Հավատ

Կրոնական հավատքն իր առանձնահատկությունն ունի, հավատ գերբնականի իրականության և նյութի նկատմամբ,օբյեկտիվացված է կրոնական անհատի հավատի առարկան,մարդը համոզված է, որ իր հավատի նպատակը ոչ թե միտքն է կամ գաղափարը Աստծո մասին, այլ ինքը ՝ Աստված ՝ գերբնականը, ինչպես իրականում գոյություն ունի։

Հավատի մեջ իրականացված ճանաչողության տարբերակիչ առանձնահատկությունը երկխոսության սկզբունքների պահպանումն է, ըստ որի `հավատի սուբյեկտը ակտիվորեն փոխկապակցում է հավատի ինքնաբացահայտվող առարկան իր հետ:Այս իմաստով, կրոնական հավատքը փիլիսոփայական կամ գիտական գիտելիքներից տարբերվում է ոչ թե նրանով, որ լիովին հիմնավորված կամ վստահ չէ իր առարկայի մեջ, այլ իր գիտելիքները ստանալու և հիմնավորելու եղանակով։

Մի շարք կրոնական համակարգերում, մասնավորապես քրիստոնեության մեջ, հավատը զբաղեցնում է կենտրոնական աշխարհայացքային դիրք։Ընդհանրապես, մարդու և հասարակության կյանքի վրա հավատքի ազդեցության գնահատականների մեծ բազմազանություն կա։

Հավատքը պայմանավորված է մարդկային հոգեկանի առանձնահատկություններով:Ապագայում անվերապահորեն ընդունված տեղեկատվությունը, տեքստերը, երևույթները, իրադարձությունները կամ սեփական գաղափարներն ու եզրակացությունները կարող են հիմք հանդիսանալ ինքնորոշման համար, որոշել որոշ գործողություններ, դատողություններ, վարքի նորմեր և փոխհարաբերություններ։

Ռուսական «հավատ» բառը վերադառնում է պրասլավ։ *věra (հին սլավոնական vѣra, բուլղարական vyara, լեհական wiara, չեխական víra), որն իր հերթին հիմնավորված կանացի ձևը պրոտո-հնդեվրոպական ածականի *wēros (OE wâr «ճշմարիտ, հավատարիմ ", Old Irish fír" ճշմարիտ, ճշմարիտ ", լատիներեն vērus" ճշմարիտ, ճշմարիտ "):

Կրոնները հակված են հավատը ներկայացնել որպես հիմնական առաքինություններից մեկը։ Քրիստոնեության մեջ հավատը սահմանվում է որպես մարդու վերամիավորում Աստծուն։

Քրիստոնեական ավանդույթի մեջ հավատը վստահություն է մի բանի նկատմամբ, որը լիովին հայտնի չէ կամ չի երևում. «Վստահություն անտեսանելիի, կարծես տեսանելիի, ցանկալիի ու սպասվածի, կարծես ներկայի հանդեպ»։

Հավատքը սպասվածի և անտեսանելիի հանդեպ վստահության կատարումն է։

Նոր Կտակարանի աստվածաշնչյան ուսումնասիրություններում հավատը հիմնական և անհրաժեշտ գործոնն է, որը, ըստ այս սուրբ գրության, թույլ է տալիս մարդուն հաղթահարել բնության օրենքները (օրինակ ՝ Պետրոս Առաքյալի ջրի վրա քայլելու պատմությունը)։

«Ճշմարիտ» հավատը, ըստ քրիստոնյաների, հավատք է, որը հիմնված չէ նախապաշարմունքի վրա և համարվում է հիմնովին անճանաչելի անձանց գոյության ճանաչման խնդրի գործնական լուծում, որոնցից բարձրագույնը Աստված է:Միևնույն ժամանակ, մարդկային գիտելիքների հիմնարար վերջավորությունը, սահմանափակությունը (օրինակ, անկասկած է, որ անհնար է գտնել բոլոր պարզ թվերը տեղեկատվության կրիչների վրա, քանի որ դրանց անսահման քանակը կա, կամ հաշվարկել ցանկացած իռացիոնալ թվերի բոլոր թվերը և այլն) համարվում է հավատի անհրաժեշտության ապացույց, որը մեկնաբանվում է որպես անձի գործելու պատրաստակամություն ՝ չնայած նրա գիտելիքների թերիությանը:Երբ դա կիրառվում է Աստծո նկատմամբ, սա նշանակում է, որ չնայած որ ոչ ոք երբևէ չի կարող լիովին նկարագրել / ընկալել Թեոֆանիայի էությունը, բայց հավատացյալին հասանելի Աստծո մարգարեի կամ առաքյալի ճշմարտության «ապացույցը» բավարար է Նրա պատվիրաններին հետևելու համար։

Պատարագի ներկայացուցիչներն ասում էին, որ այս կամ այն կերպ հավատը անհրաժեշտ է երկրի վրա կյանքի համար:«Ոչ միայն մեզ մոտ, ովքեր կրում են Քրիստոսի անունը, հավատը հարգվում է որպես մեծ, այլ այն ամենը, ինչ արվում է աշխարհում, նույնիսկ Եկեղեցուն խորթ մարդկանց կողմից, իրագործվում է հավատքով:Գյուղատնտեսությունը հաստատվում է հավատի վրա, քանի որ նա, ով չի հավատում, որ կհավաքի աճած պտուղը, չի ստանում պտուղ:Ծովագնացներին առաջնորդում է հավատը, երբ իրենց ճակատագիրը վստահելով մի փոքրիկ ծառի ՝ նրանք նախընտրում են ալիքների անկայուն ձգտումը ամենադժվար տարերքին ՝ երկրին, հանձնվում են անհայտ հույսերին և նրանց հետ միայն հավատն է, ինչը նրանց համար ավելի հուսալի է, քան ցանկացած խարիսխ։

Քրիստոնեական աստվածաբանության մեջ հավատը մարդու կողմից Աստծուն ներշնչված պատասխանն է, մարդկության պատմության մեջ Հիսուս Քրիստոսի գալուստի միջոցով Աստծո հայտարարությանը և, այդ պատճառով, ունի շատ կարևոր նշանակության։

«Հավատ» բառը («դավանանք») օգտագործվում է նաև «կրոն», «կրոնական դոկտրինա» իմաստով, օրինակ ՝ քրիստոնեություն, իսլամ և այլն։

Հավատացյալը կրոնական անձնավորություն է, այսինքն ՝ որոշակի կրոնի ներկայացուցիչ։

Կրոնի սոցիոլոգիայում հավատացյալների մի քանի տեսակներ են առանձնացվում`

• խորապես կրոնական, ում մոտ կրոնական հավատը որոշիչ դեր է խաղում կյանքի և վարքի համար,
• հավատացյալներ, որոնց մոտ կրոնական հավատալիքները երկրորդական են կյանքում և թույլ ազդեցություն ունի իրենց վարքի վրա,
• տատանվողներ, ովքեր չունեն ուժեղ կրոնական հավատք և երկմտանք են ցուցաբերում դավանանքի և աթեիզմի ընտրության հարցում, ինչը, համապատասխանաբար, արտացոլվում է նրանց վարքում։

Հավատը, թերևս, մարդկային բնության համար համընդհանուր սեփականություն է և հավատացյալի աշխարհայացքի ամենակարևոր բաղադրիչն է, այն ներթափանցում է նրա կյանքի բոլոր տարրերը:Ենթադրվում է, որ հավատը բխում է անձի ՝ համատեղ աշխատանքի և փորձի ընդհանրացման ընթացքում այլ մարդկանց հետ փորձի փոխանակման անհրաժեշտությունից:Նույն համայնքի հավատացյալները մոտավորապես նույն պատկերացումներն ունեն աշխարհի վերաբերյալ, քանի որ նրանք հակված են վստահել իրենց ցեղակիցների փորձին ՝ ինչպես անցյալին, այնպես էլ ներկային:Ուստի հավատը կարելի է համարել որպես հավաքական հայացք աշխարհին։

Հավատքի առարկաները սովորաբար զգայականորեն չեն տրվում առարկային և հայտնվում են միայն որպես հնարավորություն:Այս պարագայում հավատի առարկան կարծես գոյություն ունի իրականում ՝ փոխաբերական, հուզական։

Անհատը, սոցիալական խումբը և հասարակությունն ամբողջությամբ կարող են հանդես գալ որպես հավատի առարկա:Հավատն արտացոլում է ոչ միայն առարկան, այլ հիմնականում սուբյեկտի վերաբերմունքը դրան, և դրանով իսկ սուբյեկտի սոցիալական լինելը, նրա կարիքներն ու հետաքրքրությունները։