένας δημοφιλής, σεβαστός και αναγνωρίσιμος πολιτικός, ακόμη και δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Προηγουμένως είχε θητεύσει ως Πρωθυπουργός της Φινλανδίας (1950-53, 1954-56), Υπουργός Εξωτερικών (1952-53, 1954), Πρόεδρος του Φινλανδικού Κοινοβουλίου (1948-50) και Υπουργός Δικαιοσύνης (1936-37, 1944-46, 1951).

Ούρχο Κέκονεν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Urho Kaleva Kekkonen (Φινλανδικά)
Προφορά
Γέννηση	3  Σεπτεμβρίου 1900 Λέπικον τόρπα
Θάνατος	31  Αυγούστου 1986 Ταμινιέμι
Τόπος ταφής	κοιμητήριο Χιετανιέμι
Κατοικία	Πιέλαβεσι (1900–1906) Κουόπιο (1906–άγνωστη τιμή) Λαπινλάχτι (άγνωστη τιμή) Ιίσαλμι (άγνωστη τιμή–1911) Καγιάανι (1911–1921) Ελσίνκι (1921–1986) Ταμινιέμι (1956–1986)
Ψευδώνυμο	Pekka Peitsi
Χώρα πολιτογράφησης	Φινλανδία
Θρησκεία	Λουθηρανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Φινλανδικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός αθλητής του στίβου δικηγόρος δημοσιογράφος δρομέας ταχύτητας αξιωματικός Αστυνομικού Σώματος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κόμμα Κέντρου
Οικογένεια
Σύζυγος	Σύλβι Κέκονεν (1926–1974)
Τέκνα	Τανέλι Κέκονεν Μάτι Κέκονεν
Γονείς	Emilia Kekkonen
Αδέλφια	Jussi Kekkonen
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρόεδρος της Φινλανδίας (1956–1982) Πρωθυπουργός της Φινλανδίας (1954–1956) Υπουργός Εσωτερικών της Φινλανδίας (1937–1939) Υπουργός Δικαιοσύνης της Φινλανδίας (1936–1937) Υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας (1952–1953) Πρόεδρος του Φινλανδικού κοινοβουλίου (1948–1950) Βουλευτής της Φινλανδίας (1936–1945, Viipuri Province Western Electoral District) Πρωθυπουργός της Φινλανδίας (1950–1953) Βουλευτής της Φινλανδίας (1945–1956, Όουλου) Υπουργός Δικαιοσύνης της Φινλανδίας (1944–1946) Υπουργός Εσωτερικών της Φινλανδίας (1950–1951)
Βραβεύσεις	τάγμα του Λένιν (1964) κολάρο του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (2  Ιουνίου 1975) Μεγαλόσταυρος με Κολάρο του Τάγματος του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας (1  Μαρτίου 1956) Τάγμα της Φιλίας των Λαών (1973) βραβείο Ειρήνης Λένιν (1980) Τάγμα του Γιουγκοσλαβικού Μεγάλου Αστέρα (1963) Αστέρας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας, 1ης κλάσης (22  Σεπτεμβρίου 1969) Grand Cross of the Order of the Cross of Liberty (29  Φεβρουαρίου 1956) Βασιλικό Τάγμα των Σεραφείμ (2  Οκτωβρίου 1956) τάγμα του Ελέφαντα (3  Σεπτεμβρίου 1957) Μετάλλιο επέτειο με την ευκαιρία της 25ης επετείου από την ίδρυση της ιρανικής αυτοκρατορίας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λέοντος της Φινλανδίας (1  Μαρτίου 1956) Ιππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (8  Σεπτεμβρίου 1960) Knight Grand Cross with Collar of the Order of Saint Olav‎ (1  Ιουλίου 1960) Grand Cross with Collar of the Order of the Falcon (14  Αυγούστου 1957) Grand Cross of the Order of the Bath (1969) Collar of the Order of the White Lion (1  Οκτωβρίου 1969) Μέγας Αστέρας του Παράσημου της Τιμής για Υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας (1960) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (1964) Grand Cross of the Order of Merit of the Polish People's Republic (1974) επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουψάλα Μεγαλόσταυρος Ειδικής Τάξης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1976) Grand Cross of the Order of the Holy Lamb (1955) The Great Cross of Merit of Finnish Sports and Culture of Physical Exercise (1950) Τάγμα του Καρόλου Γ΄ (9  Δεκεμβρίου 1978) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας (20  Μαΐου 1953) Μεγαλόσταυρος του Ιππότη του Τάγματος των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου (1961) Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής (1958) Commander with Star of the Order of Merit of the Kingdom of Hungary (20  Μαρτίου 1943) Commander of the Order of Sports Merit (1933) Commander First Class of the Order of the Lion of Finland (13  Δεκεμβρίου 1947) Finnish Olympic Cross of Merit, First Class (2  Δεκεμβρίου 1952) μετάλλιο της στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ (1952) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Βάσα (24  Μαΐου 1952) μεγαλόσταυρος του τάγματος της Οράγγης-Νάσσαου (1954) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Ντάνεμπρογκ (1955) Collar of the Order of the Aztec Eagle (1963) Τάγμα της Ανεξαρτησίας (1965) Olympic Games Decoration (23  Φεβρουαρίου 1937) Sibelius Medal Order of San Marino (1971) Τάγμα του Παχλαβί (1970) Collar of the Order of Pope Pius IX (1971) Ιππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας (20  Οκτωβρίου 1953) Medal for Military Merits (26  Μαΐου 1978) Grand Collar of the Order of the Nile (1967) Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λεοπόλδου (1967) τάγμα του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ (1967) τάγμα της σημαίας της Δημοκρατίας της Ουγγαρίας (1969) Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λέοντος της Ολλανδίας (1972) Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος του Λέοντος της Σενεγάλης (1973) Grand Star of People's Friendship (1974) d:Q102048138 (1974) Grand Cross of the Order of Boyacá (1980) Cross of Merit of the War Invalides (1958) d:Q123177032 (1933) Medal of Merit of the Association of Voluntary Defence Guilds (1  Δεκεμβρίου 1981)
Υπογραφή
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ως πρόεδρος,ο Κέκονεν συνέχισε την πολιτική της «ενεργού ουδετερότητας» του προκάτοχού του Γιούχο Κούστι Παασικίβι, ενός δόγματος που έγινε γνωστό ως η γραμμή «Παασικίβι-Κέκονεν», με το οποίο η Φινλανδία διατηρούσε την ανεξαρτησία της διατηρώντας παράλληλα καλές σχέσεις και εκτεταμένο εμπόριο με τα μέλη τόσο του ΝΑΤΟ όσο και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Το 1975 φιλοξένησε το Ευρωπαϊκό Συνέδριο για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στο Ελσίνκι και θεωρήθηκε πιθανός υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης εκείνο το έτος.