Μπάμπης Κοτρίδης: Έλληνας ποδοσφαιριστής

(ποδόσφαιρο)">Ολυμπιακό Πειραιώς, όπως και έφηβος αθλητής στίβου στον Πανιώνιο.

Μπάμπης Κοτρίδης

Ο Κοτρίδης μεταξύ Μουράτη και Ρωσίδη (δεξιά)
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης	30 Οκτωβρίου 1928 (1928-10-30)
Τόπος γέννησης	Δραπετσώνα, Ελλάδα
Ημερ. θανάτου	18 Απριλίου 2009 (80 ετών)
Τόπος θανάτου	Αθήνα, Ελλάδα
Θέση	Μέσος
Ομάδες νέων
	ΑΕ Αγ. Νικολάου Καλλιθέας
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1945-1961	Ολυμπιακός Πειραιώς	223	(48)
Εθνική ομάδα
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1951	Ελλάδα (Ενόπλων)	2	(0)
1951-1957	Ελλάδα	18	(1)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Σε συλλογικό επίπεδο

Γεννήθηκε στη Δραπετσώνα, μεγάλωσε στην Καλλιθέα και ξεκίνησε τον αθλητισμό από τον γειτονικό Πανιώνιο στα 400 μέτρα με εμπόδια λόγω μεγάλου ύψους. Αρχικά έπαιξε ποδόσφαιρο στην Αθλητική Ένωση Αγίου Νικολάου Καλλιθέας, όταν δε τον παρακολούθησε ο Γιώργος Μαλεύρης, του πρότεινε να δοκιμαστεί από την ΑΕΚ που απορρίφθηκε και ακολούθως τους Ερυθρόλευκους, όντας εκείνος ενεργός ακόμη αμυντικός τους.

Σύνοψη

Ο επονομαζόμενος Ψηλός υπέγραψε δελτίο το 1945, ενώ παράλληλα συνέχισε στον στίβο του Πανιωνίου. Το 1946 επιλέχθηκε ως άλτης του ύψους για το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην ποδοσφαιρική δραστηριότητα μετά παρότρυνση των υπευθύνων της β' ομάδας του Ολυμπιακού, Βαγγέλη και Γιάννη Χέλμη. Την πρώτη του εμφάνιση με την αντίστοιχη α' σε φιλική αναμέτρηση, πραγματοποίησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947 αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών και σε επίσημη 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο Έσπερος Καλλιθέας στο Ποδηλατοδρόμιο για τη νίκη κυπέλλου με 3-1 της 30ης Ιανουαρίου 1949, μόλις 8 ημέρες έπειτα το ντεμπούτο του Ηλία Ρωσίδη. Οι δύο τους θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση, έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία για το σωματείο, καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις μίας σειράς στατιστικών κατηγοριών συμμετοχών, χριστεί αρχηγοί και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο και την 16η Απριλίου ο Κοτρίδης σημείωσε το παρθενικό του τέρμα, όταν για το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς η αντίσταση του Αργοναύτη κάμφθηκε με 2-1 χάρις σε δικά του (5' και 60'), παρά την επάνοδο (για 10 εβδομάδες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ Γιάννη Βάζου.

Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50, ως αριστερός μέσος (με το Διονύση Μινάρδο στα δεξιά) κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνο στα 21 να καταλάβει τη θέση που πάντως διατήρησε μέχρι την –προχωρημένη για τότε– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος σε όλη την επιτυχημένη ερυθρόλευκη εποχή του '50, διατελώντας από τους αρχηγούς της ομάδας. Τελευταία των 11 συναπτών περιόδων του ως βασικός, αποτέλεσε η 1959-60 και εναρκτήρια της Α' Εθνικής κατηγορίας, συγκαταλεγόμενος σε όσους "ένωσαν" την πρώτη μεταπολεμική 15ετία με τον πρόσφατο μισό αιώνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την επόμενη 1960-61, ολοκλήρωσε την καριέρα του με συμπλήρωση 259 επίσημων εμφανίσεων:

00000000000000000000 113 στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και την Α' Εθνική (24 τέρματα)
00000000000000000000 044 στο κύπελλο Ελλάδας (10)
00000000000000000000 002 στο κύπελλο Πρωταθλητριών
00000000000000000000 100 στο Πειραϊκό πρωτάθλημα (24)
και 160 σε φιλικά με εγχώριους ή ξένους αντιπάλους (τουλάχιστον 22 γκολ).

Ειδικά το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου, πρόκειται για τον τρίτο των Ερυθρόλευκων σε συμμετοχές (85 – Ρωσίδης 97, Σούλης Κίνλεϊ 89) και δεύτερο σκόρερ τους (23 τέρματα με Γιάννη Ιωάννου, Θέμη Μουστακλή και Θανάση Μπέμπη – 33 ο Ηλίας Υφαντής). Οι ιστορικοί ερευνητές του σωματείου Στάθης Αρβανίτης και Ηλίας Λέκκας, αμφότεροι καταγράφουν ότι επί 4,5 σχεδόν χρόνια (Ιούλιος 1954-Φεβρουάριος 1959) απουσίασε σε μόλις ένα αγώνα της διοργάνωσης (τελικές φάσεις, προκριματική 1956, διπλό μπαράζ 1957), ρεκόρ που υπερβαίνει μόνο ο Ρωσίδης με έναν σε 7,5 (1951-1958). Στη δε Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Πειραιώς 1925 έως 1959, οι "διόσκουροι" παίκτες έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερες συναντήσεις από κάθε άλλον (ο Ρωσίδης 104 ή 103). Επιπλέον, ο Αρβανίτης τους περιλαμβάνει "με τους πιο αντιπροσωπευτικούς στην κάθε δεκαετία που εδημιούργησαν τον Θρύλο" και συγκεκριμένα την 1950-1960.

Το τελευταίο του τέρμα σε επίσημη αναμέτρηση πέτυχε στις 18 Δεκεμβρίου 1960, ανοίγοντας το σκορ για το εντός έδρας 3-1 πρωταθλήματος επί της ΑΕΚ, ενώ η ερχόμενη αγωνιστική τη 15η Ιανουαρίου και το 0-0 του σταδίου Νέας Σμύρνης με τον Πανιώνιο υπήρξε η καταληκτική εμφάνιση μίας 12χρονης διαδρομής του σε επίπεδο διοργανώσεων (συμπτωματικά και στις δύο περιπτώσεις, εναντίον συλλόγων που μέσω διαφορετικού τρόπου σχετίστηκε ως νεαρός αθλητής). Ένα εξάμηνο αργότερα και αρχηγός τιμής ένεκεν, μετείχε αποχαιρετιστήρια φορά κατά τη νίκη 2-1 του Ολυμπιακού με αντίπαλο τη Σάντος της Βραζιλίας και του Πελέ, όπου στο ταραχώδες φιλικό της 4ης Ιουλίου 1961 συνέβαλε ακούσια για το αριθμητικό πλεονέκτημα από τις αρχές της επανάληψης:

Εις το 7' έγιναν τα μεγάλα επεισόδια. Ο δεξιός ακραίος των Βραζιλιάνων Σορβάζ έκαμε ένα σκληρό φάουλ επί του Κοτρίδη. Ο τελευταίος εκνευρισμένος του επετέθη. Ο Κουντίνιο έτρεξε γρήγορα και κατάφερε ένα δυνατόν λάκτισμα επί του Κοτρίδη. Από εκεί και πέρα ο στίβος του γηπέδου του Παναθηναϊκού έγινε αρένα, όπου Έλληνες και Βραζιλιάνοι ποδοσφαιρισταί αλληλοεδέρνοντο. Όταν η θύελλα επέρασε και η γαλήνη επανήλθεν, ο διαιτητής κ. Ιωαννίδης απέβαλε τον Κουντίνιο και η Σάντος συνέχισεν αγωνιζόμενη με δέκα παίκτας.

Ο Ρωσίδης απουσίαζε με τραύμα στο κεφάλι από το 3-0 επί του Πανιωνίου για τον τελικό κυπέλλου δύο ημέρες νωρίτερα, γεγονός που τον είχε υποχρεώσει να προωθηθεί σε ακραίο επιθετικό κατά το β' ημίχρονο. Με το περιβραχιόνιο και αυτός, η συγκεκριμένη συνάντηση αποδείχθηκε η δική του τελευταία επίσημη, καθώς την επόμενη περίοδο 1961-62 δεν θα εμφανιστεί παρά σε ορισμένες φιλικές του φθινοπώρου.

Ξεχωριστές στιγμές της σταδιοδρομίας Κοτρίδη ήταν οι αναμετρήσεις με την ιταλική Μίλαν στα πλαίσια του Πρωταθλητριών 1959-60, οι πρώτες της ιστορίας για ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Σε αμφότερες αποτέλεσαν με τον Μπέμπη τους κορυφαίους.

Σκόρερ

Παρότι οι –δύο– τότε μέσοι είχαν κυρίως αμυντικά καθήκοντα, ο ίδιος διακρίθηκε ιδιαίτερα και στην επίτευξη τερμάτων. Με 6 αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος Ελλάδας 1953-54, ένα λιγότερο από το Χριστόφορο Γιεντζή του ΠΑΟΚ. Σύμφωνα με τον προαναφερόμενο Λέκκα, "Ο Πούσκας είπε γι' αυτόν το 1957: «Έχει το κεφάλι του συμπαίκτη μου Κότσις»", ικανότητα που ο Αρβανίτης επιβεβαιώνει αριθμητικά: για κάθε τέρμα του στις πανελλήνιες διοργανώσεις με σουτ, αντιστοιχεί και ένα μέσω κεφαλιάς. Άλλωστε, με το δεδομένο τρόπο και σε κτύπημα κόρνερ άνοιξε το σκορ τόσο στον τελικό κυπέλλου του 1957, όσο και το Αίγυπτος-Ελλάδα 0-2 του 1951 ("γυριστή από εκπληκτικό άλμα"), στη μοναδική του επιτυχία για λογαριασμό της.

Πέραν από κεφαλοσφαιριστής, υπήρξε εξαιρετικά δεινός στις εκτελέσεις πέναλτι. Ο Λέκκας του πιστώνει 15 εύστοχες σε Πανελλήνιο και κύπελλο, ενώ μόλις μία αποτυχημένη και μάλιστα στέλνοντας την μπάλα στο δοκάρι. Τερματοφύλακας βρέθηκε τότε απέναντι ο μέχρι πρόσφατα συμπαίκτης Κώστας Καραπατής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με το σκορ στο 53' διαμορφωμένο ήδη για το τελικό 1-1 εντός έδρας που δεν εμπόδισε πάντως την κατάκτηση του πρωταθλήματος 1957-58. Το ίδιο έτος, 3 πέναλτι και συνολικά 4 γκολ τον αναβίβασαν σε ερυθρόλευκο αρχισκόρερ της επίσης νικηφόρας διεξαγωγής του κυπέλλου, είναι δε χαρακτηριστικό ότι από τα 11 βήματα σημείωσε τα 2 παρθενικά και τα 2 καταληκτικά γκολ της πορείας του στο πρωτάθλημα Ελλάδας, και τα 2 εναρκτήρια στο κύπελλο. Με συνυπολογισμό της πειραϊκής διοργάνωσης και των φιλικών αναμετρήσεων, ο Λέκκας παραθέτει ένα σύνολο 36 εύστοχων σε 38 εκτελέσεις για τον (χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση) "μεγαλύτερο σπεσιαλίστα του ποδοσφαίρου μας μέχρι σήμερα στα πέναλτι".

Αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα

Επιλέχθηκε στην εθνική Ενόπλων το 1951 για τον δεύτερο και τρίτο αγώνα της ιστορίας της. Ενδιάμεσα αγωνίστηκε πρώτη φορά με την Εθνική Ελλάδας στις 8 Απριλίου 1951, στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της Β' Ιταλίας, που διεξήχθη στο Παλέρμο στο πλαίσιο του Κυπέλλου Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου. Συνολικά με τη γαλανόλευκη φανέλα αγωνίστηκε σε 18 αγώνες και σημείωσε ένα γκολ. Είναι από τους λίγους Έλληνες αθλητές που έγινε διεθνής σε δύο διαφορετικά αθλήματα.

Ως ποδοσφαιριστής

• 7 Πανελλήνια πρωταθλήματα:

1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958 και 1959

• 9 κύπελλα Ελλάδας:

1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961

• 11 πρωταθλήματα ΕΠΣ Πειραιώς:

1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958 και 1959

• μία (1) φορά δεύτερος σκόρερ Πανελλήνιου πρωταθλήματος:

1954 με 6 τέρματα.

Διετέλεσε πρόεδρος στο Σύνδεσμο Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού Πειραιώς. Υπερβαίνοντας τα 80, απεβίωσε το Μ. Σάββατο 18 Απριλίου 2009. Ακριβώς την προηγουμένη, είχε βραβευτεί και φωτογραφηθεί στο –καταργημένο πλέον– παιχνίδι μεταξύ Βραδυποριακού και Ταλαιπωριακού, των παλαιμάχων του σωματείου με τους αντίστοιχους της Προοδευτικής. Κατόπιν εξαετίας, στη μνήμη του αφιερώθηκε φιλικό βετεράνων Ερυθρόλευκοι-Πανιώνιοι, όπου τιμήθηκε και από την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Τον εκπροσώπησε η οικογένειά του και παρευρέθηκαν οι πρώην συμπαίκτες Γιώργος Δαρίβας, Σάββας Θεοδωρίδης, Κώστας Καραπατής, Ηλίας Ρωσίδης, Ηλίας Υφαντής με τον επί μακρόν αντίπαλο στο γήπεδο Κώστα Νεστορίδη, γείτονα από την Καλλιθέα στην παιδική τους ηλικία.

• "Η ιστορία του Ολυμπιακού", Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή, Αθήνα 1996
• συνοπτικές βιογραφικές πληροφορίες στην εφημερίδα «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ» της 8 Απριλίου 1951 (εν όψει του πρώτου αγώνα του με την Ανδρών Ελλάδας)