Sunsistemo: Planeda sistemo ĉirkaŭ Suno, en kiu homoj vivas

Ĝi konsistas el tiu ĉi stelo kaj ĉielaj objektoj orbitantaj ĝin: la ok konfirmitaj planedoj kaj iliaj 214 konataj naturaj satelitoj (kutime nomitaj "lunoj"), la kvin nanaj planedoj kaj iliaj naŭ konataj satelitoj, same kiel miliardoj da minoraj korpoj (preskaŭ ĉiuj asteroidoj kaj aliaj minoraj planedoj, kometoj, kosma polvo, ktp.).

Sunsistemo
planedsistemo vd
planedsistemo
Fizikaj ecoj
Diametro	79 AU vd
v • d • r

La Sunsistemo estas gravite ligita sistemo de la Suno kiel centra stelo kaj objektoj kiuj orbitas ĝin. La plej grandaj el tiaj objektoj estas la ok planedoj, en ordo de la Suno: kvar internaj planedoj nomitaj Merkuro, Venuso, Tero kaj Marso, du gasgigantoj nomitaj Jupitero kaj Saturno, kaj du glacigigantoj nomitaj Urano kaj Neptuno. Ekzistas nekonata nombro da pli malgrandaj nanplanedoj kaj sennombraj malgrandaj korpoj orbitantaj la Sunon.

La Sunsistemo estas parto de la galaksio nomata Lakta Vojo, kie ĝi loĝas en la brako de Oriono. Ĝi situas ĉirkaŭ 8 kpc (∼26,100 lj) de la Galaksia Centro, ĉirkaŭ kiu ĝi kompletigas unu revolucion en 225 ĝis 250 milionoj da jaroj. Ĝi formiĝis antaŭ iom malpli ol 4,6 miliardoj da jaroj de la gravita kolapso de molekula nubo, sekvita de la formado de praplaneda disko laŭ la nebula hipotezo.

  Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Listo de la objektoj de la Sunsistemo.

Interna Sunsistemo

La interna Sunsistemo estas la regiono konsistanta el la terecaj planedoj kaj la asteroida zono.

Internaj planedoj

  Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Tereca planedo.

 

La kvar terecaj aŭ internaj planedoj havas densajn, ŝtonajn kunmetaĵojn, malmultajn aŭ neniujn lunojn, kaj neniujn ringsistemojn. Ili estas kunmetitaj plejparte de fajrimunaj mineraloj kiel ekzemple la silikatoj — kiuj formas siajn krustojn kaj mantelojn — kaj metaloj kiel ekzemple fero kaj nikelo kiuj formas siajn kernojn. Tri el la kvar internaj planedoj (Venuso, Tero kaj Marso) havas atmosferojn sufiĉe grandajn por generi veteron; ĉiuj havas trafokraterojn kaj tektonajn surfactrajtojn, kiel ekzemple riftvaloj kaj vulkanoj.

• Merkuro (0,4 AU (60 milionoj da km) de la Suno) estas la plej proksima planedo al la Suno. La plej malgranda planedo en la Sunsistemo (0,055 M_Tero), Merkuro ne havas naturajn satelitojn. La dominaj geologiaj ecoj estas trafokrateroj aŭ basenoj kun elĵetkovriloj, la restaĵoj de frua vulkana aktiveco inkluzive de magmofluoj, kaj lobaj krestoj aŭ krutaĵoj kiuj estis verŝajne produktitaj per periodo de kuntiriĝo frue en la historio de la planedo.
• Venuso (0,7 AU (100 milionoj da km) de la Suno) estas proksima en grandeco al la Tero (0,815 M_Tero) kaj, kiel la Tero, havas dikan siliciatan mantelon ĉirkaŭ ferkerno, grandan atmosferon, kaj signojn de interna geologia aktiveco. Ĝi estas multe pli seka ol la Tero, kaj ĝia atmosfero estas naŭdek fojojn pli densa. Venuso ne havas naturajn satelitojn. Ĝi estas la plej varma planedo, kun surfactemperaturoj pli ol 400 °C, plejparte pro la kvanto de forcejaj gasoj en la atmosfero.
• Tero (1 AU (150 milionoj da km) de la Suno) estas la plej granda kaj plej densa el la internaj planedoj, la nura konata havi aktualan geologian aktivecon, kaj la nura loko kie vivo estas konata ke ekzistas. Ĝia likva hidrosfero estas unika inter la terecaj planedoj, kaj ĝi estas la nura planedo kie platotektoniko estis observita. Ĝi havas unu naturan sateliton, la Lunon, la nuran grandan sateliton de tereca planedo en la Sunsistemo.
• Marso (1,5 AU (220 milionoj da km) de la Suno) estas pli malgranda ol Tero kaj Venuso (0,107 M_Tero). Marso havas du etajn naturajn satelitojn (Dejmo kaj Fobo) supozitaj kiel aŭ kaptitaj asteroidoj, aŭ elĵetitaj derompaĵoj de masiva trafo frue en la historio de Marso.

Asteroida zono

  Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Asteroida zono.

La asteroida zono okupas la orbiton inter Marso kaj Jupitero, inter 2,3 kaj 3,3 AU (340 kaj 490 milionoj da km) de la Suno. Ĝi supozeble estas restaĵoj de la formacio de la Sunsistemo kiu ne kunfluis pro la gravita interfero de Jupitero.

Asteroidoj estas sub-planedoj kiel Cereso (nana planedo), 4 Vesta (ebla nana planedo), Pallas, Hygiea, Junono, kaj multaj aliaj planedetoj.

Ekstera Sunsistemo

Eksteraj planedoj

 

• Jupitero (5,2 AU (780 milionoj da km) de la Suno), je 318 M_Tero, estas 2,5 fojojn la maso de ĉiuj aliaj planedoj kunigitaj. Ĝi estas kunmetita plejparte de hidrogeno kaj heliumo. La forta interna varmo de Jupitero kreas duon-permanentajn trajtojn en sia atmosfero, kiel ekzemple nuboj kaj la Granda Ruĝa Makulo. Jupitero havas 95 konatajn satelitojn. La kvar plej grandaj, Ganimedo, Kalisto, Iono kaj Eŭropo, estas nomitaj la Galilejaj lunoj: ili montras similaĵojn al la terecaj planedoj, kiel vulkanismo kaj interna hejtado.
• Saturno (9,5 AU (1,42 miliardoj da km) de la Suno), distingita per ĝia ampleksa ringosistemo, havas plurajn similaĵojn al Jupitero, kiel ekzemple ĝia atmosfera kunmetaĵo kaj magnetosfero. Saturno havas 146 konfirmitajn satelitojn kunmetitajn plejparte de glacio. Du el tiuj, Titano kaj Encelado, montras signojn de geologia aktiveco; ili, same kiel kvin aliaj Saturnaj lunoj (Japeto, Reo, Diono, Tetiso, kaj Mimaso), estas sufiĉe grandaj por esti rondaj. Titano, la dua plej granda luno en la Sunsistemo, estas pli granda ol Merkuro kaj la nura satelito en la Sunsistemo kiu havas grandan atmosferon.
• Urano, kun la mezgrandaj planedoidecaj lunoj Mirando, Arielo, Umbrielo, Titanjo, Oberono, kaj multaj lunetoj (vidu liston de uranaj lunoj). Ĝi estas la 4-e plej peza kaj 3-e plej granda planedo en la sunsistemo. Urano eltroviĝis 1781 kaj nomiĝis laŭ la helena dio de ĉielo, Urano. La malnova simbolo de Urano   similas la simbolon de Marso. La nova simbolo   anstataŭas la sagon per "H" laŭ Herschel, la malkovrinto, kaj estas malpli intermiksebla. Kontraŭe al kutima miskompreno, ĝi estas – dum bonaj kondiĉoj – videbla nudokule, se oni rigardas atente la stelplenan ĉielon malproksime de konstruaĵoj, vojoj kaj aliaj similaj prilumitaj objektoj.

 

• Neptuno, kun la planedoideca luno Tritono kaj pluraj lunetoj (vidu liston de neptunaj lunoj). Ĝi estas la lasta kaj malplej granda el la kvar gasgigantoj, sed la kvara plej granda kaj tria plej peza el ĉiuj planedoj de la sunsistemo. Neptuno estas la nura objekto en la Sunsistemo kiu nun estas konsiderata planedo (Plutono ne plu estas konsiderata planedo) kaj kiun normala persono ne povas vidi de la Tero per la nuda okulo, kvankam Urano estas tiel malforte videbla ke ankaŭ ĝi estis nur konsiderata planedo malfrue. Malkovris Neptunon la germana astronomo Johann Gottfried Galle la 23-an de septembro 1846, helpe de kalkuloj de Urbain Le Verrier kaj John Couch Adams, kiuj kalkulis la lokon de tiu planedo per la perturboj de la orbito de Urano. Neptuno estis nomata laŭ Neptuno, la romia dio de oceano. Ĝia signo estas ♆, stiligita tridento. Neptuno estas nevidebla nudokule kaj en teleskopo aperas kiel bluverda disko. Ĝin vizitis nur unu kosmosondilo: Voyager 2, kiu preterpasis ĝin la 25-an de aŭgusto 1989. Ĝia plej granda satelito estas Tritono.

Memorhelpilo

• Mil Verdulaj Tirolanoj Marŝas Jodlante Sur Unika Naturvojo.

La sinsekvo kaj unuaj literoj egalas al tiuj de la planedoj en ordo disde la Suno.

Trans-Neptunaj zonoj

Tiuj zonoj de sub-planedoj estas:

• Kujperzonanoj: la planedoidoj Plutono (kun la planedeca luno Ĥarono kaj pluraj lunetoj), Haŭmeo (kun ĝiaj lunetoj), kaj Makemako; la nepre certaj planedoidoj Orko (luno Vanto), Kvavaro (luneto Vejvoto), kaj multaj aliaj, pli malgrandaj, objektoj
• Disdiskanoj: la planedoidoj Eriso (luno Disnomio), Gongono (luneto Ŝjanljuo), kaj pli malgrandaj objektoj kiel Ceto (luneto Forciso) kaj Tifono (luneto Eĥidno)
• Oni opinias ke planedoido Sedno estas la unue konata ano de eĉ plu ekstera zono

 

La rezolucio (numero 5A, akceptita en Prago la 24-an de aŭgusto 2006) tekstas jene:

„ (1) Planedo estas ĉiela korpo, kiu (a) estas en orbito ĉirkaŭ la Suno, (b) havas sufiĉan mason por ke ĝia propra gravito superu la fortojn de rigida korpo kaj ĝi tiel ricevu hidrostatike ekvilibran formon proksimume globan, kaj (c) balais la ĉirkaŭaĵon de sia orbito. (2) Planedoido ("Nana planedo") estas ĉiela korpo, kiu (a) estas en orbito ĉirkaŭ la Suno, (b) havas sufiĉan mason por ke ĝia propra gravito superu la fortojn de rigida korpo kaj ĝi tiel ricevu hidrostatike ekvilibran formon proksimume globan, kaj (c) ne balais la ĉirkaŭaĵon de sia orbito, kaj (d) ne estas satelito. (3) Ĉiujn aliajn objektojn, escepte de satelitoj, orbitantajn la Sunon oni nomu kolektive malgrandaj Sunsistemaj korpoj. ”

La punkto (c) de la difino de planedo kaŭzas, ke Plutono ne plu estu nomata planedo, dum ĝi ja plenumas la kondiĉojn de la grupo planedoido. La nova kolektiva nomo de la tria grupo malgrandaj Sunsistemaj korpoj de planedetoj kaj kometoj evidente ne celas forpuŝi la jam ekzistantajn grupojn asteroido, kometo kaj aliaj, nur esti kolektiva nomo por ĉiuj astretoj (ĉiuj objektoj ekster la grupoj (1) kaj (2)).

La novaj difinoj koncernas nur nian Sunsistemon. Mankas precizaj difinoj por eroj de similaj sistemoj ĉirkaŭ aliaj steloj.

 

La Sunsistemo estas tre malgranda parto de nia galaksio, nome la Lakta Vojo: La Suno estas unu el la plurcent miliardoj da steloj en la tuta galaksio. Ĝi troviĝas je distanco proksimume du trionoj de la centro al la rando. Lumo bezonas preskaŭ unu tagon por transiri nian Sunsistemon. La sistemo havas aĝon de proksimume 4500 – 5000 milionoj da jaroj. Ĝi estas formita de la gravita disfalo de granda nubo de polvo kaj gaso, tia kia ekzistas inter steloj hodiaŭ.

La stabileco de la sistemo rezultas el gravito de Suno (kvankam la gravito de planedoj teorie estas samvalora, ĝi estas kompare malforta). Ne estas precize difineble kie Sunsistemo finiĝas. Unu ebla limo estas la heliopaŭzo kie la suna vento ĉesas. Alia estas distanco kie gravito de la Suno ĉesas superi graviton de aliaj steloj, ĉirkaŭ 2 lumjaroj fore de la Suno.

Jam estas pruvite, ke aliaj stelsistemoj kun planedoj ekzistas ĉe aliaj steloj kaj en la Lakta Vojo kaj en aliaj galaksioj.

 

La plej ofte akceptita klarigo por la formado de la Sunsistemo estas la nebula hipotezo, unue proponita en la 17-a jarcento de René Descartes kaj poste en la 18-a jarcento de Immanuel Kant kaj Pierre-Simon Laplace. Laŭ kiu la plej grandaj objektoj estiĝis proksimume samtempe el rotacia nubego el gaso kaj polvo. La ideon pri pranubego formulis la germana filozofo Immanuel Kant en la jaro 1755 en sia verko Ĝenerala naturhistorio kaj teorio pri la ĉielo, sed nur en la lastaj jardekoj astronomoj pripensis ĝin denove.

Tiu dekomenca nubego estis kelkajn lumjarojn granda kaj probable ĝi naskis kelkajn stelojn. Kiel tipe ĉe molekulaj nubegoj, ankaŭ tiu konsistis ĉefe de hidrogeno, iom da heliumo, kaj malgrandaj kvantoj de pli pezaj elementoj fuziitaj de antaŭaj generacioj de steloj. Ĉar la regiono kiu nun estas konata kiel Sunsistemo, en ankoraŭa stato konata kiel "antaŭsuna nubego", kolapsis, la konservado de la angula movokvanto okazigis, ke ĝi rotaciis pli rapide. La centro, kie kolektiĝis plej granda parto de la amaso, pli kaj pli varmiĝis pli ol la ĉirkaŭstela disko. Dum la malpliiĝanta nubego rotaciis pli rapide, ĝi ekebeniĝis ĝis iĝi praplaneda disko kun diametro de ĉirkaŭ 200 AU (30 mil milionoj da km; 19 mil milionoj da mi) kaj varma, densa proto-stelo en la centro. La planedoj formitaj per akrecio (malkresko) el tiu disko, en kiuj polvo kaj gaso gravite altiris unu la alian, koaleskante ĝis formi eĉ pli grandajn korpojn. Eble centoj da protoplanefoj ekzistis en la frua Sunsistemo, sed ili jen merĝis jen estis detruitaj aŭ forĵetitaj, lasante planedojn, nanplanedojn, kaj restintajn minorajn korpojn.

Teamo de astronomoj uzante la Kosmoteleskopo Hubble spektis en la jaro 2000 planedon kiu kliniĝas kun sia protoplaneda disko ambaŭ je 30°. La sama kliniĝo indikas ke la planedo formiĝis el la disko. Ĝia stelo, Epsilon Eridani, aĝas nur 800 milionojn da jaroj, kio signifas ke la ĉirkaŭa protoplaneda disko restas kaj povas esti observata. Ĝi foras el Tero je nur 10,5 jarlumoj, facile videbla.

La astronomo Alice Quill observis per la Hubble-teleskopo tri proksimajn stelojn, Microscopii, Beta Pictoris kaj Fomalhaut, kaj iliajn ĉirkaŭajn protoplanedajn diskojn.

Pranubego

Laŭ nuntempaj opinioj moviĝis antaŭ ĉirkaŭ 4,6 miliardoj da jaroj en la nuna loko de la Sunsistemo kaj de la ĉirkaŭaj steloj vastega materia nubego ĉirkaŭ la galaksia centro.

La nubego diametris probable iom da lumjaroj. konsistis je 99 % el la gasoj hidrogeno kaj heliumo, kaj el malgranda parto de mikrometraj polveroj konsistantaj el pezaj elementoj kaj kombinaĵoj kiel akvo, karbonaj monooksido kaj dioksido, aliaj karbonaj kombinaĵoj, amoniakaj kaj siliciaj kombinaĵoj.

La hidrogeno kaj la pli granda parto de la heliumo estiĝis jam ĉe la praeksplodo. La pezaj elementoj kaj kombinaĵoj kreiĝis ene de steloj kaj liberiĝis ĉe iliaj eksplodoj kiel stelpolvo. Partoj de la materia nubego kuntiriĝis pro la propra gravito kaj plidensiĝis. Kaŭzo de tio estis eble eksplodo de relative proksima supernovao, kies premondoj trairis la nubegon. Tiaj densiĝoj kreis verŝajne plurajn centojn aŭ eble milojn da steloj en stelamaso, kiu verŝajne post kelkaj centoj da milionoj da jaroj disiĝis en liberajn unuopajn aŭ duopajn stelojn.

En la restanta protoplaneda disko laŭ la ĝisnuna modelo, la kuniĝo de polveroj estigis protoplanedon. Tiuj grandaj strukturoj havis sufiĉe da maso por kuniĝi per sia gravito kun aliaj protoplanedo kaj pli grandaj objektoj.

La epoko de la estiĝo de montgrandaj protoplanedoj, kaj tiel la komenco de la planedestiĝo estis trovitaj pro esploroj de iuj meteoritoj: ĝi okazis antaŭ 4 568 miliardoj da jaroj (kun malcerteco de 2 milionoj da jaroj).

Portalo pri Astronomio

• Kronologio de malkovroj de planedoj de sunsistemo kaj ties naturaj satelitoj

• Serge Brunier: Reise durch das Sonnensystem. (Vojaĝo tra la Sunsistemo.), Westermann, Braunschweig 1994
• Pat Dasch: Icy worlds of the solar system. (Glaciaj mondoj de la Sunsistemo.) Cambridge Univ. Press, Cambridge 2004, ISBN 0-521-64048-2
• Joachim Gürtler, Johann Dorschner: Das Sonnensystem. Wissenschaftliche Schriften zur Astronomie. (La Sunsistemo. Sciencaj tekstoj pri astronomio.) Barth, Leipzig/Berlin/Heidelberg 1993, ISBN 3-335-00281-4
• C. H. Heller: Encounters with protostellar disks. I - Disk tilt and the nonzero solar obliquity, ApJ 408, 1993, S. 337
• P. Kroupa: The dynamical properties of stellar systems in the Galactic disc, MNRAS 277, 1995, S. 1507 PDF ĉe arXiv Arkivigite je 2021-06-28 per la retarkivo Wayback Machine
• Glenn J. MacPherson: Oxygen in the solar system. (Oksigeno en la Sunsistemo.) Mineralogical Society of America, Chantilly 2008, ISBN 978-0-939950-80-5
• Eugene F. Milone, William J. Wilson: Solar system astrophysics. (Sunsistemaj astrofiziko.) Springer, New York 2008, ISBN 978-0-387-73153-7
• Rüdiger Vaas, Thorsten Dambeck, Thomas Bürke, Peter Veit: Das neue Sonnensystem (La nova Sunsistemo) (aŭskultlibro sur kd), marto 2007, Komplett Media, ISBN 3-8312-6180-6

• La bildlibro de la tero Ideo: Émilie Beaumont, Teksto:Agnès Vandewiele (franca originalo), Jesper Lykke Jacobsen (esperanta traduko), Bildoj: S. Alloy - C. David - F. Guiraud - P. Bon - F. Ruyer. Groupe Fleurus, Paris, www.editionsfleurus.com ISBN:

• La naŭ planedoj. Arkivigite je 2005-09-20 per la retarkivo Wayback Machine
• Informoj pri la sunsistemo Arkivigite je 2011-05-15 per la retarkivo Wayback Machine
• Aktualaj datumoj pri la planedoj de la sunsistemo Arkivigite je 2010-08-19 per la retarkivo Wayback Machine
• Vidaĵoj de la sunsistemo
• NASA: datumoj pri planedoj kaj fotaro
• La planeda sistemo
• Celestia: simulado de la spaco (OpenGL)
• Solar System Dynamics: interalie la plej novaj malkovroj de lunoj en la sunsistemo
• NASA: The Planets, Orbits and Physical Characteristics Arkivigite je 2012-11-11 per la retarkivo Wayback Machine
• La sunsistemo facile klarigita por infanoj
• Grandeckomparo de diversaj ĉielaj objektoj
• Situo de la sunsistemo en la Lakta Vojo
• Virtuala vojaĝo tra la sunsistemo
• Wissen-News: la sunsistemo
• Perspektiva bildigo de la sunsistemo
• La historio de la sunsistemo (artikolo el GEOkompakt n° 21) Arkivigite je 2012-01-12 per la retarkivo Wayback Machine
• france Le Système Solaire à portée de votre souris – La Sunsistemo musklake atingebla

Filmetoj

• Filmeto de alpha-Centauri pri la estiĝo de la sunsistemo (2000, BR-online) Arkivigite je 2009-02-16 per la retarkivo Wayback Machine
• http://www.br-online.de/br-alpha/alpha-centauri/alpha-centauri-planeten-2001-ID1208434040718.xml Arkivigite je 2009-08-29 per la retarkivo Wayback Machine