অভিনেতা

অভিনেতা (ইংৰাজী: Actor) মানে হ'ল পুৰুষ শিল্পী যিয়ে এখন চলচ্চিত্ৰ বা নাটকত চৰিত্ৰ হিচাপে কাম কৰে। অভিনেতাজনে অনুমান আৰু দৰ্শকৰ মাজত এটা মাধ্যম হিচাপে কাম কৰে। যিয়ে দৰ্শকসকলৰ বাবে এখন মঞ্চৰ জৰিয়তে (চলচ্চিত্ৰ, নাটক, ৰেডিঅ') প্ৰদত্ত ভূমিকা উপস্থাপন কৰে।

থিয়েটাৰ, চলচ্চিত্ৰ, দূৰদৰ্শন আৰু ৰেডিঅ'ত কাম কৰা অভিনেতাসকলে নিৰ্দিষ্ট দক্ষতা শিকিব লাগিব। এক প্ৰকাৰৰ অভিনয়ত ভালদৰে কাম কৰা কৌশলবোৰে আন এক প্ৰকাৰৰ অভিনয়ত ভালদৰে কাম নকৰিব পাৰে।

থিয়েটাৰত

মঞ্চত অভিনয় কৰিবলৈ, অভিনেতাসকলে স্ক্ৰিপ্টত প্ৰদৰ্শিত মঞ্চৰ নিৰ্দেশনাশিকিব লাগিব, যেনে "ষ্টেজ লেফ্ট" আৰু "ষ্টেজ ৰাইট"। এই নিৰ্দেশনাবোৰ অভিনেতাজনৰ দৃষ্টিভংগীৰ ওপৰত আধাৰিত যিহেতু তেওঁ দৰ্শকৰ মুখামুখি হৈ মঞ্চত থিয় হৈ আছে। অভিনেতাসকলে মঞ্চনিৰ্দেশনা "আপষ্টেজ" (দৰ্শকৰ পৰা আঁতৰত) আৰু "ডাউনষ্টেজ" (দৰ্শকৰ ফালে) অৰ্থ শিকিব লাগিব। থিয়েটাৰ অভিনেতাসকলে অৱৰোধ শিকিব লাগিব, যিটো হৈছে "... নাটক এখনৰ সময়ত এজন অভিনেতা মঞ্চত ক'ত আৰু কেনেকৈ আগবাঢ়ে"। বেছিভাগ স্ক্ৰিপ্টত কিছুমান অৱৰোধ নিৰ্দিষ্ট কৰা হৈছে। পৰিচালকে অৱৰোধ কৰাৰ নিৰ্দেশনাও দিয়ে, যেনে মঞ্চ অতিক্ৰম কৰা বা উঠোৱা আৰু প্ৰপ ব্যৱহাৰ কৰা।

কিছুমান থিয়েটাৰ অভিনেতাই মঞ্চ যুঁজ শিকিব লাগিব, যিটো মঞ্চত যুঁজ দিয়াৰ অনুকৰণ কৰা হয়। অভিনেতাসকলে হাতৰ পৰা হাতলৈ যুঁজ বা তৰোৱাল-যুঁজঅনুকৰণ কৰিব লাগিব পাৰে। অভিনেতাসকলক যুঁজ পৰিচালকৰ দ্বাৰা প্ৰশিক্ষণ দিয়া হয়, যি তেওঁলোকক যুঁজকাৰ্যৰ নৃত্য পৰিচালনা কৰা ক্ৰম শিকাত সহায় কৰে।

চলচ্চিত্ৰত

নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ

 

১৮৯৪ চনৰ পৰা ১৯২০ ৰ দশকৰ শেষৰ ফালে চলচ্চিত্ৰসমূহ আছিল নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ। নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাসকলে শাৰীৰিক ভাষা আৰু মুখৰ অভিব্যক্তিৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছিল, যাতে দৰ্শকে এজন অভিনেতাই কি অনুভৱ কৰিছে আৰু পৰ্দাত চিত্ৰিত কৰিছে সেয়া ভালদৰে বুজি পায়। আধুনিক সময়ৰ দৰ্শকসকলক সৰল বা কেম্পি হিচাপে আঘাত কৰাৰ বাবে বহুতো নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ অভিনয় উপযুক্ত। অতিনাটকীয় অভিনয় শৈলী কিছুমান ক্ষেত্ৰত এজন অভ্যাস অভিনেতাক তেওঁলোকৰ পূৰ্বৰ মঞ্চৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰা স্থানান্তৰিত কৰা হৈছিল। বহুতো আমেৰিকান নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাৰ বাবে ভাউডেভিল থিয়েটাৰ এক বিশেষভাৱে জনপ্ৰিয় উৎপত্তি আছিল। ১৯১৭ চনত পৰিচালক মাৰ্শ্বেল নিলানৰ এই বিস্ফোৰণৰ কাৰণ আছিল চলচ্চিত্ৰত মঞ্চ অভিনেতাসকলৰ বিয়পি পৰা উপস্থিতি: "যিমান সোনকালে ছবিলৈ অহা মঞ্চৰ লোকসকল ওলাই আহে, ছবিবোৰৰ বাবে সিমানেই ভাল।" আন ক্ষেত্ৰত, জন গ্ৰিফিথ ৰাইৰ দৰে পৰিচালকে তেওঁলোকৰ অভিনেতাসকলক গুৰুত্ব দিয়াৰ বাবে জীৱনতকৈ ডাঙৰ অভিব্যক্তি প্ৰদান কৰাৰ প্ৰয়োজন আছিল। 1914 চনৰ আৰম্ভণিতে, আমেৰিকান দৰ্শকসকলে পৰ্দাত অধিক প্ৰাকৃতিকতাৰ বাবে তেওঁলোকৰ পছন্দ জনাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল।

 

ইউৰোপ আৰু আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ অগ্ৰণী চলচ্চিত্ৰ পৰিচালকসকলে ১৯১০ ৰ দশকৰ আৰম্ভণিতে মঞ্চ আৰু পৰ্দাৰ মাধ্যমসমূহৰ বিভিন্ন সীমাবদ্ধতা আৰু স্বাধীনতাক স্বীকৃতি দিছিল। ১৯১০ ৰ দশকৰ মাজভাগত নীৰৱ চলচ্চিত্ৰসমূহ কম ভাউডেভিলিয়ান হৈ পৰে, কিয়নো মঞ্চ আৰু পৰ্দাৰ মাজৰ পাৰ্থক্য স্পষ্ট হৈ পৰে। ডি ডব্লিউ গ্ৰিফিথৰ দৰে পৰিচালকৰ কামৰ বাবে চিনেমাটোগ্ৰাফী কম মঞ্চসদৃশ হৈ পৰে, আৰু তেতিয়াৰ বিপ্লৱী ক্লোজ-আপ শ্বটে সূক্ষ্ম আৰু প্ৰকৃতিবাদী অভিনয়ৰ অনুমতি দিয়ে। আমেৰিকাত, ডি.ডব্লিউ. গ্ৰিফিথৰ কোম্পানী বায়োগ্ৰিফিথ ষ্টুডিঅ' ইয়াৰ অভিনৱ পৰিচালনা আৰু অভিনয়ৰ বাবে জনাজাত হৈছিল, যি মঞ্চৰ সলনি চিনেমাৰ সৈতে খাপ খোৱাকৈ পৰিচালিত হৈছিল। গ্ৰিফিথে উপলব্ধি কৰিছিল যে নাট্য অভিনয় চলচ্চিত্ৰত ভাল দেখা নাছিল আৰু তেওঁৰ অভিনেতা আৰু অভিনেত্ৰীসকলক কেইবা সপ্তাহৰ চলচ্চিত্ৰ অভিনয়ৰ প্ৰশিক্ষণৰ মাজেৰে যোৱাৰ প্ৰয়োজন আছিল।

লিলিয়ান গিশক এই সময়ছোৱাত তেওঁৰ কামৰ বাবে চলচ্চিত্ৰৰ "প্ৰথম সঁচা অভিনেত্ৰী" বুলি অভিহিত কৰা হৈছে, কিয়নো তেওঁ মঞ্চ আৰু পৰ্দাৰ অভিনয়ৰ মাজৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ পাৰ্থক্যবোৰ চিনাক্ত কৰি নতুন চলচ্চিত্ৰ প্ৰদৰ্শন কৌশলৰ পথ প্ৰদৰ্শন কৰিছিল। এলবাৰ্ট কেপেলানি আৰু মৰিচ টুৰ্ণুৰৰ দৰে পৰিচালকসকলে তেওঁলোকৰ চলচ্চিত্ৰত প্ৰকৃতিবাদৰ ওপৰত জোৰ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। ১৯২০ ৰ দশকৰ মাজভাগলৈ বহুতো আমেৰিকান নীৰৱ চলচ্চিত্ৰই অধিক প্ৰকৃতিবাদী অভিনয় শৈলী গ্ৰহণ কৰিছিল, যদিও সকলো অভিনেতা আৰু পৰিচালকে পোনপটীয়াকৈ প্ৰকৃতিবাদী, নিম্ন-কী অভিনয় গ্ৰহণ কৰা নাছিল; ১৯২৭ চনৰ শেষৰ ফালে মেট্ৰ'পলিছৰ দৰে অভিব্যক্তিবাদী অভিনয় শৈলী থকা চলচ্চিত্ৰসমূহ এতিয়াও মুক্তি লাভ কৰি আছিল।

উইচকনচিন বিশ্ববিদ্যালয়ৰ এজন নীৰৱ চলচ্চিত্ৰ পণ্ডিত এণ্টন কেছৰ মতে, আমেৰিকাৰ নীৰৱ চলচ্চিত্ৰই ১৯১৩ চনৰ পৰা ১৯২১ চনৰ ভিতৰত অভিনয় কৌশলৰ পৰিৱৰ্তন দেখিবলৈ আৰম্ভ কৰে, যি জাৰ্মান নীৰৱ চলচ্চিত্ৰত পোৱা কৌশলৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত হয়। ইয়াৰ মুখ্য কাৰণ হৈছে ৱেইমাৰ গণৰাজ্যৰ পৰা প্ৰব্ৰজনকাৰীৰ প্ৰৱেশ, "চলচ্চিত্ৰ পৰিচালক, প্ৰযোজক, কেমেৰামেন, লাইটিং আৰু ষ্টেজ টেকনিচিয়ান, লগতে অভিনেতা আৰু অভিনেত্ৰীসহ"।

চলচ্চিত্ৰত শব্দৰ আগমন

চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাসকলে অভ্যস্ত হ'বলৈ শিকিব লাগিব আৰু তেওঁলোকৰ সন্মুখত কেমেৰা থকাৰ সৈতে আৰামদায়ক হ'ব লাগিব। চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাসকলে তেওঁলোকৰ "চিহ্ন" বিচাৰিবলৈ আৰু থাকিবলৈ শিকিব লাগিব। এইটো টেপেৰে চিহ্নিত মজিয়াত এটা অৱস্থান। এই অৱস্থানটো হৈছে য'ত লাইট আৰু কেমেৰাফোকাচ অপ্টিমাইজ কৰা হয়। চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাসকলে কেনেদৰে ভালদৰে প্ৰস্তুত কৰিব লাগে আৰু পৰ্দাত ভাল পৰীক্ষা প্ৰদৰ্শন কৰিব লাগে শিকিব লাগিব। পৰ্দা পৰীক্ষাবোৰ চিত্ৰনাট্যৰ অংশৰ এটা চিত্ৰিত অডিচন।

থিয়েটাৰ অভিনেতাসকলৰ বিপৰীতে, যিসকলে পুনৰাবৃত্তি প্ৰদৰ্শনৰ বাবে চৰিত্ৰ বিকশিত কৰে, চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাসকলৰ ধাৰাবাহিকতাৰ অভাৱ হয়, যাৰ ফলত তেওঁলোক ইতিমধ্যে সম্পূৰ্ণৰূপে বিকশিত চৰিত্ৰৰ সৈতে সকলো দৃশ্যলৈ আহিবলৈ বাধ্য হয় (কেতিয়াবা তেওঁলোক যি ক্ৰমত দেখা যায় তাৰ বিপৰীত দিশত দৃশ্যগ্ৰহণ কৰা হয়)।

"যিহেতু চলচ্চিত্ৰখনে আনকি সৰু ভংগীমাটো ধৰি ৰাখে আৰু ইয়াক বঢ়াই তোলে..., চিনেমাই থিয়েটাৰতকৈ অভিনেতাজনৰ পৰা কম উজ্জ্বল আৰু শৈলীযুক্ত শাৰীৰিক প্ৰদৰ্শনৰ দাবী কৰে।" "আৱেগৰ প্ৰদৰ্শন হৈছে চলচ্চিত্ৰ অভিনয়ৰ আটাইতকৈ কঠিন দিশ: ... চলচ্চিত্ৰ অভিনেতাজনে বিশ্বাসযোগ্য চৰিত্ৰ এটা সৃষ্টি কৰিবলৈ সূক্ষ্ম মুখমণ্ডলৰ টিক, কঁপনি আৰু ভ্ৰূৰ ক্ষুদ্ৰ লিফ্টৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব লাগিব।" কিছুমান থিয়েটাৰ তাৰকা "... থিয়েটাৰ-টু-চিনেমা পৰিৱৰ্তন যথেষ্ট সফলতাৰে কৰিছে (উদাহৰণ স্বৰূপে লৰেন্স অলিভিয়েৰ, গ্লেন ক্লোজ, আৰু জুলি এণ্ড্ৰুজ), আনসকলে কৰা নাই..."।

দূৰদৰ্শনত

 

"এটা টেলিভিছন ছেটত, ছেটটোত সাধাৰণতে কেইবাটাও কেমেৰা কোণযুক্ত থাকে। অন-স্ক্ৰীণ অভিনয়ৰ বাবে নতুন অভিনেতাসকলে কোনটো কেমেৰা চাব লাগে সেই বিষয়ে বিভ্ৰান্ত হ'ব পাৰে।" টিভি অভিনেতাসকলে লেভ মাইক (লাভালিয়েৰ মাইক্ৰ'ফোন) ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ শিকিব লাগিব। টিভি অভিনেতাসকলে "ফ্ৰেম"ৰ ধাৰণাটো বুজিব লাগিব। "ফ্ৰেম শব্দটোৱে কেমেৰাৰ লেন্সে কেপচাৰ কৰা এলেকাটো বুজায়।" অভিনয় উদ্যোগৰ ভিতৰত, চাৰি প্ৰকাৰৰ টেলিভিছন ভূমিকা আছে যিকোনো এজনে এটা অনুষ্ঠানত অৱতৰণ কৰিব পাৰে। প্ৰত্যেক প্ৰকাৰৰ গুৰুত্ব, চেহেৰাৰ সঘনতা, আৰু পৰিশোধ পৃথক হয়। প্ৰথমটোক নিয়মীয়া শৃংখলা হিচাপে জনা যায় - স্থায়ী কলাকুশলীৰ অংশ হিচাপে অনুষ্ঠানটোৰ মুখ্য অভিনেতাসকল। পুনৰাবৃত্তিমূলক চৰিত্ৰত অভিনেতাসকল এটা শৃংখলাৰ একাধিক খণ্ডত উপস্থিত হ'বলৈ চুক্তিৰ অধীনত আছে। সহ-তাৰকা ভূমিকা হৈছে এক সৰু ভাষী ভূমিকা যি সাধাৰণতে কেৱল এটা খণ্ডত হে দেখা যায়। অতিথি তাৰকা এজন সহ-তাৰকা চৰিত্ৰতকৈ ডাঙৰ ভূমিকা, আৰু চৰিত্ৰটো প্ৰায়ে খণ্ডটোৰ কেন্দ্ৰীয় কেন্দ্ৰবিন্দু বা প্লটটোৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ।

ৰেডিঅ'ত

 

ৰেডিঅ' নাটক হৈছে এক নাটকীয়, সম্পূৰ্ণৰূপে ধ্বনিগত প্ৰদৰ্শন, ৰেডিঅ'ত সম্প্ৰচাৰিত বা অডিঅ' মাধ্যমত প্ৰকাশিত, যেনে টেপ বা চিডি। কোনো দৃশ্যমান উপাদান নোহোৱাকৈ, ৰেডিঅ' নাটকসংলাপ, সংগীত আৰু শব্দৰ প্ৰভাৱৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে যাতে শ্ৰোতাক চৰিত্ৰ আৰু কাহিনীকল্পনা কৰাত সহায় কৰে: "ই শাৰীৰিক মাত্ৰাত শ্ৰৱণ শক্তি কিন্তু মানসিক মাত্ৰাত দৃশ্যমান শক্তিহিচাপে সমানে শক্তিশালী।"

১৯২০ ৰ দশকত ইয়াৰ প্ৰাৰম্ভিক বিকাশৰ এক দশকৰ ভিতৰতে ৰেডিঅ' নাটকে ব্যাপক জনপ্ৰিয়তা অৰ্জন কৰিছিল। ১৯৪০ ৰ দশকলৈ, ই এক আগশাৰীৰ আন্তৰ্জাতিক জনপ্ৰিয় মনোৰঞ্জন আছিল। কিন্তু ১৯৫০ ৰ দশকত দূৰদৰ্শনৰ আগমনৰ লগে লগে ৰেডিঅ' নাটকে ইয়াৰ কিছু জনপ্ৰিয়তা হেৰুৱায় আৰু কিছুমান দেশত কেতিয়াও বৃহৎ সংখ্যক দৰ্শক ঘূৰাই পোৱা নাই। অৱশ্যে, সংগ্ৰাহক আৰু সংগ্ৰহালয়ৰ অডিঅ' আৰ্কাইভৰ লগতে ইণ্টাৰনেট আৰ্কাইভৰ দৰে কেইবাটাও অনলাইন ছাইটত আজি ওটিআৰ (পুৰণি সময়ৰ ৰেডিঅ')ৰ ৰেকৰ্ডিং জীয়াই আছে।

২০১১ চনলৈকে, আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ স্থলীয় ৰেডিঅ'ত ৰেডিঅ' নাটকৰ নিম্নতম উপস্থিতি আছে। আমেৰিকান ৰেডিঅ' নাটকৰ বেছিভাগ পূৰ্বৱৰ্তী দশকৰ প্ৰগ্ৰামৰ পুনৰ সম্প্ৰচাৰ বা পডকাষ্টত সীমাবদ্ধ। অৱশ্যে, আন ৰাষ্ট্ৰবোৰত এতিয়াও ৰেডিঅ' নাটকৰ পৰম্পৰা বৃদ্ধি পাইছে। উদাহৰণ স্বৰূপে, যুক্তৰাজ্যত বিবিচিয়ে প্ৰতি বছৰে ৰেডিঅ' ৩, ৰেডিঅ' ৪ আৰু ৰেডিঅ' ৪ এক্সট্ৰাত শ শ নতুন ৰেডিঅ' নাটক প্ৰযোজনা আৰু সম্প্ৰচাৰ কৰে। পডকাষ্টিংয়ে ভিণ্টেজ প্ৰ'গ্ৰামবিতৰণৰ উপৰিও নতুন ৰেডিঅ' নাটক সৃষ্টি কৰাৰ উপায়ো আগবঢ়াইছে।

"অডিঅ' ড্ৰামা" বা "অডিঅ' থিয়েটাৰ" শব্দবোৰ কেতিয়াবা "ৰেডিঅ' ড্ৰামা"ৰ সমাৰ্থক ভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা হয় যাৰ এটা সম্ভাৱ্য পাৰ্থক্য আছে: অডিঅ' ড্ৰামা বা অডিঅ' থিয়েটাৰ বিশেষভাৱে ৰেডিঅ'ত সম্প্ৰচাৰৰ বাবে হ'ব নোৱাৰে। অডিঅ' ড্ৰামা, নতুনকৈ প্ৰস্তুত কৰা হওঁক বা অ'টিআৰ ক্লাছিক, চিডি, কেছেট টেপ, পডকাষ্ট, ৱেবকাষ্ট আৰু পৰম্পৰাগত সম্প্ৰচাৰ ৰেডিঅ'ত পোৱা যাব।

ডিজিটেল ৰেকৰ্ডিং আৰু ইণ্টাৰনেট বিতৰণৰ অগ্ৰগতিৰ বাবে, ৰেডিঅ' নাটকে পুনৰুজ্জীৱিত হোৱাৰ অভিজ্ঞতা লাভ কৰিছে।