ชั่นเหว่ย์

นครชั่นเหว่ย์ก่อตั้งขึ้นในปี 1988 ในสมัยก่อนชั่นเหว่ย์ถูกปกครองเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดฮุ่ยโจว (惠州府) โดยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง ชั่นเหว่ย์ได้แยกเป็นจังหวัดออกจากฮุ่ยโจวในช่วงยุคชาตินิยม

ชาติพันธุ์เด่นในชั่นเหว่ย์คือ ชาวฮกโล่ ซึ่งเป็นกลุ่มที่อพยพเข้ามา เป็นผลมาจากการลดลงอย่างมากของประชากรที่เกิดจากการทำสงครามในราชวงศ์ชิงตอนต้นในบริเวณที่ในปัจจุบันคือชั่นเหว่ย์

จังหวัดชั่นเหว่ย์แบ่งออกเป็นเขตการปกครองระดับอำเภอจำนวน 4 แห่ง ประกอบด้วย 1 เขต, 1 นครระดับอำเภอ และ 2 อำเภอ

แผนที่
เขตเฉิง อำเภอ ไห่เฟิง เขตเชินชั่น อำเภอ ลู่เหอ นคร ลู่เฟิง สป.จีนอ้างสิทธิ์เกาะปราตัส แต่ไม่ได้เข้าไปควบคุม
ชื่อ	อักษรจีนตัวย่อ	ฮั่นยฺหวี่พินอิน	ประชากร (สำมะโนปี 2010)	พื้นที่ (ตร.กม.)	ความหนาแน่น (คน/ตร.กม.)
เขตเฉิง (เขตในเมือง)	城区	Chéng Qū	491,766	421	1,168
อำเภอไห่เฟิง	海丰县	Hǎifēng Xiàn	804,107	1,750	459
อำเภอลู่เหอ	陆河县	Lùhé Xiàn	314,153	986	318
นครลู่เฟิง	陆丰市	Lùfēng Shì	1,688,536	1,671	940
เขตความร่วมมือ พิเศษเชินชั่น	深汕特别合作区	Shēnshàn Tèbié Hézuò Qū

เขตการปกครองระดับอำเภอแบ่งย่อยออกเป็นเขตการปกครองระดับตำบลจำนวน 53 แห่ง ประกอบด้วย 40 เมือง, 10 ตำบล และ 3 แขวง

 

• ทางรถไฟเซี่ยเหมิน–เชินเจิ้น

ในคืนวันที่ 6 ธันวาคม 2005 มีการประท้วงเกิดขึ้นผลจากการยึดที่ดินของรัฐบาล เพื่อให้การประท้วงสงบลง จึงได้มีการส่งตำรวจติดอาวุธไปยังหมู่บ้านตงโจว หลังจากที่ชาวบ้านหัวรุนแรงทำการโจมตีตำรวจที่ไม่มีอาวุธ มีรายงานจากรัฐบาลจีนว่า มีผู้พบผู้เสียชีวิต 3 รายหลังจากการประท้วง อย่างไรก็ตาม ตัวเลขดังกล่าวถูกตั้งข้อสงสัยโดยสื่อว่าอาจมีผู้เสียชีวิตอยู่ระหว่าง 20 ถึง 40 ราย

ในปี 2011 การประท้วงในหมู่บ้านอูข่าน (ตั้งอยู่ในนครระดับอำเภอลู่เฟิงของชั่นเหว่ย์ ริมอ่าวเจี๋ยฉือ ห่างจากตัวเมืองชั่นเหว่ย์ไปทางทิศตะวันออกประมาณ 30 กิโลเมตร (19 ไมล์)) ได้รับความสนใจจากสื่อทั่วโลก

คนในพื้นที่โดยทั่วไปจะใช้ภาษาถิ่นไห่เฟิง ซึ่งคล้ายกับภาษาถิ่นเฉาโจว และภาษาถิ่นฮกโล่ ซึ่งจัดอยู่ในภาษาหมิ่นใต้ในกลุ่มภาษาจีนหมิ่น โดยพื้นฐานแล้วทั้งอำเภอไห่เฟิง นครลู่เฟิง และเขตในเมืองจะพูดสำเนียงเดียวกัน ส่วนใหญ่ของพื้นที่ชนบทอำเภอลู่เหอซึ่งเดิมเป็นส่วนหนึ่งของอำเภอลู่เฟิง ใช้ภาษาจีนแคะซึ่งจัดอยู่ในภาษาถิ่นย่อยซินฮุ่ยในภาษาถิ่นเยว่ไถ

เนื่องจากชั่นเหว่ย์อยู่ใกล้กับสามเหลี่ยมปากแม่น้ำเพิร์ลและฮ่องกง รวมทั้งผลกระทบของรายการโทรทัศน์จากฮ่องกง และการเคลื่อนย้ายของประชากรในมณฑลกวางตุ้ง ทำให้ผู้อยู่อาศัยในท้องถิ่นจำนวนมากโดยเฉพาะคนรุ่นหลังมีทักษะการสื่อสารภาษากวางตุ้ง